en zo bijzonder
een diepe oerkracht
dan teder en zacht
de volle maan
kondigt een geboorte aan
de moeder trots en sterk
kijkt tevreden naar haar werk
ja zo bijzonder
met recht een wonder
Met een hart vervuld van trots en liefde kijk ik naar mijn
Sara. Ze ligt tevreden met haar pups in haar schoot. Af en toe hoor je een
piepje of een sabbelend geluid, zachtjes likt ze haar kleine kroost. Alles is
nu goed. Terwijl ik in de stoel naast de werpkist zo gelukzalig naar haar zit
te kijken, ontvouwen de gebeurtenissen van de laatste 24 uur zich als een film
in mijn hoofd.
Woensdag 3 juni, het is nog vroeg als Jan in het ziekenhuis
wordt gedotterd. Thuis is Sara onrustig, mist ze Jan of…. Diep in mijn hart
voel ik dat dit het begin is, maar mijn verstand hoopt dat ik het mis heb. We
hadden er eigenlijk op gerekend dat ze rond het weekend zou bevallen. Maar tja,
de volle maan doet zijn werk. Nu Jan even “buiten werking” is, sta ik er alleen
voor. En naast de zorgen die ik om hem en Sara heb, lopen er ook nog 5 andere
hondjes rond die allemaal hun aandacht en verzorging nodig hebben. Ik probeer
in het nu te blijven en één stap tegelijk te nemen. Als ik die avond op mijn
veldbedje in de kraamkamer ga liggen, kan ik niet in slaap komen. Sara draait
heen en weer, kruipt onder mijn bedje en ligt daar te draaien. Ik voel dat ik
mijn veldbed moet inklappen, en ga met een matrasje op de grond liggen. Nu
kruipt Sara in de werpkist, maar ze blijft onrustig en ik weet, de bevalling
gaat beginnen. Rond half 4 begint ze hevig te hijgen. Ik praat rustig en
kalmerend tegen haar en wrijf haar over haar rug en buik. Ik zie aan haar ogen,
dat ze dit prettig vindt. We gaan het samen doen lieve Sara, jij en ik,
fluister ik haar toe. En ik weet dat zij mij begrijpt.
Na een tijdje beginnen de weeën, Sara strekt haar poten en
zet zich af tegen mijn hand. Een diepe maar zachte grom vervult de kamer en ik
hoor mijzelf tegen haar praten. Toe maar meisje, het is goed, ik ben bij je.
Als ik twee kleine pootjes zie komen, schrik ik even. Een stuitligging…. Bij honden
niet zo verontrustend als bij mensen, maar toch… Aangezien de weeën niet heel erg hevig zijn,
besluit ik haar te helpen. Bij iedere wee, trek ik heel zachtjes aan de
pootjes. Het helpt en om iets voor half 6 wordt het eerste pupje geboren. Zo
prachtig om te zien hoe de natuur werkt. Direct pakt Sara haar rol als moeder
op, ze likt het pupje schoon en zorg dat de navelstreng wordt doorgebeten.
Daarna maakt ze zichzelf schoon. Het kleine hoopje hond, doet mij smelten. Het
probeert een tepel te vinden, maar dat valt nog niet mee als je nog maar 5
minuutjes oud bent. Ik help een handje en leg hem lekker aan. Hij begint
sabbelende bewegingen te maken en het geluid dat daarbij wordt geproduceerd is
bijzonder ontroerend. Sara likt hem zachtjes terwijl hij daar zo tevreden ligt
te drinken. Het is een ongelooflijk mooi tafereeltje. Ik heb bewondering voor
de rust en kalmte van Sara, ze weet precies wat ze moet doen en doet dit vol
overgaven.
Rond half 8 wordt Sara weer onrustig. Dit vind ik wel even
spannend, want nu ligt daar dat pupje. Maar Sara weet dit natuurlijk net zo goed
als ik en ondanks haar onrust, manoeuvreert ze kundig om het kleintje heen. De
krampen beginnen weer en ik pak mijn taak weer op. Strelen en rustgevend
praten, ook wat aansporen om toch maar goed te persen. Net als ik mij afvraag
of het niet iets te lang duurt, zie ik nummertje twee verschijnen. Dit maal is
het een bevalling volgens het boekje, hoofdje eerst, dan bijt Sara het vlies
kapot, likt de pup schoon en bijt de navelstreng weer netjes door.
Op de röntgenfoto was niet helemaal duidelijk of er nu twee
of drie pups in Sara’s buikje zaten. Ik wist dus niet of er nog een bevalling zou
volgen. Hoewel ik in eerste instantie dacht dat er drie pupjes te zien waren,
merkte ik nu aan Sara dat het klaar was. Er kwam een rust en kalmte over haar,
die duidelijk aangaf dat dit het was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel een heel
klein beetje teleurgesteld was, want drie had ik toch erg leuk gevonden. Maar
als ik naar haar kijk en zie hoe gelukkig zij is, verdwijnt die teleurstelling als
sneeuw voor de zon. En wat hebben we te klagen, er is een reutje en een teefje, wat wil je nog meer. En eigenlijk ben ik ook wel blij dat het geen heel groot nest is, zeker voor zo’n
eerste keer. Ik zal al moeite genoeg hebben om deze schatjes te zien vertrekken
naar hun nieuwe huisjes, ik moet er niet aan denken dat je dat 8 keer moet
meemaken….Ik ban die gedachte nog maar even uit mijn hoofd, eerst maar eens
genieten van al dit geluk.
Om half 11 komen Esther en Jan aan. Hoewel Sara naar
vreemden altijd erg gereserveerd is, heeft ze een bijzondere band met Yvonne en
Esther, ik wist dus dat deze twee dames het proces niet zouden verstoren. Sara
accepteerde het ook volledig dat ze even in de kraamkamer kwamen zitten om te
genieten van al het moois dat daar te zien was. Zowel Yvonne als Esther bleven
niet te lang, zij voelden wel aan dat het nu tijd was voor Jan en mij om samen
te genieten van onze Sara en haar pupjes. Wij zijn hen wel enorm dankbaar dat
zij dit voor ons wilden doen, in één woord geweldig.
In de stoel naast de werpkist rust ik uit, ik kijk tevreden
en dankbaar naar ons wonder. Want een wonder is het zeker.
Wat prachtig leuk en mooi omschreven. En hoe geweldig dat er mensen voor jullie klaar stonden die je wegwijs en konden helpen met zo'n eerste ervaring.
BeantwoordenVerwijderenGeniet beide heerlijk de aankomende weken van trotse mamma en kinders, en een voorspoedige beterschap voor Jan, waar deze ukkies nu zeker veel aan kunnen bijdragen.