Het wonder van de geboorte

met recht een wonder

en zo bijzonder

een diepe oerkracht

dan teder en zacht

de volle maan

kondigt een geboorte aan

de moeder trots en sterk

kijkt tevreden naar haar werk

ja zo bijzonder

met recht een wonder

Met een hart vervuld van trots en liefde kijk ik naar mijn Sara. Ze ligt tevreden met haar pups in haar schoot. Af en toe hoor je een piepje of een sabbelend geluid, zachtjes likt ze haar kleine kroost. Alles is nu goed. Terwijl ik in de stoel naast de werpkist zo gelukzalig naar haar zit te kijken, ontvouwen de gebeurtenissen van de laatste 24 uur zich als een film in mijn hoofd.

Woensdag 3 juni, het is nog vroeg als Jan in het ziekenhuis wordt gedotterd. Thuis is Sara onrustig, mist ze Jan of…. Diep in mijn hart voel ik dat dit het begin is, maar mijn verstand hoopt dat ik het mis heb. We hadden er eigenlijk op gerekend dat ze rond het weekend zou bevallen. Maar tja, de volle maan doet zijn werk. Nu Jan even “buiten werking” is, sta ik er alleen voor. En naast de zorgen die ik om hem en Sara heb, lopen er ook nog 5 andere hondjes rond die allemaal hun aandacht en verzorging nodig hebben. Ik probeer in het nu te blijven en één stap tegelijk te nemen. Als ik die avond op mijn veldbedje in de kraamkamer ga liggen, kan ik niet in slaap komen. Sara draait heen en weer, kruipt onder mijn bedje en ligt daar te draaien. Ik voel dat ik mijn veldbed moet inklappen, en ga met een matrasje op de grond liggen. Nu kruipt Sara in de werpkist, maar ze blijft onrustig en ik weet, de bevalling gaat beginnen. Rond half 4 begint ze hevig te hijgen. Ik praat rustig en kalmerend tegen haar en wrijf haar over haar rug en buik. Ik zie aan haar ogen, dat ze dit prettig vindt. We gaan het samen doen lieve Sara, jij en ik, fluister ik haar toe. En ik weet dat zij mij begrijpt.

Na een tijdje beginnen de weeën, Sara strekt haar poten en zet zich af tegen mijn hand. Een diepe maar zachte grom vervult de kamer en ik hoor mijzelf tegen haar praten. Toe maar meisje, het is goed, ik ben bij je. Als ik twee kleine pootjes zie komen, schrik ik even. Een stuitligging…. Bij honden niet zo verontrustend als bij mensen, maar toch…  Aangezien de weeën niet heel erg hevig zijn, besluit ik haar te helpen. Bij iedere wee, trek ik heel zachtjes aan de pootjes. Het helpt en om iets voor half 6 wordt het eerste pupje geboren. Zo prachtig om te zien hoe de natuur werkt. Direct pakt Sara haar rol als moeder op, ze likt het pupje schoon en zorg dat de navelstreng wordt doorgebeten. Daarna maakt ze zichzelf schoon. Het kleine hoopje hond, doet mij smelten. Het probeert een tepel te vinden, maar dat valt nog niet mee als je nog maar 5 minuutjes oud bent. Ik help een handje en leg hem lekker aan. Hij begint sabbelende bewegingen te maken en het geluid dat daarbij wordt geproduceerd is bijzonder ontroerend. Sara likt hem zachtjes terwijl hij daar zo tevreden ligt te drinken. Het is een ongelooflijk mooi tafereeltje. Ik heb bewondering voor de rust en kalmte van Sara, ze weet precies wat ze moet doen en doet dit vol overgaven.

Tot nu toe is de rest van de roedel rustig. Ze slapen nog, Daentje samen met Sam in de bench en Moos in zijn eigen bench. Chase en Kira liggen ergens in de kamer in een mand of op de bank. Maar ik maak me wel een beetje zorgen, want wat als zij wakker worden. Ik wil Sara niet alleen laten, dat kan ook niet. Inmiddels heb ik contact met Jan, hij baalt verschrikkelijk dat hij er niet bij is, begrijpelijk. Ook heb ik contact met onze goede vrienden Fred en Yvonne. Yvonne is resoluut, ik stap over 5 minuten in de auto, hoor ik haar zeggen door de telefoon. Het is een rustgevend bericht. Ook spreek ik Esther, het vrouwtje van papa Rigg. Zij woont dichtbij het ziekenhuis in Enschede en biedt aan om Jan op te halen en thuis te brengen als hij naar huis mag. Het ontroert mij dat zoveel mensen voor ons klaarstaan.  Sara krijgt haar rust om even van haar kleine pupje te genieten en ik zorg dat de roedel even gaat plassen (we hebben gelukkig een grote tuin) en dat Daenerys haar ochtendeten krijgt. Daarna moeten ze helaas wel even terug in de bench (of op de bank) want Sara heeft mij nog nodig.

Rond half 8 wordt Sara weer onrustig. Dit vind ik wel even spannend, want nu ligt daar dat pupje. Maar Sara weet dit natuurlijk net zo goed als ik en ondanks haar onrust, manoeuvreert ze kundig om het kleintje heen. De krampen beginnen weer en ik pak mijn taak weer op. Strelen en rustgevend praten, ook wat aansporen om toch maar goed te persen. Net als ik mij afvraag of het niet iets te lang duurt, zie ik nummertje twee verschijnen. Dit maal is het een bevalling volgens het boekje, hoofdje eerst, dan bijt Sara het vlies kapot, likt de pup schoon en bijt de navelstreng weer netjes door.

Vervolgens maakt ze zichzelf weer helemaal schoon. Ook dit tweede kruimeltje zoekt een weg naar een tepel, ook haar help ik een beetje. Het is zo mooi en ontroerend om te zien, die twee kleine miniatuur hondjes die zo vredig drinken bij mams. Een paar minuutjes na de geboorte arriveert Yvonne als een geschenk uit de hemel, want de rest van de roedel vond het inmiddels echt wel eens tijd worden om naar buiten te gaan. Nadat Yvonne natuurlijk ook even heeft genoten van het prachtige gezicht van twee drinkende pups bij mama Sara, pakt ze als een heuse kraamhulp haar taken op en neemt de roedel mee naar buiten.

Op de röntgenfoto was niet helemaal duidelijk of er nu twee of drie pups in Sara’s buikje zaten. Ik wist dus niet of er nog een bevalling zou volgen. Hoewel ik in eerste instantie dacht dat er drie pupjes te zien waren, merkte ik nu aan Sara dat het klaar was. Er kwam een rust en kalmte over haar, die duidelijk aangaf dat dit het was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel een heel klein beetje teleurgesteld was, want drie had ik toch erg leuk gevonden. Maar als ik naar haar kijk en zie hoe gelukkig zij is, verdwijnt die teleurstelling als sneeuw voor de zon. En wat hebben we te klagen, er is een reutje en een teefje, wat wil je nog meer. En eigenlijk ben ik ook wel blij dat het geen heel groot nest is, zeker voor zo’n eerste keer. Ik zal al moeite genoeg hebben om deze schatjes te zien vertrekken naar hun nieuwe huisjes, ik moet er niet aan denken dat je dat 8 keer moet meemaken….Ik ban die gedachte nog maar even uit mijn hoofd, eerst maar eens genieten van al dit geluk.

Om half 11 komen Esther en Jan aan. Hoewel Sara naar vreemden altijd erg gereserveerd is, heeft ze een bijzondere band met Yvonne en Esther, ik wist dus dat deze twee dames het proces niet zouden verstoren. Sara accepteerde het ook volledig dat ze even in de kraamkamer kwamen zitten om te genieten van al het moois dat daar te zien was. Zowel Yvonne als Esther bleven niet te lang, zij voelden wel aan dat het nu tijd was voor Jan en mij om samen te genieten van onze Sara en haar pupjes. Wij zijn hen wel enorm dankbaar dat zij dit voor ons wilden doen, in één woord geweldig.

In de stoel naast de werpkist rust ik uit, ik kijk tevreden en dankbaar naar ons wonder. Want een wonder is het zeker.