Rampenplan op Platvoeten

Daar zit ik dan, achter mijn laptop, om half  7 's morgens. Mijn joggingbroek nog vochtig, de bank kleddernat, overal natte pootafdrukken op de houten vloer en twee verzopen katten, of zijn het nou wolfhonden, aan het ravotten door de kamer.  

Het mooie nazomerse weer is voorbij en de regen komt met bakken uit de hemel. Om 05.15 uur vindt Wodan het tijd om op te staan, maar ik kan het rekken tot half 6. Dan ga ik er maar uit, voordat hij de bench sloopt. Buiten is het nat en donker, precies zoals wolfje Wodan het fijn vindt.

Dus daar sta ik, om half 6, buiten in de stromende regen, in mijn joggingpak met jas aan, op mijn blote voeten in de teenslippers. En terwijl mijn voeten en broek kleddernat worden, rennen de twee schavuiten vrolijk rondjes om mij heen. Romy staat in een hoek van de tuin een beetje te snuffelen. Ze wordt te oud voor die spelletjes. Hotch is nog op zijn logeeradres omdat Breanna net loops was geweest en Luna zit in de bench (anders slopen Romy en Luna elkaar). Als ik merk dat mijn jas toch niet echt waterdicht is, vind ik het genoeg en ga naar binnen waar ik wat brokjes op de keukenvloer strooi. In een fractie van een seconde staan er 3 wolfhonden met hun neusjes op de grond te snoepen van de brokjes. Snel doe ik de buitendeur dicht en trek mijn natte jas uit. 

Het is kwart voor 6 en ik weet eigenlijk al dat Wodan niet lang genoeg buiten is geweest om zijn energie kwijt te raken. Ik zit uit te puffen aan de eettafel terwijl de woonkamer om mij heen wordt afgebroken door de firma RAMPENPLAN OP PLATVOETEN & CO. Ik bestudeer ondertussen de buienradar app op mijn telefoon en zie dat tussen 6 en half 7 voorlopig de enige tijd is dat de regen iets minder hard uit de lucht zal stromen. De jas die ik aan had is doorweekt maar ik heb nog ergens een nieuwe doorzichtige lange regenjas in de verpakking liggen, die zoek ik op en trek ik aan. Dan ga ik opnieuw met de kids naar buiten. De regenjas werkt goed tegen de regen, maar helaas ook goed tegen Wodan. Hij vertrouwt het niet, die jas maakt een gek geluid.... Ik kan niet bij hem in de buurt komen zo.... Dus, ik ga naar binnen om de jas uit te trekken en jas nr 3, een blauwe wax jas aan te trekken. Een minuutje later sta ik weer in de tuin, Wodan komt inspecteren en keurt deze jas goed. Ik geef hem een aai over zijn natte kop en dan gaat hij weer op avontuur. Rampenplan en Co heeft het ontzettend naar de zin. Ze rennen achter elkaar aan, rollen door het natte gras en stoeien met elkaar. Romy is inmiddels maar naar binnen gegaan, toch iets te nat naar haar zin. 

Als na een 20 minuten buiten de druppels steeds sneller op mijn blauwe wax jas tikken, gaan we toch echt weer naar binnen. Daar gaat de renovatie van de woonkamer nog een uurtje door voordat eindelijk de rust terug keert. Breanna is moe en nestelt zich in op de natte tweezitsbank. Romy ligt al op haar plekje naast de salontafel. Rampenplan loopt nog een paar rondjes op zijn platvoeten door de kamer. Flap, flap, flap, hoor je dan. Als hij door heeft dat niemand meer in is voor spelletjes, zoekt hij zijn favoriete plekje onder de side table op en kruipt lekker in elkaar. 

Pffff, het is inmiddels half 8 en uitgeput droog ik met een handdoek de driezits bank af om mij er vervolgens op te laten vallen. Nog geen minuut later, slapen we allemaal.... 

