Na 8 geweldige weken waarin we onze lieve pupjes hebben kunnen zien opgroeien tot mooie kleine wolfhondjes is de roze wolk uitééngespat.
Het is vrijdagochtend 6 juli, ik kom beneden in de puppenkamer en zoals altijd komen de hondjes op mij af gerend... of nee, toch niet.... Er mist er één, ik zie vanuit mijn ooghoeken dat Chetco ligt te slapen. Ik denk nog bij mijzelf "kleine luilak". Maar met dat die gedachte door mijn hoofd flitst voel ik dat er iets niet klopt. Hij zou allang wakker hebben moeten worden door alle drukte in de kamer. Hij zou allang vrolijk op mij af hebben moeten rennen, net als zijn broer en zus. Ik kijk naar hem en het angstzweet breekt mij uit. Dit kan niet waar zijn, ik zie geen beweging, geen adem.... Ik duik op hem af en als ik hem aanraak is het duidelijk..... Het wordt zwart voor mijn ogen, ik gil en gil en gil.... Ik kan het niet geloven.... De avond ervoor hadden ze nog gewoon vrolijk in de tuin gespeeld... er was niets aan hem te zien... er was niets aan hem te merken... dit kon niet waar zijn.....
Maar het was waar, het is waar..... Na 8 prachtige weken, is er een eind gekomen aan het leven van onze geweldige lieve, mooie, mini Sköll...... Onze Chetco.... Ons lieve wonderpupje, dat na een nacht achterblijven in de baarmoeder toch nog het levenslicht mocht zien..... Slechts 8 weken mocht hij bij ons zijn.... Hij is er niet meer, het is onbegrijpelijk, oneerlijk, onwerkelijk en ongelooflijk verdrietig. En dan moet je de pupkopers bellen, samen huilen, samen rouwen, samen compleet instorten.... Hoe was dit mogelijk, dit had niet mogen gebeuren, er zijn geen woorden.... er zijn slechts tranen!
Lieve, lieve Chetco, in de 8 weken dat wij jou mochten kennen, zijn we ongelooflijk veel van jou gaan houden. Je bent over de regenboogbrug gegaan, we zullen nooit weten waarom. We zullen je altijd in ons hart dragen! Lieverd, het ga je goed daar bij de hondjes die je zijn voor gegaan.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten