Van harte welkom op onze site. Wij zijn Jan en Gerrie Pols, groot liefhebbers van honden en wolfhonden in het bijzonder. Wij zijn lid van de Algemene Vereniging van Liefhebbers van Saarlooswolfhonden (AVLS). Daarnaast zijn we aangesloten bij World of Lupine Foundation (W.O.L.F.) een wereldwijde organisatie die staat voor het welzijn en verantwoord fokken van wolfhonden. We fokken af en toe in huiselijke kring een nestje Saarlooswolfhonden en Lupine Dogs. Gezondheid en karakter staan bij ons voorop! Wij voeden de pups op volgens het Puppy Culture Programma, zodat zij goed gesocialiseerd hun nieuwe leven tegemoet kunnen gaan. Op deze site kunt u meer lezen over onze honden en de nestplanning.

Nieuws

Dit jaat verwachten wij helaas geen nestje

donderdag 30 juli 2015

Beetje down

Ik heb het niet naar mijn zin. De hele dag al zo'n blok op mijn maag. Het weer werkt ook al niet mee. Ik voel me al een paar dagen zo. Komt het door de regen die tegen de ruiten slaat? Nee, ik weet wel beter. Ik zit achter mijn computer en leg de laatste hand aan het boekje. Ik ben een boekje aan het maken voor de nieuwe baasjes van Wahots. Een boekje met allerlei informatie over de Saarlooswolfhond en Wahots in het bijzonder. Ook staat er al een tas klaar met zijn favoriete snacks en een nieuw speeltouw. De dag nadert en naar mate de dag nadert, keldert mijn humeur. Ja, ik weet het wel, het zijn prima mensen het gaat allemaal goed komen, ik weet het echt.
Maar het troost mij niet, het gevoel blijft. Het is zo'n heerlijk ventje, zo'n prachtig hondje! Ja, dat weet ik ook, ik ben enorm bevooroordeeld, maar voor mij is dit nu eenmaal de realiteit.....
Ook deze dag gaat weer voorbij, het is nu al avond en ik schrijf mijn blogverhaaltje. Straks is het alweer tijd voor bed, en dan... komt die zaterdag nog dichterbij.....
Morgen nog maar even proberen te genieten van het samenzijn....
Zucht......
Lieve, lieve Hotsie... wat zal ik je gaan missen.....






maandag 27 juli 2015

Weer een drukke dag


Nu de pups wat ouder zijn, proberen we ze wat vaker ergens mee naartoe te nemen. Vanmorgen moesten we weer bij de dierenarts zijn. Vorige week waren ze al ingeënt, maar omdat ze toen nog niet gechipt waren, konden we nog geen officiële paspoorten laten maken. Vandaag dus even terug voor de chipcontrole en het in orde maken van de paspoorten. En als je daar dan toch bent, gelijk maar even wegen. Tjonge wat een beertjes zijn het toch. Een kilo per week, Wahots komt op 7,6 kilo en Wyakin op 7,3 kilo. Op de terugweg heeft één van de twee toch even moeten braken, waarschijnlijk omdat we "te snel" weer naar huis gaan. Eenmaal thuis mochten ze even bijkomen van het avontuur. Maar 's middags stond alweer een nieuwe reis gepland. Weer naar Doetinchem, maar ditmaal niet naar de dierenarts, maar naar mijn "assistent hondentrainer" Djemo.
Gewoon even op visite, voor de pups een vreemde omgeving. De autorit verliep zonder echte problemen. Wyakin vond het wel nodig om te huilen als een echte wolf, maar toen ze doorhad dat dit geen enkel effect had, is ze de krant die in de bench lag maar gaan slopen. Eenmaal in Doetinchem werd de hele huiskamer natuurlijk even besnuffeld, inclusief de bloemen op tafel. Daarna was Djemo aan de beurt. Als de rolstoel reed, vonden ze het wel een beetje spannend, maar als Djemo stil stond, kwamen ze graag bij hem kijken! Door alle nieuwe indrukken waren ze alweer snel moe. Ze zochten een plekje dichtbij Djemo en vielen lekker in slaap. Na een goed uurtje was het tijd om weer naar huis te gaan, we willen mama niet te lang laten wachten op haar kroost. Ook de terugreis verliep zonder problemen dit keer. En eenmaal thuis, waren alle hondjes weer blij dat ze terug waren. Het hele spul kreeg eten en daarna.... Rust! Heerlijk, even van genieten, want voordat je het weet zijn de schavuiten weer wakker!
 
