Als ik thuis kom van mijn werk vandaag, is Jan lekker buiten met de honden. Het is nog wel fris maar toch mooi weer. Na een lekker bakje koffie, wat spelen met de honden maak ik wat foto's van het stel. Eigenlijk vraag ik mij wel eens af waarom nog, want ik heb al zo ontzettend veel foto's. Maar het blijft zo mooi om naar te kijken, dus ook om plaatjes te schieten.
Om half drie is het tijd om te gaan. Ik heb en afspraak voor Sara bij de EVCO oogarts in Vorden. Sara loopt enthousiast met mij mee naar de auto, die arme meid denkt dat er heel wat leuks staat te gebeuren. Eenmaal in Vorden is ze ineens stukken minder enthousiast. Alleen door haar gerust te stellen en met zachte dwang te begeleiden, krijg ik haar mee naar binnen. Eenmaal binnen, duikt ze al snel onder de bank in de wachtkamer. De assistente komt om de chip te controleren en haar oogjes te druppelen, ze laat het gelaten toe. Daarna begint het wachten. Officieel hoef je dan maar een half uurtje te wachten, maar de oogarts heeft het altijd zo druk dat het al snel een uurtje wordt. Ik ben erg boos op mijzelf want ik ben mijn telefoon vergeten en kan daarom geen foto's nemen en niet op internet om de tijd te doden. Ik neem een kopje koffen en blader door één van de tijdschriften die er liggen, Sara ligt rustig onder de bank. Het is druk in de praktijk, blaffende honden, huilende kinderen, en heen en weer lopende mensen. Sara vindt het allemaal maar niks, af en toe geef ik haar een aai over haar bol en zeg haar dat ik enorm trots op haar ben dat ze zo braaf is. Ze kijkt me met haar steeds groter wordende ogen aan en ik zie haar denken:"Ja ja ja, ik wil alleen maar weten wanneer we weer naar huis gaan!"
Dan komt er een ouder stel binnen met een oude Ridgeback. De hond is zo mogelijk nog nerveuzer dan Sara en kan niet stoppen met hijgen.
"Dat is al een heer op leeftijd.", zeg ik vriendelijke tegen de baasjes. Er ontstaat een gesprek. De hond is al 13 jaar oud en vorige week zomaar ineens blind geworden. De baasjes zien er aangeslagen uit, ze vertellen er emotioneel over. Het netvlies heeft losgelaten, weinig kans op herstel maar ze willen het toch proberen, vandaar de afspraak met de oogspecialist. De oude hond gaat eindelijk liggen, hij lijkt iets rustiger te worden. Het stel vraagt naar Sara, ze vinden het een prachtige hond en ook zo lekker rustig. Ik leg uit dat zij ook enorm veel last heeft van stress en daarom zo rustig is. Maar dat wij gelukkig alleen voor een oogspiegeling gaan. Ik geef aan dat ik hoop dat alles goed komt met de oude heer, hij is in ieder geval in zeer deskundige handen hier.
Niet lang daarna worden Sara en ik naar binnen geroepen. Ik was super trots op mijn meisje, want hoewel ze het allemaal doodeng vond, bleef ze keurig netjes staan op de tafel. De oogarts heeft haar weer goedgekeurd op alle punten en nu is ze er weer voor een jaar vanaf. Als ik de dierenkliniek verlaat groet ik het oudere stel, zij zitten nog te wachten, de hond ligt gelukkig rustig aan hun voeten. Eenmaal thuis was Wyakin helemaal door het dolle dat mama weer thuis was. Sara die nog wat last had van de oogdruppels wilde geen drukte om haar heen en kroop in de bench. Maar Wya liet zich niet afpoeieren en ging heerlijk bij haar liggen. Na een uurtje waren de druppels weer helemaal uitgewerkt en was Saartje weer de oude. Ons mooie meisje met haar prachtige (goedgekeurde) oogjes!
