Even lachen voor de foto

Het is dinsdag 9 juni. Eigenlijk nog maar 51 dagen na de eerste dekking. Iets te vroeg misschien voor een röntgenfoto maar we wagen het er toch op. We zijn echt super nieuwsgierig. Op de echo, die we eerder lieten maken, was duidelijk te zien dat ze drachtig was maar toen zag de dierenarts maar 3 pupjes. Tot nu toe hebben we steeds kleine nestjes gehad en die komen vaak met de nodige problemen zoals een keizersnede. Maar bij Romy hebben we allemaal het gevoel dat het er echt meer zijn. Toch probeer ik niet al te veel te hopen, ik ga maar uit van drie dan valt alles mee. We hebben een afspraak bij Margriet, een zeer ervaren dierenarts. We zouden om 14.00 uur aan de beurt zijn, maar om 14.35 zit ik nog steeds met Romy in de wachtkamer. Jan is maar niet eens meegegaan want er mag er toch maar 1 mee naar binnen vanwege de corona maatregelen. Romy ligt superlief en rustig op de grond, haar billen op mijn voeten. Er zijn allerlei kleine hondjes binnen met grote monden, dus een geblaf van jewelste. Romy is de rust zelve en menig eigenaar zie ik jaloers kijken. Ik krijg een opmerking over haar lieve rustige gedrag. Ja, heel fijn, dat is waar, maar ik weet dat ze het zeker niet fijn vindt daar in die wachtkamer. Dat geldt natuurlijk eigenlijk voor alle hondjes daar. En dan loopt het ook nog zo uit. Maar we kunnen niet anders dan rustig wachten en dat doen wij dus maar. Om 14.40 komt Margriet ons halen. Yes, eindelijk. Hoewel bij de meeste dieren de eigenaar het dier, bij binnenkomst in de behandelkamer, aan de assistente moet geven, wordt bij ons een uitzondering gemaakt. We komen al jaren bij deze kliniek en ze kennen ons en de honden goed. Een Saarloos kan je niet aan de assistente afgeven, dus mag ik gewoon mee naar binnen. De assistente vraagt nog even aan Margriet of ze nodig is, maar Margriet zegt dat wij het samen wel redden. En daar heeft ze gelijk in. We leggen Romy op de tafel en in alle rust maakt Margriet de spullen in orde. Het apparaat maakt veel herrie en wat ik dacht gebeurde, Romy bewoog precies op het verkeerde moment. De eerste opname was bewogen. We gingen voor de herkansing en dit keer wist Romy wat er zou gebeuren dus bleef ze netjes stil liggen. En toen was het wachten tot de foto ontwikkeld was en op het computerscherm zichtbaar werd. Ik hield mijn adem in….. Toen ik de foto duidelijker zag worden, maakte mijn hart een sprongetje. Margriet begon te tellen en zoals ik al zag, het waren er duidelijk meer dan drie. Ze kon er 6 duidelijk zien en twijfelde iets over een zevende. Dolblij verliet ik de praktijk. Dit was een mooie dag!