Intens moment

Het is tweede kerstdag, al vroeg ga ik mijn bed uit. Boven ligt Jan nog lekker te slapen. Ook Kevin en Renske, die afgelopen nacht zijn blijven logeren, liggen nog heerlijk de dromen. Als ik beneden ben, ga ik eerst even met de honden naar buiten. Daarna... tja, wat eigenlijk? Ik vraag me af waarom ik al zo vroeg mijn bed uit ben gegaan. Nog even wennen aan het idee dat het vakantie is? Ik besluit dat ik nog even lekker met een deken op de bank ga liggen. Moos kruipt direct bij mij op de bank, lekker onder de deken. En Wya neemt het er ook van. Zo groot als ze is, ze blijft een schoothondje. Dus zij kruipt boven op mij. Pff, dat ligt lekker, zo'n tientonnertje boven op je. Kira en Daentje kruipen samen op de andere bank. En Sara? Zij komt eens bij me staan en geeft me een dikke lik op mijn gezicht. Dan gaat ze op de grond voor de bank liggen. Mijn rechterarm heb ik om Wya heen geslagen en mijn linkerarm laat ik naar beneden hangen. Ik kan dan lekker over het buikje van Sara kriebelen. Die geniet van de aandacht en draait zich op haar rug, zoals Saarloosjes dat zo heerlijk kunnen. Ik laat mijn hand rusten op haar buik. Een paar minuutjes ligt mijn hand daar stil. Dan ineens voel ik het. Eerst denk ik nog dat ik het me misschien heb verbeeld, maar dan voel ik het nog een keer en weer en weer. Tjonge wat een drukte. Kleine schopjes tegen mijn hand. Een heerlijk intens moment, de pups voelen bewegen op tweede kerstdag. Ik geniet.....

Een tweeling

Tja, het is natuurlijk niet zo spannend als de echo, maar toch.... Vandaag mochten we met Sara naar de dierenarts voor een foto. Op de echo was al duidelijk dat ze drachtig was, maar daar kan je eigenlijk nooit goed zien om hoeveel pupjes het gaat. Op de foto is dat wel duidelijk. Dus al met al nog best een spannend bezoekje aan de dierenarts vandaag. Sara vond het heerlijk dat ze mee mocht, maar toen ze zag dat we bij de dierenarts waren, vond ze het toch wat minder leuk. Maar braaf als ze is, ging ze rustig mee naar binnen en kroop zoals gewoonlijk onder de stoelen. Samen met Maarten (de dierenarts) tilde ik haar op de tafel en ze bleef prachtig stil liggen. Alsof ze het wist. Het was binnen een paar seconden voor elkaar.
Toen de foto op het scherm verscheen, zag ik het direct. En hoewel we natuurlijk gewoon enorm blij zijn dat ze drachtig is, was er toch even een klein gevoel van teleurstelling. Ik zeg het eerlijk, wij hadden toch een beetje gehoopt dat het er een stuk of vier zouden zijn. Maar de foto is duidelijk, het zijn er twee. Net als haar vorige nestje. Het was even slikken, maar het belangrijkste is nu natuurlijk dat de bevalling goed gaat en dat ons moedertje twee mooie gezonde pups op de wereld zet.
De kraamkamer is helemaal gereed, er hangt een mooie nieuwe lamp boven de werpkist en het matras voor mij staat al klaar. Na de kerst ga ik de nachten weer beneden slapen, samen met Saartje in de kraamkamer. Ik ben benieuwd wanneer het gaat gebeuren. Wij zijn er klaar voor.

Knutselen aan de kraamkamer

Wat een druk weekend was dit zeg. Op zaterdag stonden Jan en ik met Daenerys op de Winner-Hond 2016 en zondag zijn we druk aan het klussen geweest. Bij het vorige nest van Sara hadden we een werpkist geleend, maar nu wilden we er zelf een in elkaar knutselen. Dus het was een zondag van zagen, boren en schroeven. Maar dan heb je ook wat. Wij zijn er blij mee en .... we kunnen het mis hebben, maar volgens ons is Saartje er ook erg groots mee. Het was grappig, toen we het zwarte noppenzeil hadden neergelegd ging ze er pontificaal op liggen alsof ze wilde zeggen: "Hè, hè, gaan jullie eindelijk eens aan de kraamkamer beginnen?" Toen de kist klaar was, kroop ze er direct in. Dan weer eruit en overal even goed snuffelen en weer erin. De andere hondjes kwamen natuurlijk ook eens kijken. Kijken, dat mochten ze wel, maar als er één probeerde om ook in de kist te kruipen, liet Sara een zacht maar duidelijk gegrom horen. Het is duidelijk. Sara heeft de kist al opgeëist. Hij is nog niet helemaal klaar, want er moeten nog stangen in, tegen het dooddrukken. Maar ach, dat komt volgend weekend wel. Sara's buikje begint ook al behoorlijk rond te worden. Ja, zo langzamerhand, gaat het allemaal steeds echter worden.

