Eigen willetje

Een oorverdovend gepiep schalt in mijn oor. Het gaat voorzichtig over een in poging tot echt janken. Wyakin is het duidelijk ergens niet mee eens. Als ik mijn ogen open, zie ik wat er loos is. Mama Sara ligt onder mijn veldbedje en niet in de werpkist. Als Wyakin aandacht wil, dan vraagt zij daar dus duidelijk om. Maar mama Sara heeft er even geen zin in en blijft rustig onder mijn bedje liggen. Ik strek mijn arm, zodat mijn hand in de kist hangt. De kleine kruimels komen er direct op af. Het janken van Wyakin stopt en maakt plaats voor speel gedrag. Oei, die kleine tandjes beginnen toch echt pijnlijk te worden als ze je bijten. Door al het lawaai is Daenerys inmiddels wakker geworden, ik stap mijn bedje uit en ga naar de kamer om haar uit haar bench te laten. Maar daar is Wyakin het helemaal niet mee eens. Zodra ik mijn hand uit de kist haal, begint het gepiep en gejank weer op volle kracht. Ik laat de hondjes naar buiten en kijk dan om een hoekje in de kraamkamer. Sara is inmiddels de kist ingekomen, maar Wyakin vindt nu dat ik toch ook weer terug moet komen, ze staat op de dooddruk rand en hangt gevaarlijk ver over de rand van de kist. En ja hoor, terwijl ik bij mijzelf denk, straks floept ze eruit, kukelt ze over de rand. Het is direct stil, Sara kijkt mij ontredderd aan en kijkt daarna over de rand. Niks aan de hand, Wyakin huppelt al vrolijk door de ren. Nu begint Wahots ook geluid te produceren, hij wil zijn zusje achteraan, maar durft niet over de rand te kruipen. Ik til hem op en zet hem buiten de kist. Zo, dan kan ik gelijk even de boel verschonen, denk ik bij mijzelf. Het valt niet mee, zeker niet op blote voeten. Wyakin vindt het een prachtig spel om in mijn tenen te bijten. Oei, auw, oeps..... met veel moeite lukt het om het schone dek weer in de kist te leggen. Ik zet de pups weer in de kist, maar... daar denken zij zelf dus heel anders over. In mum van tijd zijn beiden weer over de rand gefrummeld en lopen ze opnieuw vrolijk in de ren. Ze hebben lol voor tien. Moeder Sara is maar weer onder mijn veldbedje gaan liggen. Na het speelkwartiertje gaan de twee hummels bij haar liggen. Alles slaapt.... De andere honden zijn inmiddels weer binnen en ik ga ook nog even liggen... 't is per slot van rekening weekend.
Later die dag, merken wij dat de pups steeds zelf de kist uit komen en er dan niet in terug kunnen. We besluiten daarom de kist maar weg te halen. Terwijl ik daarmee bezig ben, weet ik dat het ook tijd is om mijn veldbedje op te ruimen. Met gemengde gevoelens klap ik het in. Ik kan enorm uitkijken naar mijn heerlijke echte bed vanavond, maar ook weet ik dat ik die kleine rakkers zal missen zo 's avonds. Als het bed en de kist uit de ren zijn, maak ik de vloer even goed schoon en daarna leg ik het vetbed gewoon in een hoek op de grond. De pups lijken blij met deze nieuwe indeling van de ren en ook Sara lijkt er tevreden mee te zijn. Zij gaat er direct liggen en de tweeling grijpt gulzig naar een tepel.
's Middags mogen de boefjes weer even naar buiten. Het is prachtig weer, niet te warm, niet te koud. Onder de oude appelboom hebben we een buitenren neergezet, veilig achter het hek, waardoor de andere honden er niet bij kunnen. Eerst vinden ze het toch een beetje spannend, maar als ik bij ze in de ren kom zitten, beginnen ze er lol in te krijgen. En ook ik geniet met volle teugen. Heerlijk buiten in het gras zitten, zonnetje op je rug, pups op je schoot, wat een rijkdom!

