Gemengde gevoelens

Het is een druilerige dag, niet koud maar ook geen zon. Af en toe wat miezer regen. Het weer spiegelt een beetje hoe ik mij voel als ik mijn bed uitkom. Beneden word ik vrolijk welkom geheten door de hondjes. Ook uit de puppenkamer komt al een heus lawaai. Minihondjes kunnen toch behoorlijk blaffen en piepen hoor. Ik begin aan mijn ochtendritueel. Als alle honden buiten zijn geweest en hebben gegeten, ga ik koffie zetten. Samen met Jan drink ik koffie buiten onder de afkap. Op zo'n druilerige dag is die afkap erg fijn, ondanks de kleine regendruppeltjes kan je toch fijn buiten zitten. De honden geven niets om dat kleine beetje water, ze spelen en dollen in de ren. De kleintjes hebben ook de grootste lol in hun eigen rennetje. Na de koffie rommelen we nog wat. Rond het middaguur ga ik even wandelen met de puppies. De wandelwagen staat al klaar, die had Jan gisteren al in elkaar gezet. De pups vinden het wel een beetje spannend als ze erin gezet worden. Kira is door het dolle, zou ze de kar herkennen? Zij heeft er als pup ook in gezeten. Helaas Kira, je kunt nu even niet mee. Ik vertrek alleen met de tweeling in de wagen, Jan blijft bij de andere honden. Als ik voor het huis langs loop, staan alle honden mij door het raam na te kijken. De puppies zijn eerst nog wat onrustig. Ze krabbelen aan het gaas, en ik hoop maar dat het stevig genoeg is. Maar na een paar minuten geven ze het op en krijgen ze oog voor wat er allemaal buiten gebeurt. De auto's die over de weg rijden, de fietsers die vlak langs komen en ook een paar scooters. Het hoort er allemaal bij. Deze eerste wandeling hou ik maar kort, inmiddels begint het ook weer te miezeren. Eenmaal weer thuis worden de pups natuurlijk uitgebreid begroet door de andere honden, ik tel niet eens meer mee.
Ik ga eten maken voor de tweeling en ze krijgen in de binnenren hun eten en hun rust.
Daarna is het een beetje wachten.... Wachten op de visite. Dat is dus waar mijn gemengde gevoelens vandaan komen. Tja, een geweldig gezin, dat weet ik. En ze wonen mooi, met een grote tuin. En ze hebben al eerder een hond gehad, ook al was het dan geen Saarloos. Ze hebben zich goed geïnformeerd, zijn bij mensen gaan kijken en weten echt waar ze aan beginnen. Natuurlijk moet ik eigenlijk heel blij zijn. Dat ben ik ook wel, maar....
"Ach, kom", zeg ik tegen mezelf, "doe niet zo
truttig! Het was eigenlijk niet eens de bedoeling dat we zelf een hondje zouden houden uit dit nest. En nu mag Wyakin toch blijven, dus wat zeur ik nou eigenlijk." Maar toch, nog maar twee weekjes en dan....
Om drie uur komt de visite. Ze vinden het weer geweldig om Wahots te zien! En echt, ik heb er ook een heel goed gevoel bij.  De kleine dondersteen gaat het echt goed krijgen daar....  
Maar afscheid nemen, ik moet er nog maar niet
teveel aan denken! Ik hoop dat die laatste twee weken heeeel lang gaan duren.
Ik weet in ieder geval zeker dat ik er enorm van ga genieten en ik ga nog even heerlijk met die kleine knuffelbeer kroelen! Iedere dag! Dat pakt niemand mij meer af.