Vol verwachting.....

Het is vrijdag 28 oktober als ik samen met Sara op weg ga naar Emrys. In het Oosten is het mooi weer, maar naarmate ik dichter in de buurt van Amsterdam kom, lijkt het wat donkerder te worden. We hebben afgesproken dat ik rond 11 uur bij Meike zou zijn. Ik weet dat zij vlakbij het Twiske woont, waar een leuk stuk losloopgebied voor honden is. Ik besluit dan ook om wat vroeg weg te gaan, zodat Sara en ik eerst even kunnen wandelen in het losloopgebied. Ik weet nog niet zeker of ik Sara wel wil loslaten, maar ik wil haar in ieder geval even goed uitlaten voordat we naar die mooie Emrys gaan. Eenmaal bij het losloopgebied is er geen auto te bekennen op de parkeerplaats. Na een klein stukje wandelen komen we bij wat open terrein, ik kan nu de paadjes goed overzien maar in geen velden of wegen is er iemand te bekennen. Dat betekent dat Sara best even los kan. Ze geniet zichtbaar van de wandeling. Natuurlijk moet ze na iedere stap even een klein plasje doen, tja, de reuen in de buurt moeten natuurlijk wel weten dat ze hier is geweest. Ik krijg spontaan medelijden met al die arme reutjes. Na een half uurtje wandelen keren we terug naar de auto. Sara rent al vooruit als ze de auto ziet en staat al te trappelen bij de deur als ik eraan kom. Zou ze weten waar we naartoe gaan? Het wordt een spannende dag voor ons. Zouden we dan eindelijk na lang wachten toch nog een nestje van dit duo krijgen dit jaar? Het lijkt haast te mooi om waar te zijn.
Wat een enerverend jaar hebben we achter de rug. In maart maakten we al druk plannen voor een dekking door Emrys, maar het mocht niet zo zijn. In plaats van loops worden, kwamen we in een onwerkelijke film van ellende terecht. Wat een onschuldige losse kies leek te zijn, bleek ineens een ernstige en agressieve vorm van kanker. En alsof dat nog niet genoeg was, een gescheurde knieband erbovenop. Emoties schoten alle kanten op. Gelukkig bleek de kanker een mis-diagnose en kon de knieblessure met een operatie verholpen worden, maar wat een zware tijd was dat. Een langzaam en lang revalidatietraject volgde. Al die tijd was Sara niet loops geworden. De natuur besloot dat dit lichaam niet in staat was om pups te krijgen. Vanaf eind augustus, begin september ging het steeds beter met Saartje. Ze werd duidelijk vrolijker en begon weer te spelen. Op de foto's zag haar knie er prima uit en de dierenarts was dan ook buitengewoon tevreden en gaf groen licht voor eventuele fok plannen. Maar ja, dan moet ze natuurlijk wel eerst loops worden. En ja hoor op zondag 16 oktober vonden we de eerste bloedspetters. De loopsheid zette door en na twee keer progesteron prikken zitten we dan nu in de auto op weg naar Emrys.
Meike ziet ons al aankomen en als Emrys en Sara elkaar zien, gaat het spel direct beginnen. Emrys doet zijn uiterste best, maar telkens als het bijna zo ver is, draait Sara haar kont weer weg. Een beetje teleurgesteld drinken Meike en ik een lekkere kop koffie met een heerlijk stuk taart als troost (ja, dat is zo fijn van Meike, ze kan enorm goed taarten bakken). Het weer is wat druilerig en er staat een koude wind. Na een aantal keer proberen, wordt Emrys moe. Tja, het is ook best een heel karwei, zeker als de dame niet blijft stil staan. We houden het na drie uurtjes voor gezien, misschien was het toch nog iets te vroeg. We nemen afscheid maar spreken direct af dat we zondag nog een keertje langskomen.
En zo zitten Sara en ik op zondagochtend half 8 wederom in de auto. Gelukkig is de wintertijd in gegaan en was het wel vroeg vanmorgen maar toch hadden we een uurtje cadeau gekregen. Het weer lijkt iets beter dan vrijdag en ik ga dit keer zonder al te hoge verwachtingen op reis. Op de stoel naast mij ligt een groot bot. Tja, of het nu lukt of niet, we willen de pogingen van Emrys niet zomaar negeren. Dit keer is er geen tijd om eerst nog in het Twiske te wandelen, we gaan direct door naar Emrys. Als ik in Oostzaan aankom, zie ik nog geen Meike. Ik loop voorzichtig de tuin in, maar zie niemand. Dan zie ik een berichtje op mijn telefoon. Meike en Emrys zijn wat later, want zoals het een ondeugende Saarloos betaamd, had Emrys wat stoute streken uitgehaald tijdens de ochtend wandeling. Een paar minuten later komen ze aan, Meike is nog vol van het avontuur en beschrijft wat er allemaal is gebeurd. We hebben even geen aandacht voor de twee "lovebirds" en ineens horen we een gil van Sara. Die Emmetje, had hij het toch ineens voor elkaar. Ik hield direct Sara goed vast, want ze was toch weer even helemaal overdonderd. Een dikke tien minuten stonden ze gekoppeld. Het tafereeltje toverde spontaan een lach op het gezicht van Meike en mij. Alle ondeugende streken van Emrys waren hem ineens vergeven. Na het zware werk was het tijd voor koffie en ..... weer een nieuw stuk taart (deze was ook weer enorm lekker!). Emrys was kapot en lag uitgevloerd op de keukenvloer. Toen het tijd was om weer afscheid te nemen, haalde ik het bot voor Emrys uit de auto. Ik kreeg als afscheidscadeautje nog een heerlijke chocolade salami mee naar huis. Wat een verwennerij! En nu maar hopen dat we dit jaar mogen afsluiten met een mooi nestje uit deze prachtige combinatie! Over vier weken maken we een echo, dan weten we meer!