Work in progress

Ja, ligt best lekker

Begint er al op te lijken

Ik val bijna in slaap

Kijken mag, maar.... 

als jullie er maar niet in komen

Lig je lekker Saartje?

Vol verwachting ....kloppen de hartjes

In deze Sinterklaastijd hoor je het overal, "vol verwachting klopt ons hart". En natuurlijk is dat bij ons ook zo. Maar niet vanwege Sinterklaas. Nee, onze harten zijn vol verwachting voor de echo. Zal Sara drachtig zijn? Gisteren was het dan zo ver, wij mochten eindelijk naar de dierenarts voor de echo. Sara ging enthousiast met ons mee, maar toen ze zag dat ze bij de dierenarts was, werd ze iets minder enthousiast. Tja, ze heeft er ook wel wat nare herinneringen liggen de laatste tijd. De laatste keer was het voor het progesteron prikken, dat was op zich maar een kleine ingreep, maar leuk is anders en dan hebben we het nog niet eens over de knie- en kaak operaties.
Maar toch liep ze stoer met ons mee. In de wachtkamer mocht ze eerst op de weegschaal. 31,8 kilo, ja dat is toch iets zwaarder dan normaal. Zou het dan echt zo zijn?
De dierenarts begon met het wegscheren van een stukje vacht. Niet teveel, gewoon maar aan één kant. En toen de gel op het staafje, dat zorgde voor een flinke ruis op het scherm. Daarna begon het zoeken, maar dat duurde niet lang. Vol verwachting stonden we voor het schermpje. Al snel zag de dierenarts wat ik ook zag.... in ieder geval is ze drachtig! En ook wel zeker van meer dan één pupje, maar echt een aantal zeggen, dat durfde de dierenarts niet. En eerlijk is eerlijk, dat is ook razend moeilijk. Maar het zien van die kleine hartjes die zo hun best doen om te kloppen... tja dat geeft ineens een hele andere lading aan het Sinterklaasliedje. Een mooier cadeau dan dit konden we ons niet wensen.

We kunnen dus met grote dankbaarheid zeggen dat kennel Silva Amica rond 29 december 2016 een nestje verwacht van:

                                               Zohey Zandra Zenit Bastaja en Kaelan Emrys van de Zevenhuizerplas

Vol verwachting.....