Bijschrift toevoegen



Oogcontact...


zondag 26 juli 2015

Nog meer kraambezoek

Een tikje licht in mijn hoofd, door de wijn, loop ik met mijn handen vol glaswerk naar de keuken. Het was weer een heerlijke dag vandaag. Ik laat de wasbak vollopen met warm water voor de afwas en denk terug aan de dag. Vanmorgen ben ik met Daentje en Moos naar hondentraining geweest (zie blog wolvenstreken) en vanmiddag hebben we weer gezellig kraambezoek gehad. Fred, Yvonne en Dominique kwamen pupjes kijken... En met pupjes bedoel ik dan natuurlijk ook hun "eigen" pupje Daenerys! Daentje was door het dolle heen om hen weer te zien. Het is echt zo mooi om te zien dat pups hun fokker echt herkennen. En bij Sara zie ik dat ook terug, zelfs nu nog is ze altijd zo blij om Francis te zien! Ik vind dat echt heel bijzonder en ben benieuwd of wij dit feest der herkenning bij Wahots ook mogen meemaken. 
En dat was nog niet alles voor kleine Daentje, tot haar grote verrassing, kwam papa Doerak ook nog mee! Ze was echt helemaal door het dolle, ook Doerak herkende ze uit duizenden. En Sara was ook heel blij om haar halfbroer weer te zien. Ach, eigenlijk zijn al onze honden gek op Doerak, tja geef ze eens ongelijk, het is per slot van rekening ook een heerlijke grote knuffelbeer! 
Doerak was ook bijzonder lief en rustig met de tweeling, zij vonden die grote Saarloos ook wel heel stoer! Het was een heerlijke middag met heel veel geknuffel en af en toe een slokje wijn en een stukje kaas. Maar helaas komt ook aan zo'n fijne middag weer een eind. Gelukkig heeft Do een rijbewijs en heeft zij netjes aan een vruchtensapje gezeten, zodat ze weer veilig naar huis konden vertrekken.  

heerlijk puppies kroelen!






papa Doerak krijgt een kusje van Daentje

onderonsje tussen Sara en Yvonne

Daentje vond het heerlijk om weer even met papa te spelen!


zaterdag 25 juli 2015

Papa op bezoek!

Terwijl de wind om ons huis heen giert en de regen tegen het raam slaat, zit ik achter mijn computertje. Het is heel rustig in huis. De pups slapen in hun eigen ren, en al de andere honden liggen her en der verspreid door de huiskamer. Hoe anders was dat gisteren. Heerlijk weer en gezellig bezoek. Gisteren was papa Rigg met zijn vrouwtje Esther gezellig bij ons kroamschudden, zoals ze dat zelf zo mooi in het Twents kan zeggen. De kleine wurmpjes van net een paar uur oud, waren ineens veranderd in echte hondjes. Esther was duidelijk ontroerd. Waar wij dachten dat vooral Wyakin veel op haar vader leek, zag Esther toch meer herkenning in Wahots. Ze genoot van het kroelen met de twee. En de kleine schavuiten genoten ervan om haar schoenen goed te onderzoeken, er zaten van die leuke kwastjes aan....
Rigg vond het vooral leuk om zijn liefje Sara weer te zien, hij wist niet zo goed wat hij met die twee kleine blagen aan moest, nog veel te klein om mee te spelen! Daenerys was helemaal onder de indruk van die stoere Saarloos vent, ze haalde de gekste capriolen uit om indruk op hem te maken. Maar coole Rigg bleef toch vooral zijn meisje Sara trouw.
De tweeling kreeg ook twee kraamcadeautjes, ze worden toch maar verwend. Een paar mooi gekleurde zachte balletjes en een cooling mat. Tja, met die storm van vandaag niet echt noodzakelijk, maar we gaan ervan uit dat er weer prachtig weer aan komt na deze storm en dan is zo'n mat toch erg handig!

