Geluk

            Door ons leed, leren we ons geluk naar waarde te schatten.
                                                                                                            J. Dryden

Het is stil, heel stil. Het is niet donker, wel is het nacht. Het is niet donker omdat de warmtelamp brandt. Die brandt dag en nacht. Ik geniet van de stilte, natuurlijk kan ik niet slapen, niet vanwege het licht, hoewel dat ook niet erg helpt als je wilt slapen. Nee, ik kan niet slapen van geluk. Ik lig op mijn rug op het matras op de grond in de puppenren. Ik staar naar het plafond en rust. Net als ik een beetje begin weg te doezelen klinkt er een zacht gekreun. Ik geniet van het geluid. Het gekreun wordt een zacht gepiep en ik hoor ook wat gestommel. Ik draai me een kwart slag en kijk vertederd de werpkist in. Het puppenteefje is wakker geworden en probeert zich een weg te banen naar mama's tepel. Zodra ze die gevonden heeft begint ze te drinken. Klokkende, smakkende en kreunende geluidjes vullen de ruimte. Puppenreutje is ervan wakker geworden en begint ook aan zijn weg naar mama. Ik richt me iets op en help hem een handje. Sara kijkt mij dankbaar aan. Ik geniet van mijn uitzicht. De twee puppenkinders die met heerlijke geluidjes de melk naar binnen gulpen. Puppenreutje lijkt wel van goud, zo in het licht van de warmtelamp, het is een prachtig plaatje. Als ze hebben gedronken begint Sara aan de wasbeurt. Het zachte kreunen en piepen wordt nu wat heftiger, een beetje een protest want Saartje is bepaald niet zachtzinnig als ze de pupjes wast. Maar zij en ik delen het geheim van het moederschap. Soms is het niet leuk wat je doet, maar het is altijd in het belang van je kind. Wij mensen zeggen dan tegen de kinderen, het is voor je eigen bestwil. Na de wasbeurt kruipen de hummels lekker bij mama om te slapen. Puppenteefje ligt bij de staart, die als een warme sjaal om haar heen ligt en puppenreutje is tegen de voorpoot van mama aangekropen, veiligheid en geborgenheid. Het wordt weer rustig en ik draai mij weer op mijn rug. Ik ben dankbaar dat de 48 uur bijna zijn gepasseerd. Die 48 uur waren toch nog even spannend. Het zou zo maar kunnen dat Sara een fikse ontsteking zou krijgen. Maar het gevaar is nu bijna geweken. Sara doet het goed, nee, ze doet het geweldig! Haar temperatuur is 38.6, dat is prima. Ze houdt zichzelf goed schoon, dat is nodig want ze lekt nog wel wat bloed. Dat is normaal, dus niet verontrustend. Ze eet goed, drinkt goed en gaat drie maal daags even naar buiten voor een plasje en een grote boodschap. De rest van de tijd, wijkt ze niet van de zijde van de pups. De pups doen het ook goed. Het geboortegewicht van puppenreutje was 570 gram en van zijn zusje 690 gram. Inmiddels is dit voor het kleine kereltje 630 gram en voor zijn zus 730 gram. Ja, de kleine man is nu nog kleiner dan zijn zusje, maar reken maar dat hij haar gaat inhalen. Hij had een valse start. Als we iets later waren geweest met ingrijpen zou hij het niet gehaald hebben. Maar we waren op tijd.... gelukkig!
Terwijl ik daar op mijn bedje zo lig te denken, begint in de werpkist het gekreun weer opnieuw. Ik kan het niet laten en draai mij weer op mijn zij. Ik zie Sara wat onhandig gaan verliggen, ze doet het heel voorzichtig, bang om de pupjes te raken met haar poten. Ze draait zich zo dat haar buikje naar de pups toe wordt gekeerd. Ze maakt de weg naar de tepels beter bereikbaar. Wat is het toch een geweldige moeder. Zachtjes kriebel ik haar op haar kop. Ze draait nog iets verder, zodat ik haar op haar borst kan kriebelen, dat vindt ze heerlijk. Terwijl ik haar lekker tussen haar voorpoten kriebel, kruipen de twee belhamels naar de tepels en beginnen weer uit alle macht te sabbelen en soppen. Zo heerlijk, die geluidjes. Dit is puur genieten.... puur genieten, wat een intens geluk! Ja, het was even spannend allemaal en zwaar en moeilijk, voor ons, maar vooral voor Sara en ook voor de pups natuurlijk. Droog worden gewreven door mensen met harde handdoeken lijkt me toch minder fijn dan een fikse wasbeurt van de warme tong van mama. En ze moesten ook een behoorlijk tijdje geduld hebben voordat ze de eerste keer aan de melkbar konden liggen. Nee, het was voor ons allemaal zwaar. Maar het citaat aan het begin van dit stuk is waar... zo waar...
Wat een rijkdom als ik de werpkist in kijk, wat een rijkdom en geluk!