Laat ik beginnen met de sleutel voor succes. Die is namelijk voor beiden hetzelfde. Of je jouw hond nu wel of niet in de bench wilt doen.... de sleutel voor succes is training!
Immers als je de hond niet in de bench wilt doen, zal je hem moeten trainen in het alleen thuis blijven zonder "wolvenstreken" uit te halen. Als je de hond wel in de bench wilt doen, zal je hem moeten trainen zodat hij dit zonder paniek kan.
Trainen, geduld, belonen, geduld en vooral veel geduld (of had ik dat al gezegd)....
Hoe dan ook, nu naar de motivatie voor de bench of juist tegen de bench. Ieder mens heeft een mening en iedereen is dus bevooroordeeld, ik ook. Dus laat ik beginnen met zeggen dat ik voor de bench ben. Dat maakt natuurlijk dat ik de argumentatie van de tegenstanders niet deel, maar ik zal ze toch benoemen. Veel tegenstanders stellen dat een hond ongelukkig is in een bench, vinden het niet noodzakelijk of zien het zelfs als vrijheidsberoving en zien de bench als gevangenis. Eerlijk is eerlijk, voor een deel is dat waar..... Hoe je het ook wendt of keert, een bench is een stukje vrijheidsberoving. Maar is dat dan direct zo verschrikkelijk????? Daar kom ik straks op terug.
Dan de voorstanders, waaronder ik dus... Wij vinden de bench wel noodzakelijk. Niet omdat de hond anders onze bezittingen sloopt (hoewel het daar ook wel handig tegen is) maar vooral omdat er momenten in ieder hondenleven kunnen zijn waarop het nodig is om in een bench te kunnen. Hier ga ik eerst even verder op in.
Noodzakelijk?
Ja, soms kan een bench noodzakelijk zijn. Ik heb dat helaas aan den lijve ondervonden en ik gun het werkelijk niemand! Maar er kunnen medische oorzaken zijn waardoor de hond absolute rust moet hebben. En jammer genoeg kan je tegen een hond niet zeggen, lieverd je bent ziek je mag niet bewegen..... want geloof me, dat krijg je helemaal niet voor elkaar, zelfs niet met veel geduld. Wie ons kent, kent het verhaal van Sara. Sara onze Saarlooswoofhond heeft veel medische tegenslag gehad. (Sara's Story) Nu gaan we er niet vanuit dat iedere hond dit mee hoeft te maken, maar een van de medische ingrepen was vanwege een knieblessure. En helaas komt dit nogal eens voor, vooral bij grote rassen, zoals onze Saarlooswolfhonden. Na de ingreep is rust erg belangrijk en de dierenarts zal dan zelf het woord benchrust gebruiken. Maar als de bench geen veilige haven is voor jouw hond, dan heeft hij al helemaal geen rust in de bench, dan ontstaat er grote paniek! Benchrust moet juist dat zijn, Rust in de Bench..... Het gaat dan dus niet om vrijheidsberoving om maar om noodzakelijke Rust.
Een tweede reden kan zijn dat je meerdere honden hebt. En bij wolfhonden komt agressie tegen honden van hetzelfde geslacht toch echt regelmatig voor. Wij hebben veel teven, logisch als je fokt. Het is eigenlijk altijd goed gegaan en daar was ik heeeeeel blij om. Maar we hebben altijd in ons achterhoofd gehouden dat het mis zou kunnen gaan. Nadat onze Sara, die een prachitge rustige en stabiele roedelleidster was, is overleden kwam er onrust in de roedel. En onrust tussen teven lijdt tot gevecht. En als teven eenmaal hebben gevochten, dan blijft er altijd kans op herhaling. Als teven echt "de pik" op elkaar hebben, kan je niets anders dan ze scheiden of je moet er een herplaatsen. Zelf zou ik het verschrikkelijk vinden om er een te herplaatsen. Ik snap dat het soms, zeker in dit soort situaties bijna niet anders kan, maar toch. Maar wij hadden door het wegvallen van Sara dus een echt tevengevecht. Een gevecht op leven en dood als je niet ingrijpt. Gelukkig konden we wel ingrijpen en viel het allemaal mee met de verwondingen. Beide teefjes een poosje aan de antibiotica en klaar. Maar nu we weten dat Wya en Romy niet meer bij elkaar kunnen, hebben wij dat hier alsvolgt opgelost. Om de beurten gaan er teven in de bench. Als Wya in de bench gaat, gaat ook Lexi. Zij is een oud Grieks herplaatsertje en vindt de drukke Engelse meiden helemaal niks. Dus Wya en Lexi in de bench en Grace en Romy vrij. En dan na een poosje gaan de Britse troela's (Grace en Romy dus) in de bench en mogen Lexi en Wya los. Iedereen tevreden en niemand hoeft herplaatst te worden.