Het is vrijdag 28 oktober als ik samen met Sara op weg ga naar Emrys. In het Oosten is het mooi weer, maar naarmate ik dichter in de buurt van Amsterdam kom, lijkt het wat donkerder te worden. We hebben afgesproken dat ik rond 11 uur bij Meike zou zijn. Ik weet dat zij vlakbij het Twiske woont, waar een leuk stuk losloopgebied voor honden is. Ik besluit dan ook om wat vroeg weg te gaan, zodat Sara en ik eerst even kunnen wandelen in het losloopgebied. Ik weet nog niet zeker of ik Sara wel wil loslaten, maar ik wil haar in ieder geval even goed uitlaten voordat we naar die mooie Emrys gaan. Eenmaal bij het losloopgebied is er geen auto te bekennen op de parkeerplaats. Na een klein stukje wandelen komen we bij wat open terrein, ik kan nu de paadjes goed overzien maar in geen velden of wegen is er iemand te bekennen. Dat betekent dat Sara best even los kan. Ze geniet zichtbaar van de wandeling. Natuurlijk moet ze na iedere stap even een klein plasje doen, tja, de reuen in de buurt moeten natuurlijk wel weten dat ze hier is geweest. Ik krijg spontaan medelijden met al die arme reutjes. Na een half uurtje wandelen keren we terug naar de auto. Sara rent al vooruit als ze de auto ziet en staat al te trappelen bij de deur als ik eraan kom. Zou ze weten waar we naartoe gaan? Het wordt een spannende dag voor ons. Zouden we dan eindelijk na lang wachten toch nog een nestje van dit duo krijgen dit jaar? Het lijkt haast te mooi om waar te zijn.
Wat een enerverend jaar hebben we achter de rug. In maart maakten we al druk plannen voor een dekking door Emrys, maar het mocht niet zo zijn. In plaats van loops worden, kwamen we in een onwerkelijke film van ellende terecht. Wat een onschuldige losse kies leek te zijn, bleek ineens een ernstige en agressieve vorm van kanker. En alsof dat nog niet genoeg was, een gescheurde knieband erbovenop. Emoties schoten alle kanten op. Gelukkig bleek de kanker een mis-diagnose en kon de knieblessure met een operatie verholpen worden, maar wat een zware tijd was dat. Een langzaam en lang revalidatietraject volgde. Al die tijd was Sara niet loops geworden. De natuur besloot dat dit lichaam niet in staat was om pups te krijgen. Vanaf eind augustus, begin september ging het steeds beter met Saartje. Ze werd duidelijk vrolijker en begon weer te spelen. Op de foto's zag haar knie er prima uit en de dierenarts was dan ook buitengewoon tevreden en gaf groen licht voor eventuele fok plannen. Maar ja, dan moet ze natuurlijk wel eerst loops worden. En ja hoor op zondag 16 oktober vonden we de eerste bloedspetters. De loopsheid zette door en na twee keer progesteron prikken zitten we dan nu in de auto op weg naar Emrys.
Meike ziet ons al aankomen en als Emrys en Sara elkaar zien, gaat het spel direct beginnen. Emrys doet zijn uiterste best, maar telkens als het bijna zo ver is, draait Sara haar kont weer weg. Een beetje teleurgesteld drinken Meike en ik een lekkere kop koffie met een heerlijk stuk taart als troost (ja, dat is zo fijn van Meike, ze kan enorm goed taarten bakken). Het weer is wat druilerig en er staat een koude wind. Na een aantal keer proberen, wordt Emrys moe. Tja, het is ook best een heel karwei, zeker als de dame niet blijft stil staan. We houden het na drie uurtjes voor gezien, misschien was het toch nog iets te vroeg. We nemen afscheid maar spreken direct af dat we zondag nog een keertje langskomen.
En zo zitten Sara en ik op zondagochtend half 8 wederom in de auto. Gelukkig is de wintertijd in gegaan en was het wel vroeg vanmorgen maar toch hadden we een uurtje cadeau gekregen. Het weer lijkt iets beter dan vrijdag en ik ga dit keer zonder al te hoge verwachtingen op reis. Op de stoel naast mij ligt een groot bot. Tja, of het nu lukt of niet, we willen de pogingen van Emrys niet zomaar negeren. Dit keer is er geen tijd om eerst nog in het Twiske te wandelen, we gaan direct door naar Emrys. Als ik in Oostzaan aankom, zie ik nog geen Meike. Ik loop voorzichtig de tuin in, maar zie niemand. Dan zie ik een berichtje op mijn telefoon. Meike en Emrys zijn wat later, want zoals het een ondeugende Saarloos betaamd, had Emrys wat stoute streken uitgehaald tijdens de ochtend wandeling. Een paar minuten later komen ze aan, Meike is nog vol van het avontuur en beschrijft wat er allemaal is gebeurd. We hebben even geen aandacht voor de twee "lovebirds" en ineens horen we een gil van Sara. Die Emmetje, had hij het toch ineens voor elkaar. Ik hield direct Sara goed vast, want ze was toch weer even helemaal overdonderd. Een dikke tien minuten stonden ze gekoppeld. Het tafereeltje toverde spontaan een lach op het gezicht van Meike en mij. Alle ondeugende streken van Emrys waren hem ineens vergeven. Na het zware werk was het tijd voor koffie en ..... weer een nieuw stuk taart (deze was ook weer enorm lekker!). Emrys was kapot en lag uitgevloerd op de keukenvloer. Toen het tijd was om weer afscheid te nemen, haalde ik het bot voor Emrys uit de auto. Ik kreeg als afscheidscadeautje nog een heerlijke chocolade salami mee naar huis. Wat een verwennerij! En nu maar hopen dat we dit jaar mogen afsluiten met een mooi nestje uit deze prachtige combinatie! Over vier weken maken we een echo, dan weten we meer!

Even lekker wandelen.

Wat ruik jij lekker!

Yes!!!!!

Te lekker!

Versleten.....

GOED NIEUWS: nieuwe hoop voor nestplanning

Een jaar geleden leek het ergste denkbaar. We hadden mooie plannen. Sara zou gedekt gaan worden door Emrys, maar toen kregen we verwoestend nieuws. Sara zou een zeer agressieve vorm van kanker in haar kaak hebben en er was geen uitzicht op genezing. Tot overmaat van ramp, kreeg zij door een rare beweging op de hei ook nog een scheur in de knieband. Gelukkig bleek de diagnose van kanker te berusten op een fout en was een relatief kleine operatie aan haar kaak voldoende om dit probleem op te lossen. De gescheurde knieband is middels een TTA operatie ook opgelost.
Nu kunnen we ons dus weer echt gaan richten op de toekomst. Door alle gezondheidsproblemen bleef bij Sara de loopsheid uit. Als je erover nadenkt, mooi dat de natuur dit zo regelt. Nu ze weer helemaal fit is, is het dan zover. Gisteren hebben we de eerste bloeddruppels met gejuich begroet, want terugkijkend op het afgelopen jaar was dit voor ons een enorm cadeau. Zal het dan toch eindelijk gaan gebeuren? Emrys is er in ieder geval helemaal klaar voor, hij heeft er lang genoeg op moeten wachten. We hopen dat deze loopsheid goed zal doorzetten en wij binnenkort Sara kunnen laten dekken door de mooie Emrys!

