Onbekend maakt onbemind

Na een heerlijke vakantie in Oostenrijk met mijn drie schatten van Saarloosjes, sla ik thuis de laptop weer open. Ik schrik van de enorme commotie op Facebook. De AVLS heeft foto’s van de outcross dekking online gezet en de kritiek hierop is niet voor de poes. Kritiek mag, daar heb ik over het algemeen geen problemen mee, maar de manier waarop het wordt geleverd, is ronduit schofterig hier en daar. In de hondenwereld worden mensen al heel snel persoonlijk, emotie krijgt de overhand over rationeel denken. Iedereen heeft een mening en natuurlijk heeft iedereen daar ook recht op, maar wat jammer dat mensen die mening niet iets fatsoenlijker kunnen formuleren. 

Wat is nu eigenlijk het probleem? De derde combinatie in het outcross project van de AVLS. Er is gekozen voor een Podenco. En eerlijk is eerlijk, als je de foto’s ziet, lijkt het op een willekeurig oeps gebeuren. Maar nee mensen, dat is het absoluut niet. Er is goed over nagedacht, er is over gesproken met leden en er is over gestemd. Mensen die hierover commentaar hebben, zijn over het algemeen mensen die niet meer de moeite nemen om naar vergaderingen te komen. Het is makkelijk schreeuwen vanaf de waterkant. Maar in het water springen om iemand te redden vergt wat meer moed. En dat is wat de AVLS toch echt tracht te doen. Want na jarenlang inteelt en/of lijnteelt (dat woord is eigenlijk een mooie verpakking van inteelt) vallen er gaten in het immuunsysteem van onze honden. Niet alleen bij de Saarloos, maar bij ieder ras! De gevolgen zijn duidelijk. De nesten worden kleiner, teven blijven soms leeg en naast de bekende erfelijke problemen duiken allerlei relatief nieuwe ziekten op.

Het gaat mij te ver om verder uit te leggen wat het nut is van outcross, het is allemaal te lezen op de site van de AVLS. Daar is ook het plan, dat is opgesteld in samenwerking met de Raad van Beheer, terug te vinden. Want de outcross is niet zomaar een willekeurig mixen van rassen, er zit een visie achter, die tot stand is gekomen middels goed overleg met specialisten op dit gebied. Waarom roept deze derde combi zoveel meer weerstand op dan de eerste twee? De Zwitserse witte herder en de Husky zien er nu eenmaal wat meer uit als een Saarloos. En mensen die van Saarloosjes houden, zullen die honden dus iets sneller accepteren. Dit is allemaal emotie en daar heb ik ook alle begrip voor. De Podenco daarentegen ziet er totaal anders uit. Ik kan mij voorstellen dat dit daarom ook op meer weerstand stuit. Wat zo jammer is, dat mensen niet verder vooruit kunnen of durven kijken. Natuurlijk zullen de F1 hondjes er wat vreemd uitzien, maar een outcross gaat verder dan dat. We gaan natuurlijk terug fokken en voor je het weet, is het mooie uiterlijk van de Saarloos weer terug! Tja, misschien duurt het wat langer om “de (te) grote oren van grootmoeder” weg te werken, maar toch zou ik persoonlijk liever een Saarloos hebben met iets te grote oren die een jaar of 15 wordt, dan een Saarloos die er perfect uitziet maar met 6 jaar moet worden ingeslapen vanwege lymfekanker! Niet alleen uiterlijk kan worden terug gefokt, maar ook het karakter. Hoewel ik moet zeggen dat de Podenco en de Saarloos helemaal niet zo enorm verschillen in karakter. Ik geloof absoluut dat we over een aantal generaties helemaal het verschil niet meer zullen zien. Maar voor de mensen die dit niet geloven, is er goed nieuws.

