En dan gebeurt er ineens heel veel

De bevalling vond ik werkelijk iets bijzonders, en die eerste weken zijn ook erg mooi, maar dan..... Vanaf week drie gaat het echte werk beginnen. Ik slaap nog steeds in de kraamkamer, ik kan me er nog niet toe zetten om daar weg te gaan. Het is zo heerlijk om met het beeld van die twee kleine kruimels te gaan slapen. Maar vannacht voelde ik een nat neusje tegen mijn wang, een zacht gepiep volgde. Sara maakt mij wakker. Voorzichtig doe ik mijn ogen open en mijn ogen wennen aan het schemer. Eenmaal wakker, ruik ik ineens wat er loos is. Het stinkt echt een uur in de wind, je kunt je niet voorstellen dat zulke kleine lieve propjes zo'n lucht kunnen produceren. Sara had tot dat moment netjes alles steeds zelf opgeruimd, maar toen ik zag wat een grote hoop er lag, begreep ik heel goed dat ze het nu tijd vond, dat ik dat ging overnemen. Met mijn duffe hoofd ga ik een washandje met lauw water halen, want de pupkes zitten echt onder de smurrie, vooral Wyakin. Een voor een haal ik ze uit de werpkist en maak de billetjes schoon. Dan zet ik ze op het kleed van Sara. Nu heb ik tijd om het bed uit de werpkist te verschonen. Maar voor ik het weet, kruipen de kleine hummels door de hele ren. Ze hebben een plezier voor tien. Ik kijk voorzichtig waar ik mijn blote voeten zet en breng de vieze troep naar de badkamer. Dat wordt weer een wasje draaien vandaag. Nadat ik de kranten heb verwisseld voor droge exemplaren en een nieuw bedje erin heb gelegd, leg ik de puppenkinders terug in de kist. Sara stapt de kist in en kijkt mij dankbaar aan. Het is nog erg vroeg in de morgen, maar Daenerys heeft mij horen rommelen en vindt het nu ook tijd om uit de bench te komen. Ik trek mijn joggingbroek aan en schuif in mijn pantoffels. En zo sta ik een paar minuten later buiten, in pyjama, joggingbroek en toffeltjes. Als alle hondjes een plasje hebben gedaan, gaan we weer naar binnen. De rest van de dag merk ik hoe snel alles ineens gaat. De tweeling is morgen drie weken oud. Dat is een belangrijke leeftijd. Nu gaan ze het leven buiten de werpkist ontdekken en mogen ze voorzichtig vast voedsel gaan eten. Als de zon 's middags schijnt, tillen Jan en ik ieder een pupje op en nemen ze mee naar buiten. Sara volgt ons natuurlijk op de voet. Alleen Kira mag ook mee naar buiten, de rest van de honden nog even niet. Niet alles tegelijk, zeg ik altijd maar. Buiten ruikt Kira voorzichtig aan de pups, ze is er erg lief voor. Sara vindt het prima. We hebben het kleine grut ook even in het gras gezet, zo wennen ze aan allerlei verschillende ondergronden. Na een minuut of tien was het genoeg. Zo'n eerste keer is al indrukwekkend genoeg. Eenmaal weer terug in de kist, vallen ze al snel als een blok in slaap. Toen ik later die dag het eten van de honden aan het klaar maken was, hield ik een klein schepje vlees achter. Dat deed ik op een schoteltje en verdunde het iets met puppy melk. Sara was net even naar buiten, dus de tweeling was maar saampjes. Een mooi moment om te zien of ze al iets wilden eten. Nou, reken maar. Ze vielen aan als hongerige wolven. Een prachtig gezicht, ieder aan een kant van het schoteltje, kopje aan kopje...

Het worden nu echte hondjes, ze spelen samen en waggelen wat door de kist. Af en toe pakt er één het speeltouwtje wat er in de kist ligt. De ontwikkelingen gaan nu razend snel. En wij? Wij krijgen het drukker en drukker, maar het blijft intens genieten!