Wodan laat me een uur liggen, dan is zijn batterij weer opgeladen en maakt hij Breanna en mij wakker. Tijd voor sport en spel ronde 2. 

Wolfdog Life.... I love it!!!!

De tijd vliegt....

Oh jé, ik betrap mij erop dat ik verzaak om deze site op orde te houden. We zijn alweer een jaar verder. Breanna is inmiddels een grote mooie meid geworden. Net voor het eerst loops geweest. En ze heeft inmiddels ook een nieuw vriendje, Wodan, de Advanced Lupine Dog (hoog content wolfhond dus) die inmiddels 5 maanden is en vanuit Engeland (Miyax Dogs) bij ons is komen wonen.

Hoewel Wodan nog maar 5 maanden oud is, is hij al bijna even groot als Breanna. Hij zal dus echt wel een tikje groter worden dan zij is, ik hoop maar dat hij niet net zo ondeugend wordt als dat hij groot wordt.....

Een pupje....

Is het mogelijk om verliefd te worden op een pup, waarvan je niet eens zeker weet dat ze verwekt is? Een rare vraag, maar toch. De laatste tijd ging het steeds meer kriebelen. We hadden van het nest van Romy geen pup zelf gehouden. Grace is tot drie keer toe leeg gebleven. Zouden we er een pupje bij nemen???? We wisten het nog niet helemaal zeker. Zagen wel wat nestjes voorbij komen, maar .... hmmm.... zouden we het doen of niet. En toen zag ik de aankondiging van kennel Van de Staats Spaanse Linie. 

Ik keek in de ogen van de reu, Chakka, en wist het direct. Dit moest familie zijn van onze Sara (en dus ook van Hotch). Jan verklaarde mij voor gek, 'dat kan je toch helemaal niet zo zien van een foto.' Maar ik wist het zeker.... die blik... Dus ik ging op zoek naar zijn stamboom en ja hoor!!! De mama van onze Sara is de oma van Chakka, zijn vader is een halfbroer van onze Sara. De teef die gedekt was door Chakka, Aurora, is een F3 outcross van de Zwitserse Witte Herder. Wauw, wat een combinatie.... familie van onze Sara maar met wat nieuw bloed door de outcross.... 'Dit is het', was het enige wat ik tegen Jan zei. Hier heb ik op gewacht, dit kan niet anders, hiervan moet een pupje naar ons komen. 

Vanaf dat moment was ik verliefd op een pup waarvan ik nog niet eens zeker wist of ze verwekt zou zijn. Inmiddels weten we dat wel. Er zijn maar liefst 7 prachtige puppenkinders geboren. Natuurlijk had ik direct veel contact met de fokster, Sylvia. En door de foto's die voorbij kwamen, kreeg ik al direct een heel speciaal gevoel bij pupje oranje. Ik wist niet of het een teef of reu was, dus ik vroeg het haar. Ik was een beetje bang dat het een reutje zou zijn, want een was een groot pupje.

Maar wat bleek, er bestond geen pupje oranje, wel een pupje bruin. Dat was inderdaad een teefje, de grootste van de drie. En ook een beetje een drukteschoppertje, volgens Sylvia. Zonder dat ik het wist, had ik tijdens de Facebookpost van Sylvia over de namen, al gestemd voor de naam Breanna, bij dat pupje. Ik vroeg of Sylvia het gek vond, dat ik bij dat pupje zo'n bijzonder gevoel had. Ik had het pupje immers nog niet eens echt gezien of vast gehouden. Maar gelukkig begreep Sylvia het maar al te goed. Deze hondjes hebben iets bijzonders, je kunt zomaar vanaf een foto, op 300 km afstand voelen dat ze bij je hoort. En daarom was de conclusie van Sylvia, dat pupje Bruin, of liever gezegd Breanna, vanaf dat moment ons nieuwe puppenkind zou worden. 

