Een lange zware nacht.

Het is zondag 21 juni 2020 19.00 uur. Jan en ik hebben net even een pizza gegeten. Ik ben ongelooflijk moe, maar als ik naar de werpkist kijk, stroomt er een liefdevolle energie door mijn lijf, waardoor ik de wereld weer aan kan. Daar ligt Romy, ze kijkt vol trots en liefde naar de zeven kleine kruimeltjes die om haar heen liggen. Wat een rijkdom.

Maar aan dat prachtige puppengeluk is wel wat vooraf gegaan.....
Al een paar nachten slaap ik nu in de kraamkamer bij Romy. Op deze manier went Romy aan de kamer en de werpkist. De eerste nacht was het erg onwennig allemaal en dus sliep ik niet zo best. De tweede nacht ging iets beter, maar ja, een kampeerbed is natuurlijk niet echt heel comfortabel. Omdat Romy ook steeds probeerde om bij mij op het kampeerbedje te klimmen of eronder te schuifelen, heb ik het matrasje er maar afgehaald, het bedje opgeklapt en ben ik op de grond gaan liggen, ook geen luxe maar ach, je moet er iets voor over hebben. Romy vindt het wel een top idee, dat matras op de grond. Zo kan ze fijn ieder uur wisselen van werpkist naar matrasje tegen vrouwtje aan en dan weer de werpkist. Dat ik door deze wisselingen weinig slaap krijg, beseft ze natuurlijk niet.
Het is zaterdag 20 juni, het zal de vierde nacht zijn dat ik bij Romy ga slapen, maar deze nacht komt er echt helemaal niets van slapen. Keurig op dag 63 na de eerste dekking, zakt de temperatuur en ik weet, nu kan het ieder moment gebeuren. Ik zeg nog optimistisch tegen Jan dat ik maar een beetje op tijd naar bed ga omdat ik dan nog even een dutje kan doen voordat het gaat beginnen vannacht. Maar als ik op mijn matrasje op de grond ga liggen, begint Romy weer met haar gedraai. Dit keer is ze een stuk onrustiger dan de andere nachten. Ze hijgt zwaar en als ze ook nog gaat proberen om een hol te graven in mijn matras, weet ik genoeg. Ik sta op, vouw mijn matrasje dubbel (ja, zo dun is het dus) en parkeer het tussen de puppy panelen en de boekenkast in. Dan vouw ik de campingstoel uit, die in het hoekje van de ren klaar stond. Ik verzoek Romy vriendelijk maar dringend om in de werpkist te gaan liggen en zet mijn stoel er pal voor, zodat ik dicht bij haar ben. Het is inmiddels middernacht, de start van zondag 21 juni. Romy draait en draait en wil er dan toch weer uit. Ze glipt langs mij heen en wil in de hoek van de ren een plas doen. Maar terwijl ze plast, komt er een fikse wee en ik zie al een kopje uitsteken. Ze schrikt er zelf van en snelt terug naar de werpkist waar binnen no time het eerste pupje uitgeperst wordt. Ik help haar door met de handdoek het pupje droog te wrijven en zodra ze gaat likken, geef ik haar complimenten. Juist, dat moet je doen! Goed zo! Ze kijkt me trots aan als we het pupje horen piepen.