Het outcross project wordt druppelsgewijs toegepast.  Uitgangspunt bij de druppelmethode is het gedoseerd inkruisen van reuen. Uit het plan van aanpak citeer ik: “Wij willen de komende 10 à 12 jaar om de 15 à 20 nesten een hond van een ander ras inkruisen. Er wordt ieder jaar geëvalueerd en beslist of invoer van nieuw bloed noodzakelijk is.” Dat betekent dat er voldoende nesten zijn van “zuivere” Saarloosjes waaruit mensen, die het outcross project niet zo zien zitten, kunnen kiezen. Geen reden voor paniek, lijkt mij dus.

Dan is er nog de kritiek van de mensen die Podenco’s redden uit “onderontwikkelde” landen zoals Spanje. Met alle respect voor deze mensen, niet meer fokken helpt de honden in Spanje absoluut niet! Ik snap de (wederom uit emotie) onderliggende gedachte, maar het is een onwerkelijke gedachtegang. Net zo onrealistisch als de gedachte dat er voor alle mensen ter wereld eten bestaat en er dus geen honger hoeft te zijn in derde wereldlanden. Feitelijk is dat namelijk ook een waarheid, maar het is een onrealistische gedachte, het gaat niet gebeuren. Zo is het ook met het stoppen fokken in andere landen, dat zal echt de ellende in Spanje niet helpen! Zelf heb ik regelmatig hondjes uit Spanje opgevangen. Ik ben ermee gestopt omdat mijn roedel iedere keer verdrietig was als een hondje werd geplaatst. Natuurlijk help ik nu op een andere manier, door af en toe een fikse financiële bijdrage te leveren (dat kan ik doen als ik wat pups heb verkocht, die ik eigenlijk niet zou mogen fokken volgens de redders). Lieve mensen, wat ik wil zeggen, het één sluit het ander niet uit. Mensen die fokken houden net zoveel van honden als mensen die redden! Dit kan echt hand in hand gaan! Er zullen altijd mensen zijn die voor een rashond kiezen en er zullen gelukkig altijd mensen zijn die voor een rescue kiezen en er zijn mensen die beiden doen!

Onbekend maakt onbemind, outcross is relatief nieuw, de problemen in onze rashonden zorgen ervoor dat we naar nieuwe opties zoeken om de rassen weer gezond te krijgen. Er is nog veel onbekend op dit gebied. Veel mensen horen ervan maar weten toch eigenlijk niet goed wat het inhoudt. Er is angst om de zuiverheid. Maar wat is zuiverheid? Is niet elk ras ontstaan door het kruisen van honden? En als we dan een mooi plaatje hebben, dan gaan we ineens over op inteelt om het plaatje te behouden of te versterken. Dat mooie plaatje kan je echter in een paar generaties terug fokken weer terughalen. En dan praat je over echt fokken, niet slechts vermeerderen. Want eerlijk is eerlijk, als je twee precies dezelfde honden op elkaar zet, is het niet moeilijk om mooie pups te fokken. Als je terug fokt vanaf de F1 en je krijg na verloop van tijd net zulke mooie hondjes terug, dan kan je spreken van goed fokken.

Tot slot de kritiek op de keuze van de teef. Ook hier vind ik dat het weer makkelijk is om van de zijlijn te schreeuwen. Er is van alles mis met de lijn waaruit de teef komt. Ja, precies en niet alleen uit die lijn, maar uit iedere lijn van de Saarloos! Dat is nu precies waarom we dit doen! Word wakker mensen, er zijn geen gezonde lijnen meer. Ja, er is een enkele gezonde hond en wees dankbaar als je die hebt! Maar zelfs bij die gezonde hond vinden we in de lijn weer van alles terug. Bovendien moet ik zeggen dat er maar weinig mensen het lef hebben om hun hond in te zetten in dit project. Niet omdat ze er niet voor zijn, maar vooral omdat ze weten wat een bak ellende ze over zich heen krijgen van de tegenstanders. Die geweldadige kritiek zorgt ervoor dat mensen bang worden om hun hond beschikbaar te stellen. Dus respect voor de mensen die dat lef wel hebben!!!!! Dankzij hen hebben we over 20 jaar nog steeds de mogelijkheid om ons leven met een Saarloos te mogen delen! 

Dank daarvoor! 