Trots

Als ik in mijn auto zit, onderweg naar Eemnes, schijnt het zonnetje lekker door de ramen. Eigenlijk baal ik daar een beetje van. Misschien is het wel de laatste echte zomerse dag en ik zit de hele dag binnen. Natuurlijk vind ik het onderwerp belangrijk, maar als ik eerlijk ben trekt een lekkere wandeling in op de hei mij meer vandaag. Maar dit is nu eenmaal de afspraak, ik heb gereserveerd voor een plekje bij de lezing van Marjoleine Roosendaal over inteelt en outcross. Na iets meer dan een uur kom ik aan bij de sporthal waar de lezing wordt gehouden. Bij binnenkomst zie ik wat andere leden van de AVLS. Even een kopje koffie pakken en dan ga ik gezellig bij hen zitten. De hand-out die op mijn stoel ligt, leg ik voor me op mijn agenda. Als Marjoleine begint met haar lezing ben ik binnen 5 minuten vergeten dat ik liever over de hei liep. Geboeid luister ik naar haar. Ze heeft een prettige stem en een leuke manier van vertellen en bovenal is ze duidelijk. Zelfs ik, die nooit goed is geweest in genetica, kan haar volgen! Ze maakt duidelijk wat het verschil is tussen verwantschap en inteelt. Inteelt is het fokken met nauw verwante dieren. Eigenlijk is het fokken met een gesloten stamboek dus altijd inteelt. Dat is nog niet echt een verassing.

Het wordt pas echt interessant als ze vertelt wat de gevolgen zijn van inteelt. Een algemene achteruitgang binnen een ras, vaak kleinere dieren, de dieren worden minder oud, ook zijn ze minder vruchtbaar en er ontstaan allerlei ziekten. Ze legt uit hoe dit komt. Door het fokken met verwante dieren krijg je verlies van genetische diversiteit. Hierdoor ontstaat een afname van het immuunsysteem. Het immuunsysteem werkt met twee soorten lymfocyten. De B-lymfocyten, die antilichaampjes maken die zich aan bacteriën, virussen en gifstoffen kunnen binden en de T-lymfocyten die de zieke cellen van het lichaam zelf opruimen. Als voorbeeld hoe belangrijk deze lymfocyten zijn geeft zij aan dat de mens bijvoorbeeld gemiddeld drie maal per dag kanker krijgt. Maar ons immuunsysteem zorgt ervoor dat de kankercellen worden opgeruimd voordat ze schadelijk kunnen worden. Dit geldt voor honden net zo. Maar door de achteruitgang in genetische diversiteit van de lymfocyten kunnen ze het werk steeds minder goed aan. Het gevolg is desastreus, verschillende soorten kankers steken de kop op en krijgen vrij spel. Daarnaast kunnen allerlei virussen en bacteriële ziekten ontstaan. Op dit moment tijdens de lezing staat het kippenvel op mijn lijf. We kennen namelijk allemaal wel hondjes waarop dit van toepassing is. En hoewel het bij Sara gelukkig een misdiagnose was, weet ik maar al te goed wat er door je heen gaat als je dit bericht krijgt van de dierenarts.