Het was geen toeval dat Esther en Rigg vandaag langs kwamen, dit had nog een andere reden. Vandaag zou namelijk de chipper van de Raad van Beheer langskomen en aangezien er van Rigg ook even wat DNA afgenomen moest worden, was het handig dat dit in één keer kon gebeuren met de pups en Sara. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje zenuwachtig voor was. Natuurlijk hebben we al veel honden laten chippen, maar die waren altijd al een stukje ouder. Nu moest die grote naald in die kleine puppie nekjes... ik vond dat maar niks. De dame van de Raad, was een zeer spontane aardige dame. Ze wist gelukkig wel iets over de Saarlooswolfhond en stelde al direct voor dat Esther en ik bij Rigg en Sara zelf het DNA even zouden afnemen en de chip even zouden controleren. Voor Rigg en Sara was dat wel zo fijn, want een totaal vreemde dame die met een wattenstaafje in de bek gaat roeren was voor hen geen fijn vooruitzicht. Nadat bij paps en mams het DNA was afgenomen waren Wyakin en Wahots aan de beurt. Volgens mij vond ik de chip prik enger dan dat zij het vonden, want ze gaven geen kik. Ook de DNA afname ging prima. Mw. Bos nam haar tijd en zorgde dat ze ook nog even met de pups knuffelde toen ze klaar was, zodat ze geen negatieve ervaring zouden opdoen met contact met een vreemde.
Al met al was het voor de tweeling toch wel een emotionele dag geweest en ze vielen dan ook als en blok in slaap toen de chipper weer weg was. Dat was voor papa Rigg en Esther een teken dat het tijd was om ook maar afscheid te nemen. Nog even knuffelen, bijna met een traantje.... Maar we gaan elkaar zeker nog eens zien, want hoewel ik zelf Wyakin hou en dus alleen Wahots echt gaat verhuizen, ga ik natuurlijk toch ook een echte nestreünie organiseren als de pupkes wat ouders zijn. Zodat paps, mams en de tweeling lekker met elkaar kunnen spelen!

vader en zoon

vader en dochter

Wyakin kijkt vol trots naar haar vader....

toen Wahots iets te brutaal werd, werd hij netjes door paps gecorrigeerd!

zoekplaatje...

kleine ondeugd...

die DNA afname was niet zo spannend

maar dat chippen.......


nog even checken voor de zekerheid....

afscheid

moe......

woensdag 22 juli 2015

Wie een kuil graaft.....

Ik zit lekker in mijn tuinstoel, met de voetjes omhoog te kijken naar Wahots en Wyakin. De twee ondeugende boefjes zijn een diepe kuil aan het graven. Mijn gedachten dwalen af. Het is zomer 2009, wij wonen net een jaar in Silvolde. Het huis is aanzienlijk kleiner dan in het Westen maar de tuin is groter. En ach, we hebben niet zoveel ruimte in huis meer nodig. De tuin werd ingedeeld in delen, een stukje groentetuin, een stukje siertuin en....