Roodkapje en de vriendelijke wolf

Tja, dat wij Saarlooswolfhonden ontzettend mooi vinden, mag duidelijk zijn. Maar er zijn ook veel mensen die zelf geen Saarloos hebben en het ook ontzettend mooie dieren vinden. Mensen die vinden dat ze veel op echte wolven lijken. Daarom krijgen we zo af en toe een verzoekje of de honden willen meewerken aan een fotoshoot. Natuurlijk zitten daar wel weer wat haken en ogen aan. Want een fotoshoot gaat meestal gepaard met grote schermen en apparatuur, wat er toch wel een beetje eng uitziet voor de wolven. Aangezien Saarlooswolfhonden nogal terughoudend zijn naar vreemden en snel schrikken van vreemde objecten, is het dus niet altijd makkelijk om de juiste Saarloos te vinden voor de shoot. Maar onze Daenerys is gelukkig zeer vriendelijk voor vreemde mensen en ook gekke apparaten vindt ze geen probleem. Kinderen, daar is ze gek op, dus al met al een prima hondje voor dit soort activiteiten. En zo gingen wij dus vorige week op stap om mee te doen aan een fotoshoot over Roodkapje. Het resultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf. Maar we hadden dan ook twee top modellen! Daentje en niet te vergeten, de ster van de show Anna-Sofia (Roodkapje). Zeg nou zelf, dit is toch een prachtig sprookje!!!!
De foto's zijn gemaakt door: Foto Konijnenburg.

Voor altijd

En dan zijn ze alweer bijna een weekje weg..... Pff, heftig hoor. Ik mis ze enorm.... Maar morgen gaan we even lekker bij ze kijken. De tweeling woont in dezelfde plaats en gaan naar dezelfde hondenschool. Dat is fijn, want dan zien ze elkaar in ieder geval voorlopig iedere week even. Aangezien wij de stambomen binnen hebben gekregen, gaan we morgen even langs "op school". Heerlijk, ik kijk er nu al naar uit! En natuurlijk hebben we de prachtige foto's van de fotoshoot nog! Dus als ik een "zwak" momentje heb, tover ik die weer even tevoorschijn!

Empty nest syndrome

Tja, en dan is het ineens weer heel stil. Nou ja, we hebben natuurlijk nog steeds 4 grote honden en een teckel, maar toch.... De pups zijn beide naar hun nieuwe baasjes verhuisd en dat is echt weer even wennen. Als ik de stoel naar achteren schuif om op te staan, kijk ik eerst even of Dakota er niet onder ligt en als ik de lege plek zie, krijg ik een steek in mijn hart. Of 's morgens als ik beneden kom, dan wil ik automatisch naar de kraamkamer lopen om Sara en de pups vrij te laten, maar.... Sara staat al in de keuken. Oh ja, er zijn geen pups meer..... Maar gelukkig kan ik genieten van de mooie herinneringen. Van de 8 weken dat ze bij ons zijn geweest heb ik een mooi tijdschriftje gemaakt. De pupkopers en de eigenaar van de reu hebben ook een exemplaar gehad. Verhalen en foto's maken het lege nest wat draagbaar. Het waren prachtige weken. Nu gaan de twee schavuiten een prachtig leven krijgen bij de nieuwe baasjes en natuurlijk zullen we ze nog regelmatig zien. Dat is iets om zeker naar uit te kijken!

PS: klik op de voorzijde van het tijdschrift om de online versie te kunnen bekijken.

Sneeuw....

En dan, als je denkt dat de lente alweer in aantocht is, gaat het ineens weer sneeuwen. Tja, niets zo veranderlijk als het Nederlandse weer. Maar de honden vinden de sneeuw altijd geweldig. dus we zullen niet klagen. Vandaag mochten de pupjes ook even van de sneeuw genieten. Ze vonden het eerst een beetje raar, maar wenden al snel.
(Scroll vooral ook even door naar het filmpje ....)

