Weer naar de dierenarts

Op vrijdag de dertiende mocht Consho weer een keer naar de dierenarts. Nu hij 9 weken oud is krijgt hij de tweede enting en wordt hij weer even goed nagekeken. Speciaal om hem te steunen kwam het gezin uit België die dag ook weer op bezoek. Consho liet zich van zijn beste kant zien en deed het voorbeeldig! Er werden werkzaamheden verricht aan de airco in de wachtkamer, dus vreemde mannen en vreemde apparatuur en geluiden. Maar het boeide Consho weinig. Hij ging netjes op de weegschaal staan en keek rustig eens rond. Maar liefst 9,4 kilo! Ook op de tafel bij de dierenarts ging het super. De dierenarts voelde even en ja hoor, twee balletjes waren duidelijk voelbaar. Consho keek ons aan alsof hij zeggen wilden, maar natuurlijk, wat dacht je dan.....
Ook het hartje klonk goed. Het derde ooglid van zijn linkeroogje was iets opgezet, maar daar maakte de dierenarts zich niet druk over. Dat komt vaker voor bij pupjes. Consho kreeg een prikje en gaf geen kik. Wat een kanjer is het toch. Daarna kreeg hij een lekker hondensnoepje uit de snoeppot. Weer helemaal goed gekeurd, tot de volgende keer. Want als hij 12 weken oud is, gaan we voor de laatste keer bij deze dierenarts langs.

Het leven gaat door...

Het is moeilijk en het zal nog wel een hele tijd moeilijk blijven, maar we moeten door..... Het plotselinge overlijden van Chetco heeft iedereen flink geraakt. In eerste plaats Wya en de rest van de roedel, wij natuurlijk en het geweldige gezin waar Chetco zou gaan wonen, maar ook de andere pupkopers. Maar hoewel de tijd lijkt stil te staan op zo'n moment, tikt het toch gewoon door. De dag nadat Chetco is overleden besloten we dat we Chera naar haar nieuwe huisje zouden brengen. Samen met Consho (die nog even bij ons blijft) en Wyakin. We hoopten dat het voor Wya op deze manier beter te begrijpen zou zijn dat er nog een pupje weg was. Dus bepakt en bezakt met moeder en twee pups gingen we op weg naar Oosterhout. Het gezin uit België waar Consho gaat wonen, zou ook even op de koffie komen, zodat zij hun puppenkind weer even konden knuffelen.
De autorit ging best goed. Ik zat achterin, Wya lag tussen mijn benen op de grond en naast mij op de achterbank stond de konijnenkooi met broer en zus. Ze waren heel rustig en lagen lief te slapen. Geen gekwijl of gekots of iets dergelijks. Toppie toch! Eenmaal in Oosterhout werd iedereen vrolijk begroet door Wyakin. Dat was voor de twee gezinnen heel verrassend, want bij ons thuis is Wya behoorlijk terughoudend naar vreemden. Maar dit was vreemd terrein en dan maakt het haar helemaal niet uit. Het was mooi voor de pupkopers om dat te ervaren, tja, dat zijn zo de eigenaardigheden van de Saarloos. Wya inspecteerde het huis en de tuin en zag dat het goed was. Chera was hierdoor ook direct op haar gemak. Het was wel erg dubbel allemaal, een achtbaan van verschillende emoties, blijdschap voor het gezin waar Chera gaat wonen, en verdriet om Chetco. Maar al met al was het een goede beslissing geweest. Chera en Consho konden nog even samen spelen en gingen op ontdekkingstocht. Ze ontdekten grote vissen achter glas en een klein badje met ballen. Na een tijdje zijn we weer vertrokken. Wya was rustig en we denken echt dat het wegbrengen heeft geholpen voor haar en voor Chera om te accepteren dat ze niet meer bij elkaar wonen.

Ongelooflijk verdriet.....

Daar zit ik dan, weer achter mijn laptop. Hoe moet ik hier woorden aan geven.... Ik kan het zelf nog niet eens geloven en al helemaal niet begrijpen. Ik voel pijn, verdriet en boosheid.... En in mijn hoofd blijft dat éne woord galmen.... Waarom? Waarom? Waarom toch?
Na 8 geweldige weken waarin we onze lieve pupjes hebben kunnen zien opgroeien tot mooie kleine wolfhondjes is de roze wolk uitééngespat.
Het is vrijdagochtend 6 juli, ik kom beneden in de puppenkamer en zoals altijd komen de hondjes op mij af gerend... of nee, toch niet.... Er mist er één, ik zie vanuit mijn ooghoeken dat Chetco ligt te slapen. Ik denk nog bij mijzelf "kleine luilak". Maar met dat die gedachte door mijn hoofd flitst voel ik dat er iets niet klopt. Hij zou allang wakker hebben moeten worden door alle drukte in de kamer. Hij zou allang vrolijk op mij af hebben moeten rennen, net als zijn broer en zus. Ik kijk naar hem en het angstzweet breekt mij uit. Dit kan niet waar zijn, ik zie geen beweging, geen adem.... Ik duik op hem af en als ik hem aanraak is het duidelijk..... Het wordt zwart voor mijn ogen, ik gil en gil en gil.... Ik kan het niet geloven.... De avond ervoor hadden ze nog gewoon vrolijk in de tuin gespeeld... er was niets aan hem te zien... er was niets aan hem te merken... dit kon niet waar zijn.....
Maar het was waar, het is waar..... Na 8 prachtige weken, is er een eind gekomen aan het leven van onze geweldige lieve, mooie, mini Sköll...... Onze Chetco.... Ons lieve wonderpupje, dat na een nacht achterblijven in de baarmoeder toch nog het levenslicht mocht zien..... Slechts 8 weken mocht hij bij ons zijn.... Hij is er niet meer, het is onbegrijpelijk, oneerlijk, onwerkelijk en ongelooflijk verdrietig. En dan moet je de pupkopers bellen, samen huilen, samen rouwen, samen compleet instorten.... Hoe was dit mogelijk, dit had niet mogen gebeuren, er zijn geen woorden.... er zijn slechts tranen!
Lieve, lieve Chetco, in de 8 weken dat wij jou mochten kennen, zijn we ongelooflijk veel van jou gaan houden. Je bent over de regenboogbrug gegaan, we zullen nooit weten waarom. We zullen je altijd in ons hart dragen! Lieverd, het ga je goed daar bij de hondjes die je zijn voor gegaan.....