En dan gebeurt er ineens heel veel

De bevalling vond ik werkelijk iets bijzonders, en die eerste weken zijn ook erg mooi, maar dan..... Vanaf week drie gaat het echte werk beginnen. Ik slaap nog steeds in de kraamkamer, ik kan me er nog niet toe zetten om daar weg te gaan. Het is zo heerlijk om met het beeld van die twee kleine kruimels te gaan slapen. Maar vannacht voelde ik een nat neusje tegen mijn wang, een zacht gepiep volgde. Sara maakt mij wakker. Voorzichtig doe ik mijn ogen open en mijn ogen wennen aan het schemer. Eenmaal wakker, ruik ik ineens wat er loos is. Het stinkt echt een uur in de wind, je kunt je niet voorstellen dat zulke kleine lieve propjes zo'n lucht kunnen produceren. Sara had tot dat moment netjes alles steeds zelf opgeruimd, maar toen ik zag wat een grote hoop er lag, begreep ik heel goed dat ze het nu tijd vond, dat ik dat ging overnemen. Met mijn duffe hoofd ga ik een washandje met lauw water halen, want de pupkes zitten echt onder de smurrie, vooral Wyakin. Een voor een haal ik ze uit de werpkist en maak de billetjes schoon. Dan zet ik ze op het kleed van Sara. Nu heb ik tijd om het bed uit de werpkist te verschonen. Maar voor ik het weet, kruipen de kleine hummels door de hele ren. Ze hebben een plezier voor tien. Ik kijk voorzichtig waar ik mijn blote voeten zet en breng de vieze troep naar de badkamer. Dat wordt weer een wasje draaien vandaag. Nadat ik de kranten heb verwisseld voor droge exemplaren en een nieuw bedje erin heb gelegd, leg ik de puppenkinders terug in de kist. Sara stapt de kist in en kijkt mij dankbaar aan. Het is nog erg vroeg in de morgen, maar Daenerys heeft mij horen rommelen en vindt het nu ook tijd om uit de bench te komen. Ik trek mijn joggingbroek aan en schuif in mijn pantoffels. En zo sta ik een paar minuten later buiten, in pyjama, joggingbroek en toffeltjes. Als alle hondjes een plasje hebben gedaan, gaan we weer naar binnen. De rest van de dag merk ik hoe snel alles ineens gaat. De tweeling is morgen drie weken oud. Dat is een belangrijke leeftijd. Nu gaan ze het leven buiten de werpkist ontdekken en mogen ze voorzichtig vast voedsel gaan eten. Als de zon 's middags schijnt, tillen Jan en ik ieder een pupje op en nemen ze mee naar buiten. Sara volgt ons natuurlijk op de voet. Alleen Kira mag ook mee naar buiten, de rest van de honden nog even niet. Niet alles tegelijk, zeg ik altijd maar. Buiten ruikt Kira voorzichtig aan de pups, ze is er erg lief voor. Sara vindt het prima. We hebben het kleine grut ook even in het gras gezet, zo wennen ze aan allerlei verschillende ondergronden. Na een minuut of tien was het genoeg. Zo'n eerste keer is al indrukwekkend genoeg. Eenmaal weer terug in de kist, vallen ze al snel als een blok in slaap. Toen ik later die dag het eten van de honden aan het klaar maken was, hield ik een klein schepje vlees achter. Dat deed ik op een schoteltje en verdunde het iets met puppy melk. Sara was net even naar buiten, dus de tweeling was maar saampjes. Een mooi moment om te zien of ze al iets wilden eten. Nou, reken maar. Ze vielen aan als hongerige wolven. Een prachtig gezicht, ieder aan een kant van het schoteltje, kopje aan kopje...

Het worden nu echte hondjes, ze spelen samen en waggelen wat door de kist. Af en toe pakt er één het speeltouwtje wat er in de kist ligt. De ontwikkelingen gaan nu razend snel. En wij? Wij krijgen het drukker en drukker, maar het blijft intens genieten!

