Ochtendritueel

Om kwart voor zeven word ik wakker, ik kijk op de wekker. Nog een kwartiertje kan ik blijven liggen, ik sluit mijn ogen weer maar slaap niet meer. Als na die 15 minuten de wekker gaat, stommel ik mijn lekkere warme bedje uit. Eigenlijk heb ik nog niet zo veel zin om op te staan, maar ja, beneden wachten er een paar met smart op mijn komst. Ze horen mij de trap al afkomen en ik hoor een duidelijk herder gejank (van blijdschap) en wat gepiep van Saarloosjes. Eenmaal beneden word ik bijna omver gesprongen door een niet al te klein herdertje als ik mij een weg naar de bench van Moos probeer te banen. Daarna gaan de benches van Wya en Daentje los. Ze volgen mij enthousiast naar de buitendeur. Als dat drukke spul buiten is, gaat de kraamkamer open. Sara staat al voor de deur te trappelen en ook haar laat ik naar buiten. Vanuit de kraamkamer loeit nu een hevig protest gepiep op. “Ja, ja”, hoor ik mijzelf zeggen. “Vrouwtje komt eraan.” Gewapend met de mob en een emmer sop ga ik aan de slag om de vloer van de puppenren weer een beetje schoon te krijgen. Dat valt niet mee, want de puppenkinderen hebben ontdekt dat de mob ook erg leuk is om mee te spelen. Voorzichtig probeer ik hen te omzeilen en toch de plasjes op te ruimen. Als het weer een beetje schoon is, verplaats ik mij naar de keuken. Inmiddels staan de grote honden (ja, daar hoort Moos ook bij) weer voor de deur. Zij hebben geplast (en eventueel iets meer gedaan) in de tuin, dat wordt later op de dag geruimd door Jan, we hebben de taken aardig verdeeld. In de keuken begin ik met het maken van het ontbijt van de kleintjes. Wat vers vlees in het kleine etensbakje, warm water aanlengen met puppenmelk, dan over wat fijngeprakt vers vlees gieten en dan proberen naar ren te lopen zonder iets over het randje te laten gutsen. “Nee, Sara, even wachten.” Sara is duidelijk een tikje beledigd, maar ze moet echt even wachten. Hoewel ze een schat van een moeder is, vindt ze het nog erg moeilijk om haar kindjes rustig te laten eten. En met haar in de ren zijn ze dan ook heel snel afgeleid. Ik zet het bakje neer en de twee hummels komen erop af gerend. Met een concert van gesmak en gesmek in mijn oren, verlaat ik stilletjes de kraamkamer. Nu ga ik wat andere ochtendzaakjes regelen. Mijn eigen ontbijt, de dieren die medicatie hebben even verzorgen, etc. Na een minuut of tien ga ik kijken hoe het ermee staat bij Dakota en Beau. Het bakje is zo goed als leeg. Nu mag Sara erbij. Ze speert op het bakje af en maakt het nog even goed schoon. Ik ga in de ren op de grond zitten. Sara kruipt lekker dicht tegen mijn been aan. Nu is het tijd voor het toetje. De pups hangen binnen de kortste keren aan de tepels van moeder. Sara laat het gewillig gebeuren. Terwijl ik haar heerlijk over haar schouder en borst masseer, kijkt ze genietend naar mij op. Het gaat er bepaald niet zachtzinnig meer aan toe daar aan die buik. Kleine pootjes met onwijs scherpe nageltjes trappelen woest tegen de buik van Sara. Ze heeft niet meer zoveel melk, dat mag duidelijk zijn. Niet erg, daarom worden de pups natuurlijk bijgevoerd. Maar het maakt wel dat het inmiddels een hele strijd is om nog van je toetje te kunnen genieten. Sara draait iets bij, zodat ik nog beter over haar borst kan kroelen en de tweeling wat beter bij het buikje kan. Daar zitten we dan, met zijn viertjes te genieten op de grond in de puppenren. Life is good……..

Mooie foto's

Prachtige foto's gemaakt door Lies Geluk!

Silva Amica's Beloved Brenin

Silva Amica's Beautiful Bonne

Voor het eerst naar buiten

Vandaag mochten de pups voor het eerst even naar buiten. Het was niet al te koud en de zon scheen zelfs. Het was erg spannend, het koude gras onder de voetzooltjes voelde toch een beetje raar. Maar al snel waren ze gewend en gingen ze de tuin ontdekken. Heerlijk het worden al echte hondjes.....

De eerste twee weken...