Even lekker wandelen.

Wat ruik jij lekker!

Yes!!!!!

Te lekker!

Versleten.....

GOED NIEUWS: nieuwe hoop voor nestplanning

Een jaar geleden leek het ergste denkbaar. We hadden mooie plannen. Sara zou gedekt gaan worden door Emrys, maar toen kregen we verwoestend nieuws. Sara zou een zeer agressieve vorm van kanker in haar kaak hebben en er was geen uitzicht op genezing. Tot overmaat van ramp, kreeg zij door een rare beweging op de hei ook nog een scheur in de knieband. Gelukkig bleek de diagnose van kanker te berusten op een fout en was een relatief kleine operatie aan haar kaak voldoende om dit probleem op te lossen. De gescheurde knieband is middels een TTA operatie ook opgelost.
Nu kunnen we ons dus weer echt gaan richten op de toekomst. Door alle gezondheidsproblemen bleef bij Sara de loopsheid uit. Als je erover nadenkt, mooi dat de natuur dit zo regelt. Nu ze weer helemaal fit is, is het dan zover. Gisteren hebben we de eerste bloeddruppels met gejuich begroet, want terugkijkend op het afgelopen jaar was dit voor ons een enorm cadeau. Zal het dan toch eindelijk gaan gebeuren? Emrys is er in ieder geval helemaal klaar voor, hij heeft er lang genoeg op moeten wachten. We hopen dat deze loopsheid goed zal doorzetten en wij binnenkort Sara kunnen laten dekken door de mooie Emrys!

Trots

Als ik in mijn auto zit, onderweg naar Eemnes, schijnt het zonnetje lekker door de ramen. Eigenlijk baal ik daar een beetje van. Misschien is het wel de laatste echte zomerse dag en ik zit de hele dag binnen. Natuurlijk vind ik het onderwerp belangrijk, maar als ik eerlijk ben trekt een lekkere wandeling in op de hei mij meer vandaag. Maar dit is nu eenmaal de afspraak, ik heb gereserveerd voor een plekje bij de lezing van Marjoleine Roosendaal over inteelt en outcross. Na iets meer dan een uur kom ik aan bij de sporthal waar de lezing wordt gehouden. Bij binnenkomst zie ik wat andere leden van de AVLS. Even een kopje koffie pakken en dan ga ik gezellig bij hen zitten. De hand-out die op mijn stoel ligt, leg ik voor me op mijn agenda. Als Marjoleine begint met haar lezing ben ik binnen 5 minuten vergeten dat ik liever over de hei liep. Geboeid luister ik naar haar. Ze heeft een prettige stem en een leuke manier van vertellen en bovenal is ze duidelijk. Zelfs ik, die nooit goed is geweest in genetica, kan haar volgen! Ze maakt duidelijk wat het verschil is tussen verwantschap en inteelt. Inteelt is het fokken met nauw verwante dieren. Eigenlijk is het fokken met een gesloten stamboek dus altijd inteelt. Dat is nog niet echt een verassing.