Een druk weekend

Tja, wie pups heeft, heeft aanloop. Iedereen wil graag even om een hoekje komen kijken. En zo hebben we steeds in het weekend visite over de vloer. Sara en Wyakin vinden dat natuurlijk een beetje spannend, maar de andere honden vinden het geweldig. Maar ondanks dat ze het wat spannend vindt, doet Sara het geweldig.
Vorig weekend kwam Lies op zaterdag foto's maken en de dag erna kwamen Kevin en zijn vriendin Renske langs. Sara kent hen goed en heeft daar dan ook geen enkel probleem mee.

Renske kan niet kiezen

Kevin met de pupjes

Dit weekend was het ook weer prijs. Op zaterdag kwam onze dochter met haar man en zoon langs, dat was natuurlijk een feestje. Thijme onze kleinzoon vond het eigenlijk net zo spannend als Sara, maar ook hij deed het geweldig. Heel rustig en zachtjes aaide hij de pupjes. Goed voor Thijme om te leren hoe hij met kleine pupjes om moet gaan en goed voor de pupjes om te leren dat kinderen ook lief zijn!
Verder kwam een andere zoon, Bart, met zijn vrouw Anne ook even langs. Tja, en die waren natuurlijk ook verliefd, wie niet.

Thijme en Beau

Wendy, Thijme en Dakota

Gezellig op de grond, oma, dochter en kleinzoon met de pupjes

Anne en Dakota

Bart met Dakota

Anne voelt de scherpe tandjes van Beau

En dan op zondag, toen hadden we het huis ook vol. Sanne en Bram, de toekomstige baasjes van Dakota waren er weer even, want tja... er moet natuurlijk wel regelmatig gekroeld worden. En ook Meike met haar man en twee van haar (volwassen) kids waren er. Zij hadden papa Emrys meegenomen. Emrys deed het ook super, hij is heel zacht en lief tegen de pups.
Kortom, heel veel indrukken en ja.... daar word je als pupje van net 4 weekjes oud best moe van.....

Happy family, Bram, Sanne en Dakota

Bonne met Bonne (Beau)

Stoere Peije, smelt met een kleine mini Emrys op zijn schoot

Meike is weer verliefd

Vader dochter momentje

Emrys en mini Emrys (Dakota)

Knock out.....

Ochtendritueel

Om kwart voor zeven word ik wakker, ik kijk op de wekker. Nog een kwartiertje kan ik blijven liggen, ik sluit mijn ogen weer maar slaap niet meer. Als na die 15 minuten de wekker gaat, stommel ik mijn lekkere warme bedje uit. Eigenlijk heb ik nog niet zo veel zin om op te staan, maar ja, beneden wachten er een paar met smart op mijn komst. Ze horen mij de trap al afkomen en ik hoor een duidelijk herder gejank (van blijdschap) en wat gepiep van Saarloosjes. Eenmaal beneden word ik bijna omver gesprongen door een niet al te klein herdertje als ik mij een weg naar de bench van Moos probeer te banen. Daarna gaan de benches van Wya en Daentje los. Ze volgen mij enthousiast naar de buitendeur. Als dat drukke spul buiten is, gaat de kraamkamer open. Sara staat al voor de deur te trappelen en ook haar laat ik naar buiten. Vanuit de kraamkamer loeit nu een hevig protest gepiep op. “Ja, ja”, hoor ik mijzelf zeggen. “Vrouwtje komt eraan.” Gewapend met de mob en een emmer sop ga ik aan de slag om de vloer van de puppenren weer een beetje schoon te krijgen. Dat valt niet mee, want de puppenkinderen hebben ontdekt dat de mob ook erg leuk is om mee te spelen. Voorzichtig probeer ik hen te omzeilen en toch de plasjes op te ruimen. Als het weer een beetje schoon is, verplaats ik mij naar de keuken. Inmiddels staan de grote honden (ja, daar hoort Moos ook bij) weer voor de deur. Zij hebben geplast (en eventueel iets meer gedaan) in de tuin, dat wordt later op de dag geruimd door Jan, we hebben de taken aardig verdeeld. In de keuken begin ik met het maken van het ontbijt van de kleintjes. Wat vers vlees in het kleine etensbakje, warm water aanlengen met puppenmelk, dan over wat fijngeprakt vers vlees gieten en dan proberen naar ren te lopen zonder iets over het randje te laten gutsen. “Nee, Sara, even wachten.” Sara is duidelijk een tikje beledigd, maar ze moet echt even wachten. Hoewel ze een schat van een moeder is, vindt ze het nog erg moeilijk om haar kindjes rustig te laten eten. En met haar in de ren zijn ze dan ook heel snel afgeleid. Ik zet het bakje neer en de twee hummels komen erop af gerend. Met een concert van gesmak en gesmek in mijn oren, verlaat ik stilletjes de kraamkamer. Nu ga ik wat andere ochtendzaakjes regelen. Mijn eigen ontbijt, de dieren die medicatie hebben even verzorgen, etc. Na een minuut of tien ga ik kijken hoe het ermee staat bij Dakota en Beau. Het bakje is zo goed als leeg. Nu mag Sara erbij. Ze speert op het bakje af en maakt het nog even goed schoon. Ik ga in de ren op de grond zitten. Sara kruipt lekker dicht tegen mijn been aan. Nu is het tijd voor het toetje. De pups hangen binnen de kortste keren aan de tepels van moeder. Sara laat het gewillig gebeuren. Terwijl ik haar heerlijk over haar schouder en borst masseer, kijkt ze genietend naar mij op. Het gaat er bepaald niet zachtzinnig meer aan toe daar aan die buik. Kleine pootjes met onwijs scherpe nageltjes trappelen woest tegen de buik van Sara. Ze heeft niet meer zoveel melk, dat mag duidelijk zijn. Niet erg, daarom worden de pups natuurlijk bijgevoerd. Maar het maakt wel dat het inmiddels een hele strijd is om nog van je toetje te kunnen genieten. Sara draait iets bij, zodat ik nog beter over haar borst kan kroelen en de tweeling wat beter bij het buikje kan. Daar zitten we dan, met zijn viertjes te genieten op de grond in de puppenren. Life is good……..