Lieve kleine Dappere Dodo

Ze likt het verder helemaal schoon, maar dan, als ik het pupje wil aanleggen bij een van haar tepels, zie ik het. Het snuitje is niet helemaal zoals het moet, het lijkt iets te spits. En ik kijk nog eens goed, en als het bekje open gaat is er geen twijfel mogelijk. Dit pupje, een prachtig wolfsgrauw reutje heeft een grote spleet in zijn gehemelte, palatoschisis. Het is een aandoening die behoorlijk ernstig is en ik weet direct dat de kans van dit pupje heel klein is. Dat is geen mooie start van een bevalling, ik moet even mijn tranen wegslikken. Natuurlijk weet ik dat dit wel vaker voorkomt maar toch, waarom nou toch weer, zo jammer en verdrietig dit. Toch lijkt het pupje te willen drinken en even heb ik toch hoop. Misschien dat deze Dappere Dodo het wel gaat redden. We geven hem even een kans. Romy lijkt ook goed door te hebben dat er iets mis is met zijn bekkie, want ze heeft veel interesse in dat gebied. Maar ondanks dat, is ze erg blij met hem. Nu is het even rustig, Romy kan bijkomen van deze plotselinge bevalling en ze geniet van haar kleine mannetje.
Hij heeft toch een beetje een zuigreflex, maar als hij daarna gaat slapen, moet hij regelmatig naar adem snakken. Toch naar om te zien. Maar hij lijkt er zelf niet zo heel erg veel hinder van te hebben, hij slaapt rustig.
Inmiddels stuur ik de eigenaren van Endor een appje. Hoewel het al laat is, krijg ik direct bericht terug. Zij leven zo ontzettend met ons mee, dat is prachtig. Per slot van rekening hebben de pups ook heel wat DNA van papa Endor. In het wild, bij wolvenroedels heeft de reu echt zijn eigen taak in de opvoeding van de pups. Bij onze honden natuurlijk niet meer, maar dat neemt niet weg dat wij altijd de eigenaren van de reu zoveel mogelijk bij alles betrekken. En het is ook heerlijk om de steun van hen te krijgen als dat nodig is! De tijd tikt gestaag door en er is al heel wat tijd verstreken sinds de geboorte van de kleine Dappere Dodo.
Net als ik mij zorgen begin te maken over de tussenperiode tussen de eerste pup en de volgende weeën, begint er weer wat samen te trekken in het buikje van Romy. Om 01.45 wordt pup 2 geboren. Hij ligt in stuit, dus ik help wat om hem eruit te halen. Daarna pakt Romy het likken direct goed op. Het is een bosbruine reu.
Weer volgt er een lange adempauze. Zowel pupje 2 als het eerste pupje proberen te drinken. Maar het is toch pijnlijk duidelijk dat Dappere Dodo er veel moeite mee heeft. Om 3 uur 's nachts dienen de volgende persweeën zich aan. En goed 5 minuten later wordt er een beer van een pup geboren. Hij is zo groot dat ik ook deze keer even moet helpen. Als zijn reusachtige kop eruit is, floept het lichaam er soepel achteraan. Romy likt en likt en ik zie dat er dit keer een wolfsgrauwe reu(s) is geboren.