Ik schrik op als ik de stem van Marjoleine iets versterkt hoor zeggen: “Open die boeken!” Voor verse genen is het nodig de stamboeken te openen en zo vers bloed en verse genen binnen te halen! Zo komen we op het onderwerp outcross. De lezing gaat verder en Marjoleine legt uit dat alle hondenrassen terug te herleiden zijn naar vier subgroepen. De zogenaamde “oermoeders”. Dit zijn de oertypes, de herderachtige, de jachthonden en de Molossers. Zij is ervan overtuigd dat outcross het meest zinnig is als je voor de outcross een hond buiten de eigen subgroep kiest. Ze onderbouwt haar mening en laat vervolgens zien dat men hiervoor niet angstig hoeft te zijn. Ze laat dit zien door foto’s van honden van de F1 , F2 en F3 generatie waarbij de ouderdieren echt twee totaal verschillende rassen zijn. Zo is er het voorbeeld van de boxer die gekruist werd met een Corgi. Je zult het niet geloven maar de F2 is een prachtige witte boxer, natuurlijk  was het wit niet zoals het moest, maar de F3 was dan ook een prachtige hond, een boxer waarvan je zou zweren dat hij compleet raszuiver was. Zo snel kan je dus je eigen type hond terug hebben! Het gaat allemaal om het proces van selecteren! Volgens Marjoleine is er wetenschappelijk bewijs dat karakter en werkeigenschappen binnen twee generaties terug zijn en rastypische kenmerken zijn (afhankelijk van de manier van vererven) terug in 2 tot 4 generaties. De lezing komt tot een eind, het laatste deel gaat over de manier waarop je outcross kan organiseren binnen je eigen vereniging en ik voel me op dat moment best een beetje trots, want we zijn voorlopers en doen het helemaal niet slecht, realiseer ik mij. Aan het eind van de lezing praten we nog even na met Marjoleine en krijgen we het voor elkaar dat zij deze lezing ook binnen onze vereniging wel wil komen geven. Een prachtige kans om alle leden te laten horen waar we mee bezig zijn en hoe belangrijk dit is voor de gezondheid en het voortbestaan van ons ras. Want zoals zij het vertelt, kan ik het natuurlijk niet beschrijven hier.

Op de terugweg zit ik vol nieuwe energie in de auto. Natuurlijk was ik al voor de outcross, ik sta en stond daar natuurlijk achter als voorzitter. Maar nu zie ik nog veel meer het belang ervan in. Waar ik in eerste instantie dacht, het is goed dat we outcross doen maar eerlijk gezegd liever niet met mijn eigen honden. Denk ik nu, ik zou het een eer vinden als ik een bijdrage kan leveren aan de outcross door één van onze teven beschikbaar te stellen. Dat is wat deze lezing met mij heeft gedaan. Deze lezing is voor iedereen ,die begaan is met de gezondheid en het voortbestaan van de Saarloos, een aanrader!  Ben je al voor de outcross en heb je nog vragen, dan kan je deze stellen aan Marjoleine. Weet je niet of je voor of tegen bent, dan krijg je informatie waarna je jouw eigen mening kan vormen. Ben je tegen de outcross dan daag ik je uit. Durf je te komen? Het zou goed mogelijk zijn dat jij je mening zult bijdraaien. Kortom iedereen die de Saarloos een warm hart toedraagt wil ik dan ook van harte uitnodigen om bij deze lezing aanwezig te zijn. De lezing is op zondag 23 oktober van 10:30 uur tot 12:30 uur in een van de zalen van Dogcenter Zaltbommel. Ik hoop jullie daar allemaal te zien!

Sansa (Willow) outcross pup van Saarloos Wolfhond  X  Working Husky

Gewoon wat mooie foto's....

Waarom het nestje niet doorging...

Hoe blij waren we toen we een leuke geschikte lover voor onze mooie Sara hadden gevonden. Emrys, een prachtige en gezonde bosbruine jongen. Maar het mocht niet zo zijn, althans, voorlopig niet. Want in april kregen we verschrikkelijke nieuws, onze Sara zou heel erg ziek zijn. Een fibrosarcoom in haar mond.... een zeer agressieve vorm van kanker.... Bovendien had ze ook nog de pech dat ze een paar dagen na deze diagnose tijdens een leuke wandeling haar knie blesseerde. Een voorste kruisband blessure. Normaal gesproken is dit goed te opereren, maar doe je dat een hond met kanker nog aan?
Wilt u precies weten hoe alles liep, dan kunt u het blog WOLVENSTREKEN erop nalezen door op deze link te klikken: WOLVENSTREKEN: Groot verdriet.
Gelukkig bleek bij een second opinion dat het niet om kanker ging maar om een flinke ontsteking. Door en behoorlijk stuk uit haar kaak te verwijderen kon dit worden opgelost. Ook lieten wij haar aan haar knie opereren. Meer over de operatie is te lezen door op deze link te klikken: WOLVENSTREKEN: een zware dag.
Na de operatie begon het revalideren, dat ging zeker ook niet zonder slag of stoot. Als we dachten dat we op de goede weg zaten, kreeg ze zomaar ineens weer een terugslag.
WOLVENSTREKEN: een stapje terug.
Inmiddels zijn we gestart met hydrotherapie. Sara mag dan in een grote waterbak op een lopende band lopen. Dit gebeurt bij MOMODOGS in Aalten.

Maar helaas is er ook nu weer even een terugslag geweest, maar we blijven optimistisch, dus we gaan gewoon door met revalideren.  WOLVENSTREKEN: en weer in de lift.
Al met al een heel verhaal. De knieblessure is gewoon pech, een gescheurde knieband, zoals dat ook bij sporters kan voorkomen. Op zich dus geen reden om niet meer met haar te fokken. Emrys blijft dan ook stand-by! Natuurlijk gaan we er eerst voor zorgen dat ons meisje weer helemaal goed op haar pootjes kan staan, maar dan....
Gaan we ervan uit dat er alsnog een prachtig nestje zal komen van deze twee schatten van honden. Want ik ben ervan overtuigd dat dit afschuwelijke verhaal, absoluut een prachtig happy end zal krijgen!