Mooie foto's

Prachtige foto's gemaakt door Lies Geluk!

Silva Amica's Beloved Brenin

Silva Amica's Beautiful Bonne

Voor het eerst naar buiten

Vandaag mochten de pups voor het eerst even naar buiten. Het was niet al te koud en de zon scheen zelfs. Het was erg spannend, het koude gras onder de voetzooltjes voelde toch een beetje raar. Maar al snel waren ze gewend en gingen ze de tuin ontdekken. Heerlijk het worden al echte hondjes.....

De eerste twee weken...

Wat gaat het toch snel, de eerste twee weken van de pups zitten er al op. Ze zijn nu in week drie en alles is heel snel gegaan. Van kleine doof en blinde wormpjes zijn het nu ineens echte hondjes, die kunnen zien en horen en.... zelfs al een beetje kunnen bijten. De eerste echte vlees maaltijd (aangelengd met puppymelk) zit al in de buikjes. De tweeling groeit als kool. Maar... beelden zeggen meer dan woorden, dus ik zou zeggen, geniet van het volgende filmpje!

What's in a name...

De kleine schatten zijn vandaag precies 1 week oud. Een week vol emoties. Het begon enorm spannend, want Sara was nog niet uit de gevarenzone dus moesten we goed op haar letten. Maar alles ging gelukkig voorspoedig. Ze herstelde snel en goed. Ze lijkt geen last te hebben van haar wond en dat is toch best een grote snee op haar buikje. De pups krioelen er gewoon overheen en het maakt allemaal niet uit. Het ziet er ook goed uit, moet ik zeggen. Het heelt allemaal prachtig. Met de twee kleine hummels gaat het ook al zo goed. Zij groeien als kool. Tja, wat wil je als je zo'n melkbar maar met zijn tweeën hoef te delen. Beide pups hebben de magische grens van 1 kilo al gehaald. Ja, het zijn twee kleine beertjes.
En nu, na een week kunnen we nu ook de namen van de tweeling bekend maken. Er is goedkeuring van de RvB. Dus stellen wij met trost aan u voor:

           Silva Amica's Beloved Brenin      &      Silva Amica's Beautilful Bonne 

We beginnen met Brenin, zijn naam betekent koning in het Welsh, en een koning is het zeker met zijn mooie rode koningskleed. Beloved hoef ik denk ik niet uit te leggen, hij is een zeer geliefde koning, vandaar de naam Beloved Brenin. 

