Sara liet ons lang wachten, erg lang, maar al die tijd bleef ik ervan overtuigd dat het goed zou komen. Gisteren, dinsdag 3 januari 2017 daalde haar temperatuur. Zie je wel, het gaat allemaal goedkomen, dacht ik nog. Om 17.00 uur was de temperatuur op zijn laagste punt. 36,6 graden. Dan zou de bevalling binnen 24 uur plaats moeten vinden. Ik gokte op de nacht van 3 op 4 januari. Maar niks, geen gehijg, geen onrust... gewoon rustig slapen. Sara dan welteverstaan, ik deed geen oog dicht. Tot een uur of 10 in de ochtend hield ik hoop, maar daarna brak ik. Tranen met tuiten huilde ik. Ik wist dat ik de dierenarts moest gaan bellen. Ze wilde dat we om half 2 zouden komen. Ik hield mij vast aan een sprankje hoop dat ze nog voor die tijd zou gaan beginnen. Kom op meisje, fluisterde ik in haar oor. Je kunt het, je hebt het al eens gedaan, we doen het samen, ik ben er voor je. Maar niks. Om 1 uur zonk de moed mij in de schoenen. Het was tijd om naar Dierenartspraktijk Doetinchem-Zeddam te gaan. Sara ging vol goede moed met ons mee in de auto. Maar bij de dierenarts werd ze erg onrustig. Daar had ze niet op gerekend. Als eerst werd er een echo gemaakt. Het hartje van één van de pupjes was duidelijk te zien. Maar de andere pup kregen we niet in beeld. Na nog even goed alles door te spreken over hoe het allemaal was verlopen, besloot dierenarts Rosemarijn in samenspraak met Margriet dat het toch echt tijd was voor een keizersnee. De tranen liepen weer over mijn wangen. Hoe leg je dit uit aan je hond? Je gaat slapen en als je wakker wordt zijn de pups er.... in een enge omgeving met enge mensen om je heen... Haar bolle verschrikte ogen keken mij hulpeloos aan. De narcose deed snel haar werk en Sara sliep binnen de kortste keren. Ooit heb ik bij een dierenarts gewerkt. Ik weet hoe dieren worden klaargemaakt voor een operatie, maar als je eigen hondenkind daar ligt.... Een brok beton in mijn maag. Ik hoorde de stem van de dierenarts. 'Zodra de pups eruit zijn, worden ze aan u gegeven en moet u ze afdrogen. Flink hard wrijven, dat is goed! En een drupje anti-narcose onder de tong. U moet bij het aanpakken de assistente niet aanraken, zij moet steriel blijven. De pups komen slapend ter wereld, vanwege de narcose. Daar moet u niet van schrikken, flink wrijven is goed.' Sara werd aan slangen en andere toeters en bellen gelegd en voor we het wisten was de dierenarts al aan het snijden. Het bleken flinke pups. Ik kreeg het teefje en Jan het reutje en wij wreven of ons leven ervan afhing. De druppels bij beide onder de tong en... na een paar minuten wrijven begon er leven in te komen. Een zucht van verlichting. Het reutje leek wel groen, nieuwe kleur Saarloos, maar bleek bosbruin te zijn. De groene kleur kwam van het vruchtwater dat al behoorlijk aan het verkleuren was. We hadden geen uur later moeten zijn, anders hadden de pups het niet gered, hoorde we de dierenarts zeggen. Ondertussen was zij druk bezig met het dichtmaken van Saartje. Toen de pups droog waren, gingen ze in de bak met het warmtedekentje. Nu kon ik mij op Sara richten, wat had ik met haar te doen. Ze lag daar zo hulpeloos. Het duurde even voor ze weer helemaal goed bij was, maar toen konden we gelukkig naar huis. In de auto op de terugweg houd ik Sara stevig vast en fluister keer op keer dat alles goed gaat komen. Uit het krat waar de pupjes in liggen, komt een hevig gepiep. Autorijden is nu al niet leuk! Als ik mijn hand in het krat steek, is het direct stil... Wauw, ze voelen zich nu al veilig bij mijn geur....zo bijzonder!
Inmiddels ben ik het bad uit en zit ik in mijn pyjama in de kraamkamer. Sara ligt te slapen en de twee kleintjes liggen ook in dromenland. Dankbaar kijk ik naar het drietal. In mijn hoofd gaat het verhaal verder...
Eenmaal thuis is Sara blij dat ze de werpkist in mag, dit is bekend terrein, hier is ze veilig. Voorzichtig leg ik de pups bij haar. Ze kruipen direct richting tepels en beginnen gulzig te drinken. Niet te geloven, hoe de natuur dit direct oppakt. Sara laat het gebeuren. Ze is niet positief of negatief, ze reageert helemaal niet. Ze is nog veel te veel met zichzelf bezig en dat mag, dat snappen we. De dierenarts belt nog even om te vragen hoe het met haar gaat. Volgens haar hoeven we pas morgen te verwachten dat Sara interesse gaat tonen in de pups en gaat likken en wassen. Maar ze heeft het mis. Rond een uur of zeven in de avond krijgen beide pups een flinke wasbeurt van mams. Ik sta versteld, wat een kanjer is ze toch. Ongelooflijk, na alles wat ze heeft meegemaakt, toch de pups al verzorgen. Wat is ze toch een supermoedertje. De pups maken kreunen en piepen onder haar gelik en ik geniet van het tafereeltje. Ik weet dat het goed gaat komen. Maar ik weet ook dat Saartje zelf nog niet uit de gevarenzone is. Het is een pittige operatie en het vruchtwater was al flink groen, dit kan ervoor zorgen dat er allerlei ontstekingen gaan ontstaan. Voorlopig is het dus nog flink opletten geblazen. Maar we zijn voorzichtig positief. Ze drinken en liggen daarna vredig te slapen bij mams en als het nodig is, krijgen ze een wasbeurt. Hoe mooi, hoe mooi.....Daar is maar één woord voor.... Dankbaar!
En in het bijzonder grote dank aan het team van Sterkliniek Doetinchem Zeddam! Door jullie doortastend en vakkundig ingrijpen hebben we niet alleen Sara kunnen redden, maar ook haar twee prachtige pupjes!
Spannend geschreven, en wat een sloopdag voor jou. Een totaal andere ervaring dan de andere pups. Maar een geweldige meid die Sara. Hoop dat ze heel gauw opknapt en dat jullie heerlijk kunnen genieten van de nieuwe wondertjes.
BeantwoordenVerwijderen