Wat gaat het toch snel, de eerste twee weken van de pups zitten er al op. Ze zijn nu in week drie en alles is heel snel gegaan. Van kleine doof en blinde wormpjes zijn het nu ineens echte hondjes, die kunnen zien en horen en.... zelfs al een beetje kunnen bijten. De eerste echte vlees maaltijd (aangelengd met puppymelk) zit al in de buikjes. De tweeling groeit als kool. Maar... beelden zeggen meer dan woorden, dus ik zou zeggen, geniet van het volgende filmpje!

What's in a name...

De kleine schatten zijn vandaag precies 1 week oud. Een week vol emoties. Het begon enorm spannend, want Sara was nog niet uit de gevarenzone dus moesten we goed op haar letten. Maar alles ging gelukkig voorspoedig. Ze herstelde snel en goed. Ze lijkt geen last te hebben van haar wond en dat is toch best een grote snee op haar buikje. De pups krioelen er gewoon overheen en het maakt allemaal niet uit. Het ziet er ook goed uit, moet ik zeggen. Het heelt allemaal prachtig. Met de twee kleine hummels gaat het ook al zo goed. Zij groeien als kool. Tja, wat wil je als je zo'n melkbar maar met zijn tweeën hoef te delen. Beide pups hebben de magische grens van 1 kilo al gehaald. Ja, het zijn twee kleine beertjes.
En nu, na een week kunnen we nu ook de namen van de tweeling bekend maken. Er is goedkeuring van de RvB. Dus stellen wij met trost aan u voor:

           Silva Amica's Beloved Brenin      &      Silva Amica's Beautilful Bonne 

We beginnen met Brenin, zijn naam betekent koning in het Welsh, en een koning is het zeker met zijn mooie rode koningskleed. Beloved hoef ik denk ik niet uit te leggen, hij is een zeer geliefde koning, vandaar de naam Beloved Brenin. 

Bonne is vernoemd naar de dochter van Meike (eigenaresse van de vader van de pups). Bonne is natuurlijk ook niet zomaar een naam, vanuit het Frans is de vertaling Goed, en ja.... ze is niet alleen Goed, maar ook verschrikkelijk mooi. Vandaar de naam Beautiful Bonne. 

Welkom lieve Bonne en Brenin, wat ben ik dankbaar dat jullie er zijn......

Geluk

            Door ons leed, leren we ons geluk naar waarde te schatten.
                                                                                                            J. Dryden