Bonne is vernoemd naar de dochter van Meike (eigenaresse van de vader van de pups). Bonne is natuurlijk ook niet zomaar een naam, vanuit het Frans is de vertaling Goed, en ja.... ze is niet alleen Goed, maar ook verschrikkelijk mooi. Vandaar de naam Beautiful Bonne. 

Welkom lieve Bonne en Brenin, wat ben ik dankbaar dat jullie er zijn......

Geluk

            Door ons leed, leren we ons geluk naar waarde te schatten.
                                                                                                            J. Dryden

Het is stil, heel stil. Het is niet donker, wel is het nacht. Het is niet donker omdat de warmtelamp brandt. Die brandt dag en nacht. Ik geniet van de stilte, natuurlijk kan ik niet slapen, niet vanwege het licht, hoewel dat ook niet erg helpt als je wilt slapen. Nee, ik kan niet slapen van geluk. Ik lig op mijn rug op het matras op de grond in de puppenren. Ik staar naar het plafond en rust. Net als ik een beetje begin weg te doezelen klinkt er een zacht gekreun. Ik geniet van het geluid. Het gekreun wordt een zacht gepiep en ik hoor ook wat gestommel. Ik draai me een kwart slag en kijk vertederd de werpkist in. Het puppenteefje is wakker geworden en probeert zich een weg te banen naar mama's tepel. Zodra ze die gevonden heeft begint ze te drinken. Klokkende, smakkende en kreunende geluidjes vullen de ruimte. Puppenreutje is ervan wakker geworden en begint ook aan zijn weg naar mama. Ik richt me iets op en help hem een handje. Sara kijkt mij dankbaar aan. Ik geniet van mijn uitzicht. De twee puppenkinders die met heerlijke geluidjes de melk naar binnen gulpen. Puppenreutje lijkt wel van goud, zo in het licht van de warmtelamp, het is een prachtig plaatje. Als ze hebben gedronken begint Sara aan de wasbeurt. Het zachte kreunen en piepen wordt nu wat heftiger, een beetje een protest want Saartje is bepaald niet zachtzinnig als ze de pupjes wast. Maar zij en ik delen het geheim van het moederschap. Soms is het niet leuk wat je doet, maar het is altijd in het belang van je kind. Wij mensen zeggen dan tegen de kinderen, het is voor je eigen bestwil. Na de wasbeurt kruipen de hummels lekker bij mama om te slapen. Puppenteefje ligt bij de staart, die als een warme sjaal om haar heen ligt en puppenreutje is tegen de voorpoot van mama aangekropen, veiligheid en geborgenheid. Het wordt weer rustig en ik draai mij weer op mijn rug. Ik ben dankbaar dat de 48 uur bijna zijn gepasseerd. Die 48 uur waren toch nog even spannend. Het zou zo maar kunnen dat Sara een fikse ontsteking zou krijgen. Maar het gevaar is nu bijna geweken. Sara doet het goed, nee, ze doet het geweldig! Haar temperatuur is 38.6, dat is prima. Ze houdt zichzelf goed schoon, dat is nodig want ze lekt nog wel wat bloed. Dat is normaal, dus niet verontrustend. Ze eet goed, drinkt goed en gaat drie maal daags even naar buiten voor een plasje en een grote boodschap. De rest van de tijd, wijkt ze niet van de zijde van de pups. De pups doen het ook goed. Het geboortegewicht van puppenreutje was 570 gram en van zijn zusje 690 gram. Inmiddels is dit voor het kleine kereltje 630 gram en voor zijn zus 730 gram. Ja, de kleine man is nu nog kleiner dan zijn zusje, maar reken maar dat hij haar gaat inhalen. Hij had een valse start. Als we iets later waren geweest met ingrijpen zou hij het niet gehaald hebben. Maar we waren op tijd.... gelukkig!
Terwijl ik daar op mijn bedje zo lig te denken, begint in de werpkist het gekreun weer opnieuw. Ik kan het niet laten en draai mij weer op mijn zij. Ik zie Sara wat onhandig gaan verliggen, ze doet het heel voorzichtig, bang om de pupjes te raken met haar poten. Ze draait zich zo dat haar buikje naar de pups toe wordt gekeerd. Ze maakt de weg naar de tepels beter bereikbaar. Wat is het toch een geweldige moeder. Zachtjes kriebel ik haar op haar kop. Ze draait nog iets verder, zodat ik haar op haar borst kan kriebelen, dat vindt ze heerlijk. Terwijl ik haar lekker tussen haar voorpoten kriebel, kruipen de twee belhamels naar de tepels en beginnen weer uit alle macht te sabbelen en soppen. Zo heerlijk, die geluidjes. Dit is puur genieten.... puur genieten, wat een intens geluk! Ja, het was even spannend allemaal en zwaar en moeilijk, voor ons, maar vooral voor Sara en ook voor de pups natuurlijk. Droog worden gewreven door mensen met harde handdoeken lijkt me toch minder fijn dan een fikse wasbeurt van de warme tong van mama. En ze moesten ook een behoorlijk tijdje geduld hebben voordat ze de eerste keer aan de melkbar konden liggen. Nee, het was voor ons allemaal zwaar. Maar het citaat aan het begin van dit stuk is waar... zo waar...
Wat een rijkdom als ik de werpkist in kijk, wat een rijkdom en geluk!