Prachtige wijnranken en een groentetuintje

Eindelijk kan een lang gekoesterde droom van Jan in vervulling gaan. Hij kan hier wat wijnstokken zetten, zodat hij zelf wijn kan maken. Na een jaar of twee beginnen het al echte druivenranken te worden. Er wordt echt wijn gemaakt, en Jan is in zijn nopjes. Tot 2012, want toen ging mijn droom in vervulling. Eindelijk kwam er een echte wolfhond, een Saarlooswolfhond, Sara.
Een mooie tuin en een wolfhond gaan niet echt goed samen. Natuurlijk probeerde we alles, de wijnranken gingen achter een hekje en bij iedere poging van Sara om te gaan graven, stonden we ernaast om haar te vertellen dat wij dat niet wilde.....
de tuin is een ravage door de honden.....
Maar de tuin takelde af...
Jan moest een beslissing nemen, de wijnranken houden en de rest van de tuin opgeven of de wijnranken opgeven en de rest van de tuin behouden. Hij koos voor het laatste, de wijnranken gingen eruit en een lange ren voor de honden werd gerealiseerd. Hier was binnen de kortste keren al het gras verdwenen en moeten we regelmatig grote gaten dichtgooien met zand. Maar daar staat tegenover dat de rest van de tuin behouden blijft.
Tot vandaag dan...
Want terwijl ik naar de druk gravende pupjes kijk, realiseer ik mij dat zij niet in de hondenren zitten, nee, zij zitten aan de andere kant van het hek.... op het gras wat Jan graag heel wil houden. Maar of het nu komt omdat het twee van die schatjes zijn of dat Jan gewoon zich niet meer zo druk maakt om dit soort dingen, zijn reactie is duidelijk heel anders dan verwacht.
"Kijk ze lekker graven...." "Zie je hoe lief ze in de kuil liggen?" "Heb je al een foto genomen?"
Geen woord over zijn gehavende gazonnetje... Hij geniet net zo hard van de twee schavuiten als ik. Als de kuil af is, wil Wahots, die er het hardst aan heeft gewerkt, lekker in gaan liggen. Dat vindt zijn zusje echter geen goed plan, ze plaagt hem net zo lang, tot hij de kuil maar verlaat. Ze nestelt zich heerlijk in en kijkt trots om zich heen. Zo, dat heeft ze toch maar mooi voor elkaar!
Na een rondje door de puppenren te hebben gelopen, komt Wahots toch maar lekker bij haar liggen, tja, op zijn zusje kan hij nooit lang boos blijven....
En ach, ze is de rotste niet, dus na een poosje maakt ze plaats voor hem, dan mag hij ook zelf even in zijn zelf gegraven kuiltje liggen.