En dan zijn de pups ineens al een jaar oud....

Is het echt al zo lang geleden, vandaag al een heel jaar? Het voelt toch helemaal niet zo, maar ik weet dat het zo is. Een jaar gaat zo snel. Vandaag zijn de pups van Sara en Rigg alweer 1 jaar oud. Het was een spannende nacht van 3 op 4 juni 2015, Jan lag in het ziekenhuis voor zijn hart.... Ik stond er helemaal alleen voor....

Maar alles is goed gegaan en er zijn twee prachtige pups geboren die nacht! Reden voor een feestje! Maar.... met Sara is heel wat gebeurd de laatste tijd, dus hebben we in overleg met de baasjes van papa Rigg en de baasjes van pup Django (Silva Amica's Amor Wahots) afgesproken dat we het feestje een poosje uitstellen.
Mama Sara had in april last van een loszittende kies, het was al wat aan het ontsteken, dus moest ze naar de dierenarts. Eigenlijk waren we al druk aan het plannen voor een tweede nestje. Eenmaal bij de dierenarts werd wat materiaal van de kaak opgestuurd naar een laboratorium en toen de uitslag kwam, waren we compleet overdonderd. Het laboratorium dacht aan een fibrosarcoom, bindweefselkanker van een zeer agressieve soort. Tot overmaat van ramp kreeg ze ook nog een knieband blessure tijdens een wandeling op de hei. We waren er kapot van. We waren in de veronderstelling dat we afscheid zouden moeten nemen van onze lieve Sara, maar wilden toch nog een second opinion. En dat heeft haar leven gered. De oncoloog was er namelijk helemaal niet van overtuigd dat het om bindweefselkanker ging. Een tweede groter biopt werd genomen en ook haar knie werd geopereerd. Inmiddels is gebleken dat de loszittende kies kwam door een chronisch heftige ontsteking, omdat het biopt zeer ruim is genomen, is deze direct opgelost. De operatie aan de knie heeft natuurlijk veel tijd nodig om te helen. We zijn dan ook druk met de revalidatie. Maar het gaat duidelijk de goede kant op (meer over de revalidatie van Sara is te lezen op het blog Wolvenstreken). Als mama Sara wat meer is opgeknapt en zelf kan en mag meewandelen (aangelijnd natuurlijk), gaan we een fijne wandeling afspreken om de verjaardagen van de pupkes te vieren. Want een feestje zonder mama, dat konden we toch echt niet over ons hart verkrijgen.
Natuurlijk wensen wij Django een heel fijne verjaardag toe en hopen we dat hij net zo verwend wordt als Wyakin hier.
Ze heeft genoten van haar verjaardagstaart en de spelletjes die we hebben gespeeld met haar.

Verdriet

Door zeer nare omstandigheden zal de nestplanning tussen Sara en Emrys helaas niet doorgaan.

Mooie oogjes

Als ik thuis kom van mijn werk vandaag, is Jan lekker buiten met de honden. Het is nog wel fris maar toch mooi weer. Na een lekker bakje koffie, wat spelen met de honden maak ik wat foto's van het stel. Eigenlijk vraag ik mij wel eens af waarom nog, want ik heb al zo ontzettend veel foto's. Maar het blijft zo mooi om naar te kijken, dus ook om plaatjes te schieten.

Kira en Daentje zijn altijd met elkaar aan het dollen. Ze hebben dezelfde energie en rennen en vliegen achter elkaar aan. Wyakin lijkt meer op haar moeder, ze gelooft het allemaal wel. Zij zit liever net als mams wat te hangen en kijkt naar de mensen die op straat langs lopen.