Het is stil, heel stil. Het is niet donker, wel is het nacht. Het is niet donker omdat de warmtelamp brandt. Die brandt dag en nacht. Ik geniet van de stilte, natuurlijk kan ik niet slapen, niet vanwege het licht, hoewel dat ook niet erg helpt als je wilt slapen. Nee, ik kan niet slapen van geluk. Ik lig op mijn rug op het matras op de grond in de puppenren. Ik staar naar het plafond en rust. Net als ik een beetje begin weg te doezelen klinkt er een zacht gekreun. Ik geniet van het geluid. Het gekreun wordt een zacht gepiep en ik hoor ook wat gestommel. Ik draai me een kwart slag en kijk vertederd de werpkist in. Het puppenteefje is wakker geworden en probeert zich een weg te banen naar mama's tepel. Zodra ze die gevonden heeft begint ze te drinken. Klokkende, smakkende en kreunende geluidjes vullen de ruimte. Puppenreutje is ervan wakker geworden en begint ook aan zijn weg naar mama. Ik richt me iets op en help hem een handje. Sara kijkt mij dankbaar aan. Ik geniet van mijn uitzicht. De twee puppenkinders die met heerlijke geluidjes de melk naar binnen gulpen. Puppenreutje lijkt wel van goud, zo in het licht van de warmtelamp, het is een prachtig plaatje. Als ze hebben gedronken begint Sara aan de wasbeurt. Het zachte kreunen en piepen wordt nu wat heftiger, een beetje een protest want Saartje is bepaald niet zachtzinnig als ze de pupjes wast. Maar zij en ik delen het geheim van het moederschap. Soms is het niet leuk wat je doet, maar het is altijd in het belang van je kind. Wij mensen zeggen dan tegen de kinderen, het is voor je eigen bestwil. Na de wasbeurt kruipen de hummels lekker bij mama om te slapen. Puppenteefje ligt bij de staart, die als een warme sjaal om haar heen ligt en puppenreutje is tegen de voorpoot van mama aangekropen, veiligheid en geborgenheid. Het wordt weer rustig en ik draai mij weer op mijn rug. Ik ben dankbaar dat de 48 uur bijna zijn gepasseerd. Die 48 uur waren toch nog even spannend. Het zou zo maar kunnen dat Sara een fikse ontsteking zou krijgen. Maar het gevaar is nu bijna geweken. Sara doet het goed, nee, ze doet het geweldig! Haar temperatuur is 38.6, dat is prima. Ze houdt zichzelf goed schoon, dat is nodig want ze lekt nog wel wat bloed. Dat is normaal, dus niet verontrustend. Ze eet goed, drinkt goed en gaat drie maal daags even naar buiten voor een plasje en een grote boodschap. De rest van de tijd, wijkt ze niet van de zijde van de pups. De pups doen het ook goed. Het geboortegewicht van puppenreutje was 570 gram en van zijn zusje 690 gram. Inmiddels is dit voor het kleine kereltje 630 gram en voor zijn zus 730 gram. Ja, de kleine man is nu nog kleiner dan zijn zusje, maar reken maar dat hij haar gaat inhalen. Hij had een valse start. Als we iets later waren geweest met ingrijpen zou hij het niet gehaald hebben. Maar we waren op tijd.... gelukkig!
Terwijl ik daar op mijn bedje zo lig te denken, begint in de werpkist het gekreun weer opnieuw. Ik kan het niet laten en draai mij weer op mijn zij. Ik zie Sara wat onhandig gaan verliggen, ze doet het heel voorzichtig, bang om de pupjes te raken met haar poten. Ze draait zich zo dat haar buikje naar de pups toe wordt gekeerd. Ze maakt de weg naar de tepels beter bereikbaar. Wat is het toch een geweldige moeder. Zachtjes kriebel ik haar op haar kop. Ze draait nog iets verder, zodat ik haar op haar borst kan kriebelen, dat vindt ze heerlijk. Terwijl ik haar lekker tussen haar voorpoten kriebel, kruipen de twee belhamels naar de tepels en beginnen weer uit alle macht te sabbelen en soppen. Zo heerlijk, die geluidjes. Dit is puur genieten.... puur genieten, wat een intens geluk! Ja, het was even spannend allemaal en zwaar en moeilijk, voor ons, maar vooral voor Sara en ook voor de pups natuurlijk. Droog worden gewreven door mensen met harde handdoeken lijkt me toch minder fijn dan een fikse wasbeurt van de warme tong van mama. En ze moesten ook een behoorlijk tijdje geduld hebben voordat ze de eerste keer aan de melkbar konden liggen. Nee, het was voor ons allemaal zwaar. Maar het citaat aan het begin van dit stuk is waar... zo waar...
Wat een rijkdom als ik de werpkist in kijk, wat een rijkdom en geluk!