zondag 19 juli 2015

Gemengde gevoelens

Het is een druilerige dag, niet koud maar ook geen zon. Af en toe wat miezer regen. Het weer spiegelt een beetje hoe ik mij voel als ik mijn bed uitkom. Beneden word ik vrolijk welkom geheten door de hondjes. Ook uit de puppenkamer komt al een heus lawaai. Minihondjes kunnen toch behoorlijk blaffen en piepen hoor. Ik begin aan mijn ochtendritueel. Als alle honden buiten zijn geweest en hebben gegeten, ga ik koffie zetten. Samen met Jan drink ik koffie buiten onder de afkap. Op zo'n druilerige dag is die afkap erg fijn, ondanks de kleine regendruppeltjes kan je toch fijn buiten zitten. De honden geven niets om dat kleine beetje water, ze spelen en dollen in de ren. De kleintjes hebben ook de grootste lol in hun eigen rennetje. Na de koffie rommelen we nog wat. Rond het middaguur ga ik even wandelen met de puppies. De wandelwagen staat al klaar, die had Jan gisteren al in elkaar gezet. De pups vinden het wel een beetje spannend als ze erin gezet worden. Kira is door het dolle, zou ze de kar herkennen? Zij heeft er als pup ook in gezeten. Helaas Kira, je kunt nu even niet mee. Ik vertrek alleen met de tweeling in de wagen, Jan blijft bij de andere honden. Als ik voor het huis langs loop, staan alle honden mij door het raam na te kijken. De puppies zijn eerst nog wat onrustig. Ze krabbelen aan het gaas, en ik hoop maar dat het stevig genoeg is. Maar na een paar minuten geven ze het op en krijgen ze oog voor wat er allemaal buiten gebeurt. De auto's die over de weg rijden, de fietsers die vlak langs komen en ook een paar scooters. Het hoort er allemaal bij. Deze eerste wandeling hou ik maar kort, inmiddels begint het ook weer te miezeren. Eenmaal weer thuis worden de pups natuurlijk uitgebreid begroet door de andere honden, ik tel niet eens meer mee.
Ik ga eten maken voor de tweeling en ze krijgen in de binnenren hun eten en hun rust.
Daarna is het een beetje wachten.... Wachten op de visite. Dat is dus waar mijn gemengde gevoelens vandaan komen. Tja, een geweldig gezin, dat weet ik. En ze wonen mooi, met een grote tuin. En ze hebben al eerder een hond gehad, ook al was het dan geen Saarloos. Ze hebben zich goed geïnformeerd, zijn bij mensen gaan kijken en weten echt waar ze aan beginnen. Natuurlijk moet ik eigenlijk heel blij zijn. Dat ben ik ook wel, maar....
"Ach, kom", zeg ik tegen mezelf, "doe niet zo
truttig! Het was eigenlijk niet eens de bedoeling dat we zelf een hondje zouden houden uit dit nest. En nu mag Wyakin toch blijven, dus wat zeur ik nou eigenlijk." Maar toch, nog maar twee weekjes en dan....
Om drie uur komt de visite. Ze vinden het weer geweldig om Wahots te zien! En echt, ik heb er ook een heel goed gevoel bij.  De kleine dondersteen gaat het echt goed krijgen daar....  
Maar afscheid nemen, ik moet er nog maar niet
teveel aan denken! Ik hoop dat die laatste twee weken heeeel lang gaan duren.
Ik weet in ieder geval zeker dat ik er enorm van ga genieten en ik ga nog even heerlijk met die kleine knuffelbeer kroelen! Iedere dag! Dat pakt niemand mij meer af.

                                                         


zaterdag 18 juli 2015

Voorschoolse educatie

In het onderwijs zijn ze er maar druk mee. Voorschoolse educatie, moet dat nu wel of is dat onverstandig? Tja, aan alles zitten voor en tegens.... Maar bij de puppen weet ik het zeker, voorschoolse educatie is een MUST. Nee, natuurlijk niet om ze echt iets te leren, maar wel om ze kennis te laten maken met allerlei verschillende materialen. Vandaar dat wij steeds weer iets anders bedenken om mee te spelen. Wat hebben Wahots en Wyakin al voorbij zien komen?

Nou, daar was ten eerste de ballenbak. Deze staat eigenlijk constant in de binnenren. Af en toe als de deur van de puppenkamer dicht is, horen Jan en ik ineens een hoop gerommel uit de kamer komen.
We kijken elkaar dan lachend aan en weten... de tweeling zit in de ballenbak. Wyakin heeft ook een leuke gewoonte, ze doet haar naam eer aan. Ze verstopt botjes en lekkere snoepjes in de ballenbak, gekke meid. (Het echte wolfje Wyakin uit de Sawtooth Pack, verstopte ook altijd voer ergens, helaas voor haar had haar broertje Wahots dit altijd door en als ze het weer wilde ophalen, was het ineens weg.....)

Dan is er de wiebeltol. Ook deze ligt eigenlijk standaard in de binnenren. Soms zetten ze er de voorpootjes op, het wiebelen vinden ze in ieder geval niet eng.

Vervolgens hebben we in de buitenren een puppy kattenloop gezet. Al deze prachtige attributen mocht ik lenen van mijn vriendinnetje Sandra, die een eigen hondenschool heeft. Altijd handig zulke vrienden! Een kattenloop is een soort brug waar de hondjes overheen moeten. Bij de puppy versie is het natuurlijk niet zo'n hoge brug en zijn er planken aan de zijdes zodat de pup er niet af kan vallen. Wahots en Wyakin hebben het hele ding goed besnuffeld en daarna heb ik ze met een lekker stukje gedroogde long (daar zijn ze dus echt GEK op!) erover heen gelokt. Dat vonden ze wel leuk, want toen ze eenmaal een keer over de brug waren gelopen, kregen ze er geen genoeg van.