Ik had altijd gezegd tegen Jan, de volgende pup die we houden of kopen gaat Pearl heten (de bijnaam van Janis Joplin, waar ik fan van ben) maar op de een of andere manier leek dat niet te kloppen. De naam Breanna past zo verschrikkelijk goed bij dit teefje.... ik voelde dat ik het zo moest laten. Niet lang daarna zei Jan heel voorzichtig tegen mij 'eigenlijk vind ik Breanna ook een hele leuke naam'. Ik moest lachen, hoe was het weer mogelijk. Jan was verbaasd dat ik direct zei dat ik dat ook al dacht en dat we haar dus maar gewoon zo moesten gaan noemen. 

En dus kunnen we met trots zeggen, dat als alles goed gaat, wij in oktober een prachtig, lief (beetje gek) puppenkind mogen verwelkomen in de Silva Amica roedel. 

Lieve Breanna, je bent zoooooooo welkom!!!!! 

Nu al in de Saarloosen stand 

Helaas

 Hoewel het er alle schijn van had dat Grace dit keer echt drachtig zou zijn, bleek het toch weer niet. De echo was duidelijk, geen pup te bekennen. De dame had ons weer voor de gek gehouden. We vinden het natuurlijk ontzettend jammer, maar zoals ik altijd zeg.... fokken is gokken. We proberen het in de herfst weer. 

Zou het dan nu echt?

 Al een hele tijd hopen wij op pupjes van Grace. De outcross met Ghost, dat lukte niet, Grace bleef leeg. Thorgal, goede dekking, maar.... Grace bleef leeg. Het was tijd voor drastische maatregelen. Een reu die niet te ver weg woont, die ze goed kent en die goed kan dekken..... Tja, zo kwamen we uit bij Endor. Voor de genen variatie niet de meest logische keuze, want Endor heeft met zus Romy natuurlijk ook een nestje gefokt en de pups uit dit nest zouden dan praktisch dezelfde genen hebben. Maar zoals gezegd, het moest er nu echt van komen en Endor was de beste optie. Nu is het zo dat er bij de eigenaren van de pups uit het nest van Endor en Romy weinig animo is om verder te fokken, dus het is nu ook weer geen ramp. Hoe dan ook, we spraken af met de eigenaren van Endor dat we iedere week samen zouden wandelen. En zo gezegd zo gedaan. Op deze manier was het voor Grace inmiddels de normaalste zaak van de wereld dat we op woensdag even een klein stukje gingen autorijden en dan lekker wandelen met Endor in het bos en daarna even koffie bij Endor thuis. Grace was steeds meer op haar gemak daar in huis en dat was precies de bedoeling! Alle energie die we erin hebben gestoken, lijkt zich nu terug te betalen,.... want toen Grace loops werd, was het geen enkele stress voor haar om even naar Babberich te rijden. Endor is een zeer ervaren reu, dus voor hem was het duidelijk wat er verwacht werd. En zo werd.... op koningsdag Grace gedekt door Endor op de heilige grond van het voormalige klooster in Babberich. Nu is het natuurlijk hopen dat het ook daadwerkelijk raak is. Dat betekent dat we nog even in spanning zitten tot de echo over 4 weken. Duimen draaien dan maar...... en hopen op het beste!!! Een mooie nestje met gezonde pups!

Een date in Rotterdam

Het zijn spannende tijden. Grace is loops en nadat we gisteren van de dierenarts hoorde dat we vandaag naar de reu mochten, zijn we dus met Grace naar Rotterdam geweest. In Rotterdam woont Thorgal, een prachtige en ontzettend grote wolfsgrauwe reu. Hij is al een beetje op leeftijd maar dat vindt Grace niet erg, een ervaren man weet wat hij moet doen. Toen we aankwamen in Rotterdam moest Grace natuurlijk eerst even "op adem" komen na zo'n lange autorit. Maar al snel was er liefde in de lucht. Het duurde dan ook niet lang voordat de twee gekoppeld zaten. Iets langer dan een kwartier duurde de liefde, maar dat is natuurlijk meer dan genoeg. Omdat we weer een flink eind terug moesten rijden en we precies in de spits zaten, gingen we ook vrij snel weer onderweg. En hoe krijgen we het voor elkaar, het was de op een na drukste spits van dit jaar dus.... file, file, file..... Tja, je moet er wat voor over hebben natuurlijk. We gaan morgen weer terug voor een tweede dekking, maar morgen is het hopelijk wat rustiger op de weg. Hoe dan ook, laten we in ieder geval maar hopen dat we over 2 maanden een aantal pupjes mogen verwelkomen!