Dankbaar

Ik dompel mij onder in het warme water. Heerlijk, even in een heet bad. Even alle stress van mij afspoelen. Terwijl ik in de weldaad van het warme water een beetje tot mijzelf kom, denk ik aan de afgelopen dag.
Sara liet ons lang wachten, erg lang, maar al die tijd bleef ik ervan overtuigd dat het goed zou komen. Gisteren, dinsdag 3 januari 2017 daalde haar temperatuur. Zie je wel, het gaat allemaal goedkomen, dacht ik nog. Om 17.00 uur was de temperatuur op zijn laagste punt. 36,6 graden. Dan zou de bevalling binnen 24 uur plaats moeten vinden. Ik gokte op de nacht van 3 op 4 januari. Maar niks, geen gehijg, geen onrust... gewoon rustig slapen. Sara dan welteverstaan, ik deed geen oog dicht. Tot een uur of 10 in de ochtend hield ik hoop, maar daarna brak ik. Tranen met tuiten huilde ik. Ik wist dat ik de dierenarts moest gaan bellen. Ze wilde dat we om half 2 zouden komen. Ik hield mij vast aan een sprankje hoop dat ze nog voor die tijd zou gaan beginnen. Kom op meisje, fluisterde ik in haar oor. Je kunt het, je hebt het al eens gedaan, we doen het samen, ik ben er voor je. Maar niks. Om 1 uur zonk de moed mij in de schoenen. Het was tijd om naar Dierenartspraktijk Doetinchem-Zeddam te gaan. Sara ging vol goede moed met ons mee in de auto. Maar bij de dierenarts werd ze erg onrustig. Daar had ze niet op gerekend. Als eerst werd er een echo gemaakt. Het hartje van één van de pupjes was duidelijk te zien. Maar de andere pup kregen we niet in beeld. Na nog even goed alles door te spreken over hoe het allemaal was verlopen, besloot dierenarts Rosemarijn in samenspraak met Margriet dat het toch echt tijd was voor een keizersnee. De tranen liepen weer over mijn wangen. Hoe leg je dit uit aan je hond? Je gaat slapen en als je wakker wordt zijn de pups er.... in een enge omgeving met enge mensen om je heen... Haar bolle verschrikte ogen keken mij hulpeloos aan. De narcose deed snel haar werk en Sara sliep binnen de kortste keren. Ooit heb ik bij een dierenarts gewerkt. Ik weet hoe dieren worden klaargemaakt voor een operatie, maar als je eigen hondenkind daar ligt.... Een brok beton in mijn maag. Ik hoorde de stem van de dierenarts. 'Zodra de pups eruit zijn, worden ze aan u gegeven en moet u ze afdrogen. Flink hard wrijven, dat is goed! En een drupje anti-narcose onder de tong. U moet bij het aanpakken de assistente niet aanraken, zij moet steriel blijven. De pups komen slapend ter wereld, vanwege de narcose. Daar moet u niet van schrikken, flink wrijven is goed.' Sara werd aan slangen en andere toeters en bellen gelegd en voor we het wisten was de dierenarts al aan het snijden. Het bleken flinke pups. Ik kreeg het teefje en Jan het reutje en wij wreven of ons leven ervan afhing. De druppels bij beide onder de tong en... na een paar minuten