Nu is ze aardig op gang en de tussenpauze tot de volgende pup is wat minder lang. Om 5 voor 4 wordt het vierde pupje geboren, het is een bosbruin reutje met in zijn kielzog om 5 over 4 een bosbruin teefje. En het blijft nu snel gaan want om kwart over 4 wordt het zesde pupje geboren, een piepklein bosbruin teefje. Ondanks dat ze klein is, begint ze nadat Romy haar heeft gewassen, direct te drinken. Klein, maar sterk!
Nu is er even tijd om op krachten te komen. Romy wast alle pups nog eens een keer en ze gaan allemaal lekker aan de melkbar, behalve Dodo, die slaapt. Ik maak me ernstige zorgen, het ziet er toch niet goed uit voor hem, mijn wolfhondenhart breekt.
Om 5.45 uur, het is al licht buiten, wordt er opnieuw een pupje geboren. Romy likt het netjes, maar ik zie het al snel. Dit pupje leeft niet meer. Ik probeer nog met de handdoek om even flink te wrijven, in de hoop dat het hartje toch opstart, maar het mag niet baten. Het is een mooi rood meisje, ze ziet er perfect uit, maar er zit helaas geen leven in. Ik kijk even aan of Romy haar zelf wil opruimen, maar dat is ze niet van plan. Ik kijk haar aan en probeer te voelen wat ze wil. Dan haal ik het pupje bij haar weg, voorzichtig rol ik het in een stukje keukenrol. Jan zal het buiten begraven. Ze laat het gelaten toe en ik zie en voel dat ze het ermee eens kan zijn.
Weer is er een uurtje adempauze. Romy is moe en kan de rust even goed gebruiken. Er zijn inmiddels 7 pups geboren. De dierenarts had van de foto gezegd, dat ze niet zeker was of er 6 of 7 in zaten. Maar ik twijfelde eigenlijk meer tussen 7 of 8 pups. En nu dat nummer 7 was geboren wist ik zeker dat ze nog niet klaar was. Ik voelde duidelijk nog wat zitten. Ik was niet heel optimistisch omdat pupje 7 levenloos was geboren. Ik ging er eigenlijk vanuit dat nummer 8 ook levenloos ter wereld zou komen. Maar om 7 uur komt her een enorme bosbruine reu ter wereld. Wederom moest ik helpen, weer zo'n kneiter van een wolvenkop. Zowel Romy als ik waren door het dolle heen, dat dit reusje vol leven zat. Na een uitgebreide wasbeurt ging meneertje direct aan de melkbar. Ook de andere pups legde ik bij haar tepels. Allemaal op Dodo na, begonnen ze gulzig te drinken. Dodo, had alles nodig om gewoon adem te kunnen halen, hij werd steeds zwakker. Inmiddels was niet alleen Romy versleten, zelf was ik ook behoorlijk moe. Na verschillende nachten slecht slapen en nu een nacht lang vroedvrouw spelen, zat ik er flink doorheen. Ik dommelde af en toe een beetje weg in mijn opklapstoel bij de werpkist. Romy ging er een paar keer uit om even te plassen. Ik zag dat ze dan ook weer een beetje weeën kreeg. Het zou toch niet? Nee, dat was vast en zeker gewoon wat naweeën om de troep eruit te duwen. Maar om kwart over 9 werd ze toch weer behoorlijk onrustige en draaide en wilde graven. Ik zag haar buik strak worden en ik wist het. Nummer 9 was onderweg. Ik ging er niet vanuit dat het zou leven, want er had weer 1,5 uur tussen gezeten. Maar niks was minder waar. Om half 10 werd er een prachtig redelijk groot bosbruin teefje geboren. Vol levenslust, die na haar wasbeurt ook direct de tepel wist te vinden. Nou, wat een leuk cadeautje was dat zeg.
Tevreden zakte ik weg in mijn opklapstoeltje. Ik was doodmoe en had behoorlijk pijn in mijn spieren en rug. Jan zou de wacht even overnemen zodat ik even kon bijkomen in een lekker heet bad. Ik zat nog maar net goed 10 minuten toen hij belde. Hij dacht dat Romy nog meer weeën kreeg. Ik stelde hem gerust dat het dan toch altijd nog even duurde maar kwam wel direct uit bad. Toen ik weer in de kraamkamer kwam lag Romy te slapen. De weeën waren weggezakt. Met alle pups ging het goed, behalve met de dappere kleine Dodo. Ook Romy wist dat er iets mis was met deze kleine man, maar ze wilde niet opgeven. Maar ik kon het niet meer aanzien en belde de dierenarts om te overleggen. Tja, redden zou kunnen, met sondevoeding en dan later een operatie om het gehemelte te sluiten. Maar ze was er eerlijk over, dit pupje zou altijd een zorgenkind blijven met veel bijkomende gezondheidsproblemen. In goed overleg met de dierenarts besloten we daarom om Dodo uit zijn lijden te verlossen. Jan nam hem mee naar de kliniek om hem in te laten slapen. Het was erg verdrietig, Romy was er flink door van de kaart. Hartverscheurend is zoiets. Romy is erg gevoelig voor verlies. Toen twee jaar geleden een van de pups van Wya overleed, was Romy ook ongelooflijk verdrietig. Ik probeerde contact met haar te maken, hield haar liefdevol vast en sprak tegen haar. Samen waren we verdrietig, even echt heel verdrietig. Hoewel dit de beste oplossing was, was het moeilijk, voor haar en voor mij. In de werpkist begonnen de andere pups te piepen, dat was goed. Ze wilden drinken. Romy keek naar de werpkist en stapte er gelaten in.
Toen ik alle pups aanlegde bij haar, herstelde ze weer langzaam van haar verdriet en begon ze weer te genieten. Ze is een goede, trotse en gelukkige moeder en ik ben super trots op haar!
Het is gewoon prachtig om te zien.
Ik ben nog steeds doodmoe, maar als ik kijk naar de zeven puppenkinders dicht tegen mama Romy aan, stroomt mijn hart over van geluk! Het genieten is begonnen!