Het zal ook eens normaal gaan hier in huize Pols.... Tjonge, jonge,jonge wat hebben we enerverende dagen achter de rug. Vanaf vrijdag 11 mei was Wya heel onrustig en ik was er eigenlijk van overtuigd dat ze in de nacht van vrijdag op zaterdag zou gaan bevallen. Vanzelfsprekend bleef ik de hele nacht wakker. Maar hoewel ze wel onrustig was en veel aan het graven en hijgen, gebeurde er verder niets.... De volgende dag bleef ze maar onrustig en ik besloot om rustig bij haar in de kraamkamer te blijven die dag. En dat was maar goed ook, om half 3 begonnen de eerste persweeën. Ze deed het keurig en een klein half uurtje later was pupje nummer 1 geboren, een reutje en bepaald geen kleine jongen. Hij woog maar liefst 600 gram. Wya was een beetje in paniek toen hij eruit kwam en ik moest haar echt even kalmeren. Ik heb het vlies bij het koppie opengebroken en het koppie drooggewreven. Toen kreeg ze door wat er was gebeurd en nam het wassen en schoonlikken over. Ze beet netjes de navelstreng door en alles ging volgens het boekje. Nadat het pupje schoon was legde ik het bij haar buik en het zocht direct naar een tepel. Niet te geloven hoe mooi de natuur toch is. Wya was supertrots, dat was echt aan haar te zien.
Het werd 4 uur, en 5 uur en ik begon mij toch een beetje zorgen te maken. Maar om half 6 begonnen dan eindelijk de nieuwe weeën. Ik haalde het reutje even bij Wya weg en legde het in een kleine plastic bak, waar we een warmtedeken in hadden gelegd en in een hoekje van de werpkist hadden staan. Wya kon zo het pupje zien, het pupje bleef warm en Wya had de ruimte voor de volgende bevalling. Rond 6 uur werd het teefje geboren. Ditmaal wist Wya precies wat ze moest doen en wederom ging alles volgens het boekje. Het teefje was zeker ook niet klein, ze woog 550 gram. Toen ze schoon was, legde ik haar samen met haar broer bij de buik van Wya en beiden gingen gulzig op zoek naar een tepel.
Het werd 7 uur en 8 uur.... en 9 uur en ik begon mij ernstig zorgen te maken. Waar bleef pup nummer 3. Het was maar goed dat we een foto hadden laten maken, want als je Wya zo zag, zou je zweren dat dit het was....Maar ik wist beter, er moest er nog 1 komen. Om 10 uur in de avond, belde ik de dierenarts.... er zat nu 4 uur tussen. Maar volgens de dierenarts moest ik mij geen zorgen maken, dat kwam wel goed. Ze had de eerste 2 ook gekregen, dus volgens haar zou nummer 3 ook wel komen. Maar om 11 uur niks, om 12 uur niks... Het was inmiddels zondag geworden... om half 1 's nachts belde ik wederom de dierenarts... Ze bleef volhouden dat het best nog kon, er waren wel honden die er 20 uur tussen hadden... Zolang Wya geen persweeën had hoefde wij ons geen zorgen te maken. Zodra de weeën starten moet het wel binnen een uur geboren worden. Dus.... wachten.... de hele nacht zat ik naast de kist. Maar al wat er gebeurde, geen weeën. 's Morgens om 7 uur kwam Jan naar beneden, bijna boos dat ik hem niet had geroepen. Hij was ervan overtuigd dat het pupje er zou zijn. Toen hij hoorde dat het nog niet was geboren, belde hij de dierenarts. Hij vroeg niets, hij zei dat we over een half uur bij de praktijk zouden zijn en dat ze maar moest zorgen dat zij er ook was....
Inmiddels was ik aan het eind van mijn Latijn, ik was ervan overtuigd dat het pupje dood was. Wya lekte wat groene zooi en er had al zoveel tijd tussen gezeten. Eenmaal bij de praktijk werd een röntgenfoto en een echo gemaakt. Op de foto was te zien dat pup nr 3 nog helemaal niet was ingedaald en op de echo... wonder boven wonder was te zien dat het hartje gewoon nog prima werkte. Besloten werd om het nog heel even af te wachten... als Wya om 12 uur nog geen weeën zou hebben, zouden we bellen en vervolgens naar de kliniek gaan voor een keizersnee.
De weeën bleven uit en dus werd er aan de telefoon afgesproken dat de keizersnee om 2 uur 's middags zou plaatsvinden. Dezelfde dierenarts die begin vorig jaar bij Sara de keizersnee had uitgevoerd had dienst en zou deze operatie ook uitvoeren. Dat gaf ons veel rust, we hebben veel vertrouwen in haar. De operatie ging keurig, het was wel een zware operatie maar zeer vakkundig uitgevoerd. Een joekel van een pup van maar liefst 620 gram werd uit de baarmoeder gehaald. De baarmoeder was beschadigd en moest helaas verwijderd worden. Nu is het voor ons toch zo dat we met een teef die een keizersnee heeft gehad, niet meer fokken, maar het verwijderen van de baarmoeder breng toch altijd weer iets meer risico voor de moeder mee. Maar er was geen keus. Wyakin bleef netjes stabiel. Alles verliep keurig.
De nacht van zondag op maandag was wederom een nacht waarin ik niet zo veel slaap kreeg, hoewel ik inmiddels echt doodmoe was en wel korte momenten diep sliep, was ik tussendoor wel weer veel wakker. Wya liet de pups wel drinken maar keek er verder niet naar om. Ik moest aan de bak.... met een vochtig watje masseerde ik de buikjes zodat de pupjes hun urine en ontlasting kwijt konden. Wya kon nog amper lopen, ze waggelde met een dronkenmansgang om een plasje te doen. Ze wilde niet in de werpkist liggen, dus legde ik de pups bij haar aan, gewoon op de grond in de kraamkamer, daarna weer onder de warmtelamp in de werpkist. Ik was er maar druk mee. Maar tegen de ochtend begon Wya zich beter te voelen en ging ze in de werpkist liggen. Ook begon ze de pups zelf te wassen.... pff, het was een pak van mijn hart. Ze had nog koorts, maar dat was logisch, maar ze begon echt te moederen en dat was een heel fijn gezicht. En zo... konden we eindelijk een beetje ontspannen, eindelijk was alles goed. En we waren en zijn enorm dankbaar dat ondanks de moeilijke situatie, we zowel moeder als pupje 3 hebben kunnen redden. Nu breekt het grote genieten aan.....
