Ochtendritueel

Om kwart voor zeven word ik wakker, ik kijk op de wekker. Nog een kwartiertje kan ik blijven liggen, ik sluit mijn ogen weer maar slaap niet meer. Als na die 15 minuten de wekker gaat, stommel ik mijn lekkere warme bedje uit. Eigenlijk heb ik nog niet zo veel zin om op te staan, maar ja, beneden wachten er een paar met smart op mijn komst. Ze horen mij de trap al afkomen en ik hoor een duidelijk herder gejank (van blijdschap) en wat gepiep van Saarloosjes. Eenmaal beneden word ik bijna omver gesprongen door een niet al te klein herdertje als ik mij een weg naar de bench van Moos probeer te banen. Daarna gaan de benches van Wya en Daentje los. Ze volgen mij enthousiast naar de buitendeur. Als dat drukke spul buiten is, gaat de kraamkamer open. Sara staat al voor de deur te trappelen en ook haar laat ik naar buiten. Vanuit de kraamkamer loeit nu een hevig protest gepiep op. “Ja, ja”, hoor ik mijzelf zeggen. “Vrouwtje komt eraan.” Gewapend met de mob en een emmer sop ga ik aan de slag om de vloer van de puppenren weer een beetje schoon te krijgen. Dat valt niet mee, want de puppenkinderen hebben ontdekt dat de mob ook erg leuk is om mee te spelen. Voorzichtig probeer ik hen te omzeilen en toch de plasjes op te ruimen. Als het weer een beetje schoon is, verplaats ik mij naar de keuken. Inmiddels staan de grote honden (ja, daar hoort Moos ook bij) weer voor de deur. Zij hebben geplast (en eventueel iets meer gedaan) in de tuin, dat wordt later op de dag geruimd door Jan, we hebben de taken aardig verdeeld. In de keuken begin ik met het maken van het ontbijt van de kleintjes. Wat vers vlees in het kleine etensbakje, warm water aanlengen met puppenmelk, dan over wat fijngeprakt vers vlees gieten en dan proberen naar ren te lopen zonder iets over het randje te laten gutsen. “Nee, Sara, even wachten.” Sara is duidelijk een tikje beledigd, maar ze moet echt even wachten. Hoewel ze een schat van een moeder is, vindt ze het nog erg moeilijk om haar kindjes rustig te laten eten. En met haar in de ren zijn ze dan ook heel snel afgeleid. Ik zet het bakje neer en de twee hummels komen erop af gerend. Met een concert van gesmak en gesmek in mijn oren, verlaat ik stilletjes de kraamkamer. Nu ga ik wat andere ochtendzaakjes regelen. Mijn eigen ontbijt, de dieren die medicatie hebben even verzorgen, etc. Na een minuut of tien ga ik kijken hoe het ermee staat bij Dakota en Beau. Het bakje is zo goed als leeg. Nu mag Sara erbij. Ze speert op het bakje af en maakt het nog even goed schoon. Ik ga in de ren op de grond zitten. Sara kruipt lekker dicht tegen mijn been aan. Nu is het tijd voor het toetje. De pups hangen binnen de kortste keren aan de tepels van moeder. Sara laat het gewillig gebeuren. Terwijl ik haar heerlijk over haar schouder en borst masseer, kijkt ze genietend naar mij op. Het gaat er bepaald niet zachtzinnig meer aan toe daar aan die buik. Kleine pootjes met onwijs scherpe nageltjes trappelen woest tegen de buik van Sara. Ze heeft niet meer zoveel melk, dat mag duidelijk zijn. Niet erg, daarom worden de pups natuurlijk bijgevoerd. Maar het maakt wel dat het inmiddels een hele strijd is om nog van je toetje te kunnen genieten. Sara draait iets bij, zodat ik nog beter over haar borst kan kroelen en de tweeling wat beter bij het buikje kan. Daar zitten we dan, met zijn viertjes te genieten op de grond in de puppenren. Life is good……..