Het wordt pas echt interessant als ze vertelt wat de gevolgen zijn van inteelt. Een algemene achteruitgang binnen een ras, vaak kleinere dieren, de dieren worden minder oud, ook zijn ze minder vruchtbaar en er ontstaan allerlei ziekten. Ze legt uit hoe dit komt. Door het fokken met verwante dieren krijg je verlies van genetische diversiteit. Hierdoor ontstaat een afname van het immuunsysteem. Het immuunsysteem werkt met twee soorten lymfocyten. De B-lymfocyten, die antilichaampjes maken die zich aan bacteriën, virussen en gifstoffen kunnen binden en de T-lymfocyten die de zieke cellen van het lichaam zelf opruimen. Als voorbeeld hoe belangrijk deze lymfocyten zijn geeft zij aan dat de mens bijvoorbeeld gemiddeld drie maal per dag kanker krijgt. Maar ons immuunsysteem zorgt ervoor dat de kankercellen worden opgeruimd voordat ze schadelijk kunnen worden. Dit geldt voor honden net zo. Maar door de achteruitgang in genetische diversiteit van de lymfocyten kunnen ze het werk steeds minder goed aan. Het gevolg is desastreus, verschillende soorten kankers steken de kop op en krijgen vrij spel. Daarnaast kunnen allerlei virussen en bacteriële ziekten ontstaan. Op dit moment tijdens de lezing staat het kippenvel op mijn lijf. We kennen namelijk allemaal wel hondjes waarop dit van toepassing is. En hoewel het bij Sara gelukkig een misdiagnose was, weet ik maar al te goed wat er door je heen gaat als je dit bericht krijgt van de dierenarts.

Ik schrik op als ik de stem van Marjoleine iets versterkt hoor zeggen: “Open die boeken!” Voor verse genen is het nodig de stamboeken te openen en zo vers bloed en verse genen binnen te halen! Zo komen we op het onderwerp outcross. De lezing gaat verder en Marjoleine legt uit dat alle hondenrassen terug te herleiden zijn naar vier subgroepen. De zogenaamde “oermoeders”. Dit zijn de oertypes, de herderachtige, de jachthonden en de Molossers. Zij is ervan overtuigd dat outcross het meest zinnig is als je voor de outcross een hond buiten de eigen subgroep kiest. Ze onderbouwt haar mening en laat vervolgens zien dat men hiervoor niet angstig hoeft te zijn. Ze laat dit zien door foto’s van honden van de F1 , F2 en F3 generatie waarbij de ouderdieren echt twee totaal verschillende rassen zijn. Zo is er het voorbeeld van de boxer die gekruist werd met een Corgi. Je zult het niet geloven maar de F2 is een prachtige witte boxer, natuurlijk  was het wit niet zoals het moest, maar de F3 was dan ook een prachtige hond, een boxer waarvan je zou zweren dat hij compleet raszuiver was. Zo snel kan je dus je eigen type hond terug hebben! Het gaat allemaal om het proces van selecteren! Volgens Marjoleine is er wetenschappelijk bewijs dat karakter en werkeigenschappen binnen twee generaties terug zijn en rastypische kenmerken zijn (afhankelijk van de manier van vererven) terug in 2 tot 4 generaties. De lezing komt tot een eind, het laatste deel gaat over de manier waarop je outcross kan organiseren binnen je eigen vereniging en ik voel me op dat moment best een beetje trots, want we zijn voorlopers en doen het helemaal niet slecht, realiseer ik mij. Aan het eind van de lezing praten we nog even na met Marjoleine en krijgen we het voor elkaar dat zij deze lezing ook binnen onze vereniging wel wil komen geven. Een prachtige kans om alle leden te laten horen waar we mee bezig zijn en hoe belangrijk dit is voor de gezondheid en het voortbestaan van ons ras. Want zoals zij het vertelt, kan ik het natuurlijk niet beschrijven hier.

Op de terugweg zit ik vol nieuwe energie in de auto. Natuurlijk was ik al voor de outcross, ik sta en stond daar natuurlijk achter als voorzitter. Maar nu zie ik nog veel meer het belang ervan in. Waar ik in eerste instantie dacht, het is goed dat we outcross doen maar eerlijk gezegd liever niet met mijn eigen honden. Denk ik nu, ik zou het een eer vinden als ik een bijdrage kan leveren aan de outcross door één van onze teven beschikbaar te stellen. Dat is wat deze lezing met mij heeft gedaan. Deze lezing is voor iedereen ,die begaan is met de gezondheid en het voortbestaan van de Saarloos, een aanrader!  Ben je al voor de outcross en heb je nog vragen, dan kan je deze stellen aan Marjoleine. Weet je niet of je voor of tegen bent, dan krijg je informatie waarna je jouw eigen mening kan vormen. Ben je tegen de outcross dan daag ik je uit. Durf je te komen? Het zou goed mogelijk zijn dat jij je mening zult bijdraaien. Kortom iedereen die de Saarloos een warm hart toedraagt wil ik dan ook van harte uitnodigen om bij deze lezing aanwezig te zijn. De lezing is op zondag 23 oktober van 10:30 uur tot 12:30 uur in een van de zalen van Dogcenter Zaltbommel. Ik hoop jullie daar allemaal te zien!

Sansa (Willow) outcross pup van Saarloos Wolfhond  X  Working Husky