Dankbaar

Ik dompel mij onder in het warme water. Heerlijk, even in een heet bad. Even alle stress van mij afspoelen. Terwijl ik in de weldaad van het warme water een beetje tot mijzelf kom, denk ik aan de afgelopen dag.
Sara liet ons lang wachten, erg lang, maar al die tijd bleef ik ervan overtuigd dat het goed zou komen. Gisteren, dinsdag 3 januari 2017 daalde haar temperatuur. Zie je wel, het gaat allemaal goedkomen, dacht ik nog. Om 17.00 uur was de temperatuur op zijn laagste punt. 36,6 graden. Dan zou de bevalling binnen 24 uur plaats moeten vinden. Ik gokte op de nacht van 3 op 4 januari. Maar niks, geen gehijg, geen onrust... gewoon rustig slapen. Sara dan welteverstaan, ik deed geen oog dicht. Tot een uur of 10 in de ochtend hield ik hoop, maar daarna brak ik. Tranen met tuiten huilde ik. Ik wist dat ik de dierenarts moest gaan bellen. Ze wilde dat we om half 2 zouden komen. Ik hield mij vast aan een sprankje hoop dat ze nog voor die tijd zou gaan beginnen. Kom op meisje, fluisterde ik in haar oor. Je kunt het, je hebt het al eens gedaan, we doen het samen, ik ben er voor je. Maar niks. Om 1 uur zonk de moed mij in de schoenen. Het was tijd om naar Dierenartspraktijk Doetinchem-Zeddam te gaan. Sara ging vol goede moed met ons mee in de auto. Maar bij de dierenarts werd ze erg onrustig. Daar had ze niet op gerekend. Als eerst werd er een echo gemaakt. Het hartje van één van de pupjes was duidelijk te zien. Maar de andere pup kregen we niet in beeld. Na nog even goed alles door te spreken over hoe het allemaal was verlopen, besloot dierenarts Rosemarijn in samenspraak met Margriet dat het toch echt tijd was voor een keizersnee. De tranen liepen weer over mijn wangen. Hoe leg je dit uit aan je hond? Je gaat slapen en als je wakker wordt zijn de pups er.... in een enge omgeving met enge mensen om je heen... Haar bolle verschrikte ogen keken mij hulpeloos aan. De narcose deed snel haar werk en Sara sliep binnen de kortste keren. Ooit heb ik bij een dierenarts gewerkt. Ik weet hoe dieren worden klaargemaakt voor een operatie, maar als je eigen hondenkind daar ligt.... Een brok beton in mijn maag. Ik hoorde de stem van de dierenarts. 'Zodra de pups eruit zijn, worden ze aan u gegeven en moet u ze afdrogen. Flink hard wrijven, dat is goed! En een drupje anti-narcose onder de tong. U moet bij het aanpakken de assistente niet aanraken, zij moet steriel blijven. De pups komen slapend ter wereld, vanwege de narcose. Daar moet u niet van schrikken, flink wrijven is goed.' Sara werd aan slangen en andere toeters en bellen gelegd en voor we het wisten was de dierenarts al aan het snijden. Het bleken flinke pups. Ik kreeg het teefje en Jan het reutje en wij wreven of ons leven ervan afhing. De druppels bij beide onder de tong en... na een paar minuten wrijven begon er leven in te komen. Een zucht van verlichting. Het reutje leek wel groen, nieuwe kleur Saarloos, maar bleek bosbruin te zijn. De groene kleur kwam van het vruchtwater dat al behoorlijk aan het verkleuren was. We hadden geen uur later moeten zijn, anders hadden de pups het niet gered, hoorde we de dierenarts zeggen. Ondertussen was zij druk bezig met het dichtmaken van Saartje. Toen de pups droog waren, gingen ze in de bak met het warmtedekentje. Nu kon ik mij op Sara richten, wat had ik met haar te doen. Ze lag daar zo hulpeloos. Het duurde even voor ze weer helemaal goed bij was, maar toen konden we gelukkig naar huis. In de auto op de terugweg houd ik Sara stevig vast en fluister keer op keer dat alles goed gaat komen. Uit het krat waar de pupjes in liggen, komt een hevig gepiep. Autorijden is nu al niet leuk! Als ik mijn hand in het krat steek, is het direct stil... Wauw, ze voelen zich nu al veilig bij mijn geur....zo bijzonder!
Inmiddels ben ik het bad uit en zit ik in mijn pyjama in de kraamkamer. Sara ligt te slapen en de twee kleintjes liggen ook in dromenland. Dankbaar kijk ik naar het drietal. In mijn hoofd gaat het verhaal verder...
Eenmaal thuis is Sara blij dat ze de werpkist in mag, dit is bekend terrein, hier is ze veilig. Voorzichtig leg ik de pups bij haar. Ze kruipen direct richting tepels en beginnen gulzig te drinken. Niet te geloven, hoe de natuur dit direct oppakt. Sara laat het gebeuren. Ze is niet positief of negatief, ze reageert helemaal niet. Ze is nog veel te veel met zichzelf bezig en dat mag, dat snappen we. De dierenarts belt nog even om te vragen hoe het met haar gaat. Volgens haar hoeven we pas morgen te verwachten dat Sara interesse gaat tonen in de pups en gaat likken en wassen. Maar ze heeft het mis. Rond een uur of zeven in de avond krijgen beide pups een flinke wasbeurt van mams. Ik sta versteld, wat een kanjer is ze toch. Ongelooflijk, na alles wat ze heeft meegemaakt, toch de pups al verzorgen. Wat is ze toch een supermoedertje. De pups maken kreunen en piepen onder haar gelik en ik geniet van het tafereeltje. Ik weet dat het goed gaat komen. Maar ik weet ook dat Saartje zelf nog niet uit de gevarenzone is. Het is een pittige operatie en het vruchtwater was al flink groen, dit kan ervoor zorgen dat er allerlei ontstekingen gaan ontstaan. Voorlopig is het dus nog flink opletten geblazen. Maar we zijn voorzichtig positief. Ze drinken en liggen daarna vredig te slapen bij mams en als het nodig is, krijgen ze een wasbeurt. Hoe mooi, hoe mooi.....Daar is maar één woord voor.... Dankbaar!

En in het bijzonder grote dank aan het team van Sterkliniek Doetinchem Zeddam! Door jullie doortastend en vakkundig ingrijpen hebben we niet alleen Sara kunnen redden, maar ook haar twee prachtige pupjes!