Heeft u interesse in een pupje uit deze combinatie, schroom dan niet om contact op te nemen! 

Elkaar eerst even het hof maken natuurlijk....

En dan .... actie

Ook hard werken voor de eigenaren.... 

Baas of eigenaar, dictator of verzorger?

Voor het eerst sinds mijn operatie van 10 dagen geleden, wil ik weer even wandelen. De pijn is wat minder en ik ben weer wat mobieler, dus tijd om weer wat conditie op te gaan bouwen. Hoewel Grace binnen een enorm loeder kan zijn, ze vliegt zowat blaffend door de ruiten als er een duif in de voortuin zit of iemand de oprit op komt, is ze buiten de liefste en braafste hond ooit. Ik besluit dus dat ik met haar ga wandelen. Haar zus Romy is op dit moment loops en we hopen dat zij snel zal volgen. Misschien dat een wandelingetje de boel wat kan stimuleren. Grace geniet altijd met volle teugen van een wandeling. De riem hangt altijd losjes, ze blijft uit zichzelf keurig naast me lopen. Ze staat regelmatig even stil om te ruiken of om zich heen te kijken. Ze reageert niet op mensen, andere honden, brommers, vreemde voorwerpen, werklui met machines of noem maar op. Katten of prooidieren ziet ze wel maar als ik op het moment dat ze wat wil doen rustig NEE zeg, blijft de riem los en zij rustig. Kortom, buiten aan de riem is ze echt de perfecte hond. 

Het zonnetje schijnt en we genieten samen van de wandeling. Zoals altijd staat ze regelmatig even stil om te ruiken of rond te kijken en dat komt goed uit, want ik heb ook even tijd nodig af en toe. Op een gegeven moment staat ze weer te ruiken aan een grassprietje. Aan de overkant van de weg in tegenovergestelde richting komt een stoere grote kerel aangelopen met een Duitse Herder. Als de herder ons ziet begint hij te blaffen. Er volgt direct een ruk aan zijn riem. Grace kijkt even op om vervolgens weer geconcentreerd aan het grassprietje te ruiken. Het duurt me nu wel erg lang dus ik zeg rustig tegen haar "Zeg tante Truus, gaan we nog wandelen of blijven we de hele dag hier staan?" 

De man vindt er wat van, dat niet alleen hij zegt er ook wat van. "Mevrouw, u bent de baas hoor, de hond moet doen wat u wil!" Ik kijk op en zeg rustig tegen hem :"Dat is misschien hoe de relatie tussen u en uw hond is, maar die van ons is gebaseerd op respect en gelijkheid. Ik ben niet haar baas, maar haar verzorger en we zijn maatjes. Natuurlijk kent ze de commando's en luistert ze er ook naar maar alleen als het nodig is voor haar of mijn veiligheid. Nu zijn we gewoon aan het wandelen en de wandeling moet voor haar net zo fijn zijn als voor mij."

De man geeft nog een ruk aan de riem van de Duitse herder terwijl hij mompelt "Stomme hippie". Waarop mijn gevoel zou willen schreeuwen "lompe boer",  maar mijn mond vanuit mijn verstand rustig reageert met "stom ben ik niet, maar hippie vind ik een lief compliment, fijne dag samen!" Grace is inmiddels klaar met de inspectie en samen lopen we rustig verder, tot het volgende grassprietje.