Genieten

Het is al laat en ik besluit naar bed te gaan. De laatste dagen heb ik veel last van mijn rug, maar gek genoeg lig ik op het stretcher in de kraamkamer erg lekker. Als ik mij, in mijn pyjama, lekker heb ingenesteld, kijk ik zo de werpkist in. Het is een genot om naar te kijken.
De tweeling groeit als kool. Wahots is al 1960 gram en Wyakin al 1800 gram. Twee lieve kleine beertjes. De oogjes zijn al open en ik kan ook al wat tandjes zien doorkomen. Zo af en toe waggelen ze al op vier pootjes. Een paar stapjes en dan kukelen ze weer om. Soms kunnen ze heel parmantig zitten en kijken ze je wijs aan, met die kleine kraaloogjes. Tja, dat is echt zo'n zwijmel momentje. Ze vinden het heerlijk om bij mama te drinken, maar ook om lekker tegen haar aan te liggen. Sara is een geweldige moeder. Ze is druk met zogen, kroelen en het poetsen van de kleine kontjes.
Ze hebben elkaar ook ontdekt! De eerste voorzichtige pogingen van spel ontwikkelen zich. En dan die geluidjes die ze soms maken. Heerlijk gewoon. En als mama te ver weg is en ze willen dat ze de kist in komt, dan wordt er al professioneel gehuild alsof het echte wolfjes zijn.
Daar kan toch geen speelfilm tegenop. Ik moet mijzelf met moeite ertoe dwingen de lamp uit te doen. Het is nu toch echt tijd om te gaan slapen, morgen maar weer verder genieten!

Wahots en Wyakin

" Knowing that one day the Nez Perce would be providing an home for the pack, I decided to give the new wolves Nez Perce names. The gray male received the name Wahots, the Nez Perce word for 'howls a lot' or 'likes to howl' Of course we had no way of knowing what kind of personality Wahots would grow up to have, but it seemed like an appropiate name for a wolf. Oddly enough, he did end up beïng one of the most vocal members of the pack. To Wahots' nearly identical sister we gave the name Wyakin. Wyakin is a guardian spirit said to come to Nez Perce children during vigils, revealing truth about life and teaching special songs. "

Uit: Wolves at our Door, by Jim and Jamie Dutcher.

" Wyakin and Wahots: two of the three new arrivals were a brother-sister pair. Both were gray with light tan and brown markings. Wyakin was a feisty little female with an enormous appetite. Her brother, Wahots, had a more gentle spirit, but he loves outsmarting his sister. Whenever she ate, Wyakin would gorge herself and then grab more and stash it away. Wahots quickly learned to watch where she wnet. Once she was done, he'd stroll off nonchalantly and eat every one of her caches. A little later we'd see Wyakin checking each of her hiding spots, perplexed. She never did catch on.
Wahots en Wyakin never let us forget that a wolf pack is a family. From the moment these two entered the world, they were inseparable. They spent what seemed like hours engaged in games - subtle expressions of dominance but also of deep affection-, highlihting the familybonds that hold a pack together."

Uit: The Hidden Live of Wolves, by Jim and Jamie Dutcher.

Wij stellen aan u voor...

Het heeft even geduurd, maar inmiddels hebben de pups hun namen. 
Wij hebben ervoor gekozen om hen twee namen te geven. Een naam vanuit het Latijn, beginnend met een A, omdat dit toch ons A nest is. Voor de Latijnse naam, startend met een A hebben we gekozen voor het woord Liefde. Voor de reu natuurlijk het mannelijke woord voor liefde en voor het teefje de vrouwelijke vorm van dit woord.
De tweede naam is een naam van een wolf uit de Sawtooth Pack. 

Voor de reu betekent dit dat zijn naam is geworden:  Amor Wahots

En voor het teefje is het geworden:   Amare Wyakin

 Living with wolves.
In 1990 is Jim Dutcher gestart met een wolvenproject. Hij heeft toestemming gekregen om een groot Wolven observatie terrein te creëren inde Sawtooth Mountains in Idaho. Het is terrein waar de Nez Perez Blackfoot Indianen wonen. Hij heeft er een wolvenroedel laten ontstaan en woonde zelf met zijn vrouw Jamie Dutcher op het terrein in een grote Yurt (tent). De wolvenroedel werd bekend onder de naam Sawtooth Pack. Er zijn verschillende films en boeken over dit project. De Dutchers gaven de wolven namen. Natuurlijk nooit met de bedoeling dat de wolven als een soort honden hiernaar zouden luisteren, maar veel meer voor zichzelf. Zodat zij wisten welke wolf ze bedoelden als ze samen spraken. In 1994 worden er drie welpen toegevoegd aan de roedel. Naar twee van de welpen, zijn onze pups vernoemd. 
Wahots, wat Blackfoot is voor Likes to Howl en Wyakin, Blackfoot voor Spirit Guide. 

Wilt u meer weten of lezen over deze wolvenroedel? Klik HIER voor de website van Living with wolves.
Wilt u de film zien? Klik HIER voor het bekijken van de film op Youtube.