Tja, als je 1 hond hebt, is dat natuurlijk nooit nodig, maar ook dan kan je bedenken dat er momenten zijn waarop het handig zou zijn dat ze in een bench kunnen. Vooral door het medische verhaal van Sara ben ik gaan realiseren hoe belangrijk het is om je hond een rustplek te gunnen. Gelukkig hebben wij altijd van jongs af aan de honden geleerd in de bench te kunnen. Dus was het bij Sara geen probleem en nu bij de andere honden ook niet. Maar ik heb er wel door geleerd dat ik mijn pupkopers altijd op het hart druk om de hond in ieder geval te leren in de bench te kunnen. Ook leren wij de pupjes van heel jongs af aan al dat de bench ok is. Zodra de werpkist uit de puppenkennel gaat, gaat de bench erin. Moederhond is dat gewend en gaat er lekker in liggen. Pupjes leren zo dat het helemaal geen eng ding is en zijn al heel jong gesocialiseerd op de bench. Dus aanleren dat het een veilige plek is en in ieder geval 1 keer per week een poosje erin. Want als je het alleen aanleert als ze pup zijn en het dan nooit meer doet, zullen ze alsnog in paniek raken als het nodig is.
Dan zou ik nog even terugkomen op het stukje vrijheidsberoving, want dat is het natuurlijk wel. Zelf ben ik werkzaam in het onderwijs, ik ben pedagoog en dus veel bezig met kinderen. Ook daar is sprake van vrijheidsberoving. Als baby worden ze in de box gelegd en de meeste speeltuinen hebben toch echt een hek eromheen. Maar daar zien we het niet als vrijheidsberoving maar als verantwoordelijk zijn voor de veiligheid. We passen een stukje vrijheidsberoving toe als maatregel om onze kinderen veilig te laten zijn. Waarom zouden we dit dan niet bij onze honden mogen doen? Zouden we bij hen ook niet verantwoordelijk moeten zijn voor hun veiligheid? In mijn ogen wel. Dat betekent dus in sommige gevallen een beetje vrijheidsberoving. In de vorm van een bench of in sommige gevallen in de vorm van een muilkorf, ook zo'n onderwerp van discussie.
Veiligheid staat natuurlijk wel voorop. De honden kunnen als ze in de bench zitten en je bent niet thuis natuurlijk ergens van schrikken. Dit hebben wij een keer meegemaakt. We hebben het 1 keer gehad dat we thuis kwamen en dat er bij een van de Saarloosjes een pootje klem zat in de draadbench. Dat was niet fijn. Ze was ergens van geschrokken en alsnog in paniek geraakt. En dat is direct ook een van de nadelen van de bench. Dit is waarom wij voor de heavy duty bench hebben gekozen. Dat is een extra stevige bench en weinig kans op schade door aan de tralies te klauwen. Dan terug naar het sleutelwoord. Training! Training is van groot belang om ervoor te zorgen dat die bench dus niet als gevangenis wordt ervaren maar als veilige rustplek. Als de hond de bench ziet als veilige rustplek, zoals een kind een box ziet en bij een speeltuin zelfs blij is om erin te gaan, dan wordt vrijheidsberoving ineens verantwoordelijkheid. Training, geduld, belonen, nog meer trainen en de hond leren wat een bench echt is. Een veilige haven waar hij zijn rust kan vinden. En iedere hond houdt van tijd tot tijd van rust!
Maar goed, dat is mijn bescheiden mening. Ik hoop dat ik mensen aan het denken zet met dit blog. Maar wat ik altijd erg belangrijk vind... Laten we het erover eens zijn dat we het oneens mogen zijn. Dus vind jij na dit blog de bench nog steeds onzin, dan vind ik dat prima!
