Na anderhalf uur rijden komen we aan bij Bosch en Duin. Als we de parkeerplaats opdraaien, begint Kira al te janken. Tja, die Duitse Herder kan een hoop lawaai maken, als ze enthousiast is. Jan neemt Kira en Daentje en ik laat mij voortslepen door Sara en Wyakin. Pfff, als Sara enthousiast is, moet je stevig in je schoenen staan! Maar na een flinke ruk aan de riem en een grote mond, is ze toch onder de indruk en krijg ik weer een beetje grip op haar. Het is gelukkig maar een klein stukje dat ze aangelijnd moeten blijven. Als het bordje "losloop gebied" in zicht is, klikken we de riemen los. Het is niet te geloven, maar hoewel de lucht nog erg donker is, is het inmiddels toch droog geworden, De honden rennen als een dolle vooruit. Gelukkig is het niet al te druk, door het regenachtige weer. De schoonheid van de natuur boeit mij altijd weer. We steken de grote gouden zandvlakte over naar het stuk hei. Natuurlijk rennen de hondjes direct op de grote waterplas af. Spetterend door het water, rennen ze achter elkaar aan. Wij nemen de route die om de plas heen loopt en fluiten even. Kira reageert altijd als eerste en rent op ons af, gevolgd door de andere drie. De hei is prachtig paars en steekt mooi af tegen het gouden zand. Het viertal moet even een aantal andere honden begroeten en dan lopen we weer rustig verder. We hebben niet al te veel tijd, want we moeten zo door naar Oosteind. We steken opnieuw de zandvlakte over om aan de overkant het bos een stukje in te gaan. Sara voorop, Kira direct volgend en Daenerys daar weer achteraan. Dan even niks en ten slotte Wyakin die erg haar best doen om de rest bij te houden. Het is een koddig gezicht. Als Sara ziet dat Wya wat achterblijft, draait ze om en rent terug. Even een lik over het kleine koppie en dan weer vooruit.
Als we weer bijna bij het pad zijn, lijnen we de dames weer aan. Daenerys voelt direct nattigheid en gaat erg langzaam lopen. Nee, die auto vindt ze toch nog steeds niet leuk, maar ja, er zit toch niks anders op. Hoe dichter we bij de parkeerplaats komen, hoe moeizamer het is om Daenerys mee te krijgen.... Ook Sara en Wya krijgen door dat de auto in zicht komt en hebben ineens niet meer zo'n haast. Kira boeit het allemaal niet, die springt zo de auto in. Als we allemaal weer zitten, stel ik de Tomtom opnieuw in. Nog een klein half uurtje en dan .....
Als we aankomen bij zijn nieuwe huis, worden we gastvrij onthaald. Maar ik moet nog even geduld hebben, want Django is nog op school. We krijgen een kopje koffie. Dan zie ik een auto het pad opdraaien, een warm gevoel vult mijn buik.... Zal hij mij herkennen? Als hij binnenkomt roep ik zijn naam. Ik zie zijn kopje draaien en hij rent op me af. Geen twijfel mogelijk, dit is pure herkenning. Wat een blijdschap, ik word van top tot teen begroet. Van blijdschap en enthousiasme plast hij over mijn laars. Het maakt niet uit, ik ben dolgelukkig. Wat heerlijk om hem weer even te knuffelen. Daarna is Jan aan de beurt, Django kan zijn geluk niet op, wat een verrassing. Weer terug naar mij, waar hij ineens zijn neus in mijn zak duwt. Hij heeft de lekkere snoepjes al gevonden. Natuurlijk krijgt hij er een paar. Dan is het toch echt tijd voor dat kopje koffie. Even kalmeren allemaal. Na alle verhalen over zijn streken en avonturen wordt het tijd om Sara en Wya uit de auto te halen. We gaan met zijn allen naar buiten. Als Django zijn moeder en zusje ziet, rent hij er op af. Sara vindt het allemaal erg spannend. Een vreemd terrein en vreemde mensen. Hoewel ze het fijn vindt Django te zien, voelt ze zich niet op haar gemak. Wyakin heeft daar totaal geen last van. We besluiten Sara na een korte tijd maar in de auto te zetten, ook voor haar eigen rust. Daenerys wil er wel even uit. Zij geniet ook van het weerzien met Django. Maar het mooiste is toch wel de interactie tussen zus en broer. Ze hebben dolle pret samen! Stoeien, rennen, kroelen en nog meer stoeien. Wat een feest. Zo'n eerste bezoek na het verlaten van het nest, is toch wel heel bijzonder. Maar helaas komt aan al het goede een eind, dus na een poosje is het weer tijd om te vertrekken. We geven de stamboom, het DNA profiel en het prachtige boek 'Een hond in wolfskleren' aan de nieuwe baasjes van Django en bedanken voor de gastvrijheid. Gelukkig weten we dat we elkaar snel weer zullen zien op de AVLS clubdag. Dat maakt het afscheid wat makkelijker.
In de auto op de terugreis, geniet ik nog even na. Lieve Django, wat is hij gegroeid. Hij gaat steeds meer op zijn vader lijken, hoewel ik er ook veel van Sara in zie. Hij heeft het goed in Oosteind! Dat geeft mij veel rust. Op de terugweg begint het weer te regenen, het maakt niet uit, we zitten droog in de auto. Het was een geweldige dag.