wrijven begon er leven in te komen. Een zucht van verlichting. Het reutje leek wel groen, nieuwe kleur Saarloos, maar bleek bosbruin te zijn. De groene kleur kwam van het vruchtwater dat al behoorlijk aan het verkleuren was. We hadden geen uur later moeten zijn, anders hadden de pups het niet gered, hoorde we de dierenarts zeggen. Ondertussen was zij druk bezig met het dichtmaken van Saartje. Toen de pups droog waren, gingen ze in de bak met het warmtedekentje. Nu kon ik mij op Sara richten, wat had ik met haar te doen. Ze lag daar zo hulpeloos. Het duurde even voor ze weer helemaal goed bij was, maar toen konden we gelukkig naar huis. In de auto op de terugweg houd ik Sara stevig vast en fluister keer op keer dat alles goed gaat komen. Uit het krat waar de pupjes in liggen, komt een hevig gepiep. Autorijden is nu al niet leuk! Als ik mijn hand in het krat steek, is het direct stil... Wauw, ze voelen zich nu al veilig bij mijn geur....zo bijzonder!
Inmiddels ben ik het bad uit en zit ik in mijn pyjama in de kraamkamer. Sara ligt te slapen en de twee kleintjes liggen ook in dromenland. Dankbaar kijk ik naar het drietal. In mijn hoofd gaat het verhaal verder...
Eenmaal thuis is Sara blij dat ze de werpkist in mag, dit is bekend terrein, hier is ze veilig. Voorzichtig leg ik de pups bij haar. Ze kruipen direct richting tepels en beginnen gulzig te drinken. Niet te geloven, hoe de natuur dit direct oppakt. Sara laat het gebeuren. Ze is niet positief of negatief, ze reageert helemaal niet. Ze is nog veel te veel met zichzelf bezig en dat mag, dat snappen we. De dierenarts belt nog even om te vragen hoe het met haar gaat. Volgens haar hoeven we pas morgen te verwachten dat Sara interesse gaat tonen in de pups en gaat likken en wassen. Maar ze heeft het mis. Rond een uur of zeven in de avond krijgen beide pups een flinke wasbeurt van mams. Ik sta versteld, wat een kanjer is ze toch. Ongelooflijk, na alles wat ze heeft meegemaakt, toch de pups al verzorgen. Wat is ze toch een supermoedertje. De pups maken kreunen en piepen onder haar gelik en ik geniet van het tafereeltje. Ik weet dat het goed gaat komen. Maar ik weet ook dat Saartje zelf nog niet uit de gevarenzone is. Het is een pittige operatie en het vruchtwater was al flink groen, dit kan ervoor zorgen dat er allerlei ontstekingen gaan ontstaan. Voorlopig is het dus nog flink opletten geblazen. Maar we zijn voorzichtig positief. Ze drinken en liggen daarna vredig te slapen bij mams en als het nodig is, krijgen ze een wasbeurt. Hoe mooi, hoe mooi.....Daar is maar één woord voor.... Dankbaar!

En in het bijzonder grote dank aan het team van Sterkliniek Doetinchem Zeddam! Door jullie doortastend en vakkundig ingrijpen hebben we niet alleen Sara kunnen redden, maar ook haar twee prachtige pupjes!