Om half drie is het tijd om te gaan. Ik heb en afspraak voor Sara bij de EVCO oogarts in Vorden. Sara loopt enthousiast met mij mee naar de auto, die arme meid denkt dat er heel wat leuks staat te gebeuren. Eenmaal in Vorden is ze ineens stukken minder enthousiast. Alleen door haar gerust te stellen en met zachte dwang te begeleiden, krijg ik haar mee naar binnen. Eenmaal binnen, duikt ze al snel onder de bank in de wachtkamer. De assistente komt om de chip te controleren en haar oogjes te druppelen, ze laat het gelaten toe. Daarna begint het wachten. Officieel hoef je dan maar een half uurtje te wachten, maar de oogarts heeft het altijd zo druk dat het al snel een uurtje wordt. Ik ben erg boos op mijzelf want ik ben mijn telefoon vergeten en kan daarom geen foto's nemen en niet op internet om de tijd te doden. Ik neem een kopje koffen en blader door één van de tijdschriften die er liggen, Sara ligt rustig onder de bank. Het is druk in de praktijk, blaffende honden, huilende kinderen, en heen en weer lopende mensen. Sara vindt het allemaal maar niks, af en toe geef ik haar een aai over haar bol en zeg haar dat ik enorm trots op haar ben dat ze zo braaf is. Ze kijkt me met haar steeds groter wordende ogen aan en ik zie haar denken:"Ja ja ja, ik wil alleen maar weten wanneer we weer naar huis gaan!"
Dan komt er een ouder stel binnen met een oude Ridgeback. De hond is zo mogelijk nog nerveuzer dan Sara en kan niet stoppen met hijgen.
"Dat is al een heer op leeftijd.", zeg ik vriendelijke tegen de baasjes. Er ontstaat een gesprek. De hond is al 13 jaar oud en vorige week zomaar ineens blind geworden. De baasjes zien er aangeslagen uit, ze vertellen er emotioneel over. Het netvlies heeft losgelaten, weinig kans op herstel maar ze willen het toch proberen, vandaar de afspraak met de oogspecialist. De oude hond gaat eindelijk liggen, hij lijkt iets rustiger te worden. Het stel vraagt naar Sara, ze vinden het een prachtige hond en ook zo lekker rustig. Ik leg uit dat zij ook enorm veel last heeft van stress en daarom zo rustig is. Maar dat wij gelukkig alleen voor een oogspiegeling gaan. Ik geef aan dat ik hoop dat alles goed komt met de oude heer, hij is in ieder geval in zeer deskundige handen hier.
Niet lang daarna worden Sara en ik naar binnen geroepen. Ik was super trots op mijn meisje, want hoewel ze het allemaal doodeng vond, bleef ze keurig netjes staan op de tafel. De oogarts heeft haar weer goedgekeurd op alle punten en nu is ze er weer voor een jaar vanaf. Als ik de dierenkliniek verlaat groet ik het oudere stel, zij zitten nog te wachten, de hond ligt gelukkig rustig aan hun voeten. Eenmaal thuis was Wyakin helemaal door het dolle dat mama weer thuis was. Sara die nog wat last had van de oogdruppels wilde geen drukte om haar heen en kroop in de bench. Maar Wya liet zich niet afpoeieren en ging heerlijk bij haar liggen. Na een uurtje waren de druppels weer helemaal uitgewerkt en was Saartje weer de oude. Ons mooie meisje met haar prachtige (goedgekeurde) oogjes!

Nestplanning

U kunt klikken op de foto's voor een vergroting.

Heeft u interesse in een pup uit deze combinatie, neem dan gerust vrijblijvend contact op. Ook met andere vragen over de Saarlooswolfhond kunt u altijd bij ons terecht.

Zomaar even wat foto's

Links dochter : Silva Amica's Amare Wyakin
Rechts moeder: Zohey Zandra Zenit Bastaja

Sara (Zohey Zandra Zenit Bastaja)

Wya (Silva Amica's Amare Wyakin)

To breed or not to breed, that is the question...

Stel je eens voor....

Er komt een jonge vrouw bij de dokter, zij vertelt dat ze graag zwanger wil worden. "Oh nee", reageert de huisarts, "daar is geen sprake van". De vrouw kijkt niet begrijpend naar de arts, die haar uitlegt dat het bij wet verboden is voor een vrouw met diabetes type 1, zoals zij dat heeft, om zwanger te worden. De kans bestaat namelijk dat haar kinderen ook diabeet worden. En als haar kinderen gezond zijn, dan is er altijd nog de kans dat de kleinkinderen of achterkleinkinderen misschien deze ziekte zullen erven. De vrouw is ontredderd en intens verdrietig maar slikt haar tranen weg. Ze herstelt zich en zegt tegen de arts:"Nou, dan moet ik maar extra van mijn toekomstige neefjes en nichtjes genieten. Mijn broer is namelijk net getrouwd en hij en zijn vrouw hebben ook een kinderwens." "Helaas", antwoordt de arts "ook dat zal u niet gegund zijn. Uw broer heeft namelijk ook kans deze ziekte aan zijn kinderen, kleinkinderen of achterkleinkinderen door te geven. We weten namelijk nog steeds niet precies hoe deze ziekte vererft, dus is het iedereen die lijder is, maar ook de broers en zussen van lijders verboden bij wet om kinderen te krijgen of te verwekken."