Toen het nieuwtje van de brug weg was, werd het tijd voor iets anders. Niet direct een speeltoestel, maar meer een menselijk gebruiksmiddel. Iets waar Sara nog steeds wel eens van schrikt.... Een paraplu. Tja, Saarloosjes reageren vaak iets anders op dit soort dingen dan "gewone" honden. Het zijn honden die naast de neus en oren, vooral ook de ogen goed gebruiken. Als er maar iets even anders is in huis, dan zie ik Sara er naar kijken! Sterker nog, als ik mijn haar anders heb zitten, dan kijkt ze al een beetje wantrouwend naar mij, zo van "ben jij het wel echt?" Het is dus belangrijk om de pups al jong aan allerlei gekke dingen te laten wennen. Vandaar mijn paraplu, uitgeklapt in de ren. Helaas heb ik er geen één met wolfjes, dus ze moesten het doen met mijn teckel paraplu, ook leuk toch?
De tweeling moest wel even slikken, maar voorzichtig gingen ze op onderzoek uit. Binnen de kortste keren vonden ze het niet eng meer, zelfs niet als het ding door de wind wat bewoog.


De mooie puppy kattenloop kan ook worden omgetoverd tot wipwap. Dus dit was de volgende uitdaging. Zouden ze er nog steeds overheen durven? Ik probeerde het weer met een stukje long, één voor één volgde ze mijn hand, zo over de wip. Natuurlijk stort het ding met een klap neer als je over het midden bent (nou ja, nu overdrijf ik iets, want het is natuurlijk niet zo hoog.....) Maar Wyakin vond het geen punt en haar broertje was ook heel stoer. De wipwap liet ik niet zomaar in de ren staan, want je moet natuurlijk altijd opletten dat er niet net één over het midden stapt terwijl de andere eronder staat. Dus dit was alleen onder begeleiding mogelijk. Maar ze deden het perfect.


Wat ook een leuk kunstje is, pootjes op. Op de spel cursus met Kira en Moos was dat een opdrachtje. Ze moesten hun voorpootjes op een kleine verhoging (in de vorm van een omgedraaide bak) zetten. Nou, daar hebben Wahots en Wyakin geen spel cursus voor nodig hoor. Een stukje long en pootjes zijn er zoooo op.


En vandaag was de tunnel aan de beurt. Want we hebben deze activiteiten natuurlijk niet allemaal op één dag gedaan. Nee, om de twee dagen weer eens iets anders. Vandaag dus de tunnel. Nou, dat was natuurlijk ook geen enkel punt. Daar draaien deze acrobaten hun staartje niet voor om. Daarom heb ik het iets moeilijker gemaakt, door een balanskussentje voor de tunnel te zetten. Maar ook dat is geen uitdaging, de pootjes worden er gewoon opgezet alsof het niks anders is dan het gras.




En naast al die belangrijke lessen, is het natuurlijk ook heel leuk om gewoon eens even met mama te spelen!!


En hoewel Wahots en Wyakin zichzelf al heeeel groot vinden, is het toch ook nog wel lekker om af en toe even bij mama te drinken. Maar daar hoeft Sara niet meer voor te gaan liggen.


Nou, na zoveel actie is het natuurlijk tijd voor een dutje, en waarom zou je op zacht gras gaan liggen als er ook een harde steen in de ren ligt....


De voorschoolse educatie loopt tot nog toe op rolletjes. Maar we zijn er nog niet. Vandaag hebben we de fietskar uit de garage gehaald en opgebouwd. De fietskar kunnen we ook gebruiken als wandelwagen, dus morgen gaan we eens een eindje wandelen met de tweeling. Eens kijken of ze de grote boze buitenwereld leuk vinden.
En dan tot slot nog een knipoogje van Wyakin.