Een totaal onwerkelijk plaatje, het lijkt een wel een scene uit een slechte speelfilm. Ethisch geheel ondenkbaar! Maar de discussie hierover is bij fokkers van honden toch echt aan de orde van de dag.
Nu is het fokken van honden (of om het even welke dieren) natuurlijk altijd een ethisch discutabel onderwerp. Maar ik hou als leidraad voor mijzelf maar aan, dat als de fokker goede, zuivere bedoelingen heeft ten bate van het ras, dat het acceptabel is dat hij of zij fokt.

De aanleiding voor dit blog is het protocol Patella Luxatie (PL) van de Raad van Beheer dat medio 2016 in werking zal gaan. En laat ik maar direct duidelijk zijn, ik ben helemaal VOOR!
Maar op facebook las ik als reactie van een fokker dat dit ook voor een schijnveiligheid kan zorgen. En ook daar ben ik het mee eens. Voorlopig is een screening niet meer dan dat. Je brengt in kaart welke hond lijder is. Vervolgens moet je gaan bedenken wat je hiermee gaat doen. Lijders uitsluiten voor de fok ligt het meest voor de hand. Maar wat doe je met broers en zussen? Zolang je niet precies weet hoe een erfelijke aandoening vererft kom je voor lastige dilemma's te staan als fokker (of vereniging). Want welke honden sluit je uit? Rassen zoals de Labrador, herder of Jack Russel hebben een vrij grote populatie, wellicht is uitsluiten daar niet zo'n issue als bij rassen met een veel smallere genenpoel.
De Saarlooswolfhond is een ras met zo'n smalle genenpoel. Er is een grote verwantschap tussen de verschillende honden. Het ras is relatief jong en dus zijn veel lijnen nog te herleiden naar de directe stamoudsten en dat waren niet zo enorm veel honden. Kortom, als je te veel honden uitsluit voor de fok, dan kan dat wel eens ten koste gaan van het ras. Je hebt dan geen zieke honden meer omdat je simpelweg geen Saarlooswolfhonden meer hebt.
Bij de verschillende oogaandoeningen zijn er goede testen, die je jaarlijks kunt herhalen, zodat lijders op tijd worden opgespoord. Bij aandoeningen als DM (Degenaratieve Myelopathie) en hypofysaire dwergroei kan middels een test worden bepaald of een hond drager (of lijder) is. Bij deze aandoeningen is het allemaal nog goed te overzien, want ze zijn autosomaal recessief overerfbaar. Je weet dus precies welke combinatie mogelijk is om lijders aan deze ziekte te voorkomen.

De combinatie drager x drager is onacceptabel want zij geeft lijders
De combinatie drager x vrij is acceptabel want zij geeft geen lijders
De combinatie vrij x vrij is natuurlijk ook acceptabel, zij geeft geen lijders en ook geen dragers

Maar bij aandoeningen als epilepsie en PL is dat anders. Diabetes type 1, zoals ik in mijn inleiding heb gebruikt als voorbeeld is een multifactoriële aandoening, net als epilepsie, HD, ED en PL. We weten eigenlijk nog niet zo goed hoe deze aandoeningen vererven. Bij multifactoriële aandoeningen is het lastig te voorspellen of nakomelingen een bepaalde aandoening zullen erven. Naast de genetische aanleg, waarvan we niet kunnen voorspellen hoe deze verloopt, zijn er ook nog omgevingsfactoren die van invloed kunnen zijn. Vanzelfsprekend is het te allen tijde af te raden om met de lijders te fokken, maar broers en zussen uitsluiten voor de fok is wat kort door de bocht omdat we helemaal niet weten of dat echt zo effectief is.
Zolang we van aandoeningen niet weten hoe zij vererven is het lastig om de ziekten te verbannen. Maar een goede stap in die richting is zeker het documenteren en bijhouden van dragers en lijders en het uitsluiten van lijders voor de fok. Daarom is volgens mij het protocol PL van de Raad van Beheer een goed initiatief! Bij het terugdringen van HD en ED zijn goede resultaten geboekt, door het in kaart brengen ervan en het goed selecteren van fokcombinaties. Het ligt in de aard der verwachting dat dit bij PL ook zal gebeuren. Maar het compleet uitbannen van multifactoriële aandoeningen is naar mijn bescheiden mening een enorme uitdaging en we zijn nog lang niet zo ver. Voorlopig zullen we genoegen moeten nemen met het zoveel mogelijk terugdringen ervan door te testen wat mogelijk is en vervolgens goed te kijken naar de fokcombinaties.
Maar we moeten wel realistisch blijven, naast de ziektes die wij in beeld hebben, zijn er nog talloze aandoeningen die al dan niet erfelijk zijn. Het is een utopie om te denken dat we de gezondheid van een